Так і жыццё адгаравалі —
Ты па сабе, я па сабе.
Зязюлі нам адкукавалі
Даўно аб шчасці і журбе.
Я кожны раз пасля разлукі
У мітусні цябе шукаў.
Цягнуліся насустрач рукі,
Але ніхто не сустракаў.
А потым стрымана і посна
Ты мне казала:
«Прабачай.
Спяшаюся, вярнуся позна.
Там, на пліце, гарачы чай».
Не, я не скарджуся дарэмна
Ні самым блізкім, ні чужым,
Мне нават крышачку прыемна,
Што ты заўжды патрэбна ўсім,
Што не спазняешся ніколі,
Не лічыш тыдняў і гадзін,
А нехта ж кпіць і вочы коле,
Што побач мы, а я адзін.
Нічога так і не змянілі,
А страціўшы, не здабылі,
Сініцу нават не злавілі,
I зніклі ў небе жураўлі.