З народнага – пра жаночую долю
Пасадзіла бярозку
Ля бацькавай хаты.
А сніцца рабіначка
З лісцем прымятым.
Ой ты, доля у замеці.
Ветрам змятае лісце.
І кахаў да бяспамяці -
Але разам не быць нам.
Стынуць гронкі-гарчыны
Ва ўтрапенні дрыжачым.
Пастаю ля рабіны –
Долю разам адплачам.
1987