Я не вымольваў слоў пяшчотных...
Як дождж да смяглае раллі,
Яны прыходзяць незваротна
На грэшнай і святой Зямлі.
Іх нараджэння таямніца
Не падуладна адкрыццю.
Бруіць тваёй душы крыніца
Насустрач спешнаму жыццю.
I дзівіць дар яе мілосці
На свет выносіць дзень пры дні
Святло глыбіннай прыгажосці,
Пясчынкі шчодрай дабрыні.
Жыццё свой круг імкліва вершыць,
Ды застаецца вечны шлях,
I шэпт, і пацалунак першы
На разгарачаных губах.
Твой спеўны голас не сціхае,
З’яднаў ён неба і зямлю.
Жыву,
пакутую,
кахаю
I праз цябе ўвесь свет люблю.