Вершы пра каханне

Самалёт пакружыўся ў нізоўі,
Гайдануўся над дымкай лясной.
«...Давяралі мне тайну князёўны,
Сябравалі студэнткі са мной.
Толькі мне невядома каханне,
Усё гляджу праз світальны туман:
Дзесьці там у дняпроўскім тумане
Ёсць вясёлы блакітны курган.
Не сысці са стаптанага лугу,
Не пабегчы па белай траве...»
Разумею, гара, тваю скруху,
Разумею пакуты твае.
Уздыхалі манашкі па волі

Ёсць гарадок паміж бароў,
А ў ім нябачны з берагоў
I кручаў Сожа, быццам схоў, —
Каханы Роў.

З былых часоў, з былых вякоў
Таіў і шанаваў любоў,
На шлюбны ложак юных вёў
Каханы Роў.

Святло чаромхавых кастроў
Сышло з падземных вапнякоў.
I вабіць зноў і кліча зноў
Каханы Роў.

Спытайце нават салаўёў,
Спытайце нават матылёў,
Што трэба ім? Адказ без слоў:
— Каханы Роў.

Аддаваў цябе лесу, і бору,
I далёкім палям, і лугам.
He было ні жальбы, ні дакору,
Так, здавалася, думаў я сам.

He на іншую сыдзеш планету,
Захачу — даганю, будзе след.
Схамянуўся — ні сцежкі, ні следу,
Толькі луг, толькі лес, толькі свет.

Я гляджу праз гадоў павалоку:
He гукнуць, не дагнаць, не дайсці.
...Усміхаешся блізка здалёку,
Як зялёная зорка ў лісці.

На схіле дня святла яшчэ даволі,
Вільготны цень кладзе дубоў сям'я.
О, як патрэбны мне твае далоні,
Любоў мая.

Калі стамлюся некалі праз меру,
Адчуць бы мне падтрымку рук тваіх;
I я ў прыліў магутных сіл паверу,
Бо мы ўдваіх.

Прыкмеціш, што ўскіпаю недарэчы
I слова крыўднае сказаць хачу, —
Ты апусці далоні мне на плечы,
I я змаўчу.

Дубы на позні дол ссыпаюць лісце,

Птушыныя гнёзды пад снегам заснулі,
Дрымотную пражу завеі прадуць.
А хочаш – зімой закукуюць зязюлі,
Мядовыя росы на дол упадуць.

Я сам пажадаў сёння гэткага раю.
На беразе казкі зімовай стаю;
Прыгожае імя тваё паўтараю,
Насустрач любоў выклікаю тваю.

Дыханнем качу тваё імя па снезе,
Качу, нібы сонца, па белых лясах;
І падымаюць галовы мядзведзі,
Што спалі ў мядова-малінавых снах.

Цябе, як пушчу, адкрываю
У зменах часу і святла.
То ты прамая, то крывая,
То немая, то гаваркая,
То ты – расінка, то – смала.
Калі ты блізка – так малюю,
Адыдзеш – і пазнаю
Бездапаможную, малую
Цябе, былінку палявую,
Былінку горную маю.