Двурым
Я прыкладная ў нашай перапісцы,
Там слоў-прызнанняў непамерна густа,
Як грушак тых на восеньскае дзічцы,
Хто пачытае, выплюне: “Распуста!” –
А ўсё па асуджальнай звычцы.
Паверце, з бляскам вымытае люстра
Не падвяргаюць непасрэднай чыстцы,
“Гараць ад пацалункаў страсных вусны,” –
Прамоўлю шчыра, толькі вы паклічце.