У летуценнях
вёсны надта сонечныя.
Наяве
вёсны абагрэты сончыкамі,
грамамі
і таўкачыкамі польнымі,
чаканнем радасці —
канікуламі школьнымі.
А хто быў ты?
Кім я была —
не помніцца...
Збавіцелькай тваёй
была палонніца.
Загадак многа
пад цыганскім сонцам —
так месяц называецца, —
на моцным
сіберным ветры...
Вечар ці світанне?
Далёка захапленне
ад кахання?
Астудзіць вусны май —
каму паскардзіцца?
Няўжо адно на людзях
праўда праўдзіцца?