Адбіваюся ў табе – ў крывым люстэрку
Я глядзелася б, напэўна, больш прыгожай,
Так бярозку ў пень абрынуць можна,
Выклікаць і сум і паняверку.
Каб крынічка мне не расказала,
Каб вятрыска не шаптаў мне ноччу,
Што мне неба падарыла вочы,
Што бярозка стан падаравала,
Я б паверыла ў табе адлюстраванню,
Бо люстэрка з крывізной не маю.
Але больш крынічцы давяраю,
І вятрыску, што прарочыць нам спатканне.