Лядачыя лодкі стаяць ля прычала,
І плюхаюць лёгка струмені вады.
Прабач, што ў цішы маё слова гучала,
Ніколі я больш не вярнуся сюды.
Трава зіхаціць у сапфіравых росах,
Аблокі, як бэз у суседскіх садох...
Не, мне не забыць шэпт бязлітасны: "Досыць",
Хаду тваю, петлі слядоў і дарог.
Але не злуюся. Няхай пакараны –
У пастку трапляецца нават павук.
І ўсё жа я веру – насустрач туману
Лядачыя лодкі яшчэ паплывуць!