Зоркi ў небе вясной карагодзiлi.
Я к табе на спатканне ляцеў.
Нада мной твае вочы ўзыходзiлi
I рабiлася ноч карацей.
I рабiлася ночка вiдушчаю,
Хоць ты пацеркi росаў збiрай,
Ад тваiх ад вачэй незаплюшчаных
Пачынаўся жыцця небакрай.
Шчасце, дзе ты? На чым спатыкнулася?
Абгавор нас развёў? Загавор?
Ты чаму да мяне не памкнулася?
Нада мной нi вачэй больш, нi зор.
Што было – адплыло... Не паўторыцца.
Вечны боль адно мучае ў сне:
Па начам шызакрылая горлiца
Б’ецца крыламi ў белым акне.
За якiмi, скажы, краявiдамi
Ты знайшла для душы супакой,
Што зрабiла з жаночаю крыўдаю,
Дзе пярсцёнак ты кінула мой?
Цi з высокае кручы над Неманам,
Цi ў бяздонне сардэчнай журбы?
Божа мiлы, як трэба не многа нам
Закахацца каб… i разлюбiць.
Зборнік "Прычасце" 2000 год.