Вершы пра каханне

Я Кахаю - маё ў гэтым шчасьце!
Я Кахаю - маё ў гэтым гора...
Я з Каханьнем ня бачу нянасьця!
І тану я ў Каханьні бы ў моры...

Я дышу шмат лягчэй у Каханьні!
Я дышу ў Каханьні, бы злодзей...
Мне паветра зь ім - мёд на спатканьні,
А спатканьне, што дых у падводзьдзі...

Я жыву, бо з Каханьнем мне шчасна!
Я жыву, хоць балюча з Каханьнем...
Жыць з Каханьнем мне сьветла і ясна,

Сволач-Каханьне душу ўзарвала!
Спаць не дае і жыць не дае...
Як ні ўцякаў, напаткала, дагнала
І з крыважэрнай нянавісьцю бье.

Зь лёту бье ў грудзі, д'яблам сьмяецца!
Танчыць на рэбрах і маршы пяе.
Сэрца кусае, зьмяюкай віецца.
Скуру зьдзірае і кроў маю пье!

Я мусіў хавацца, укленчваць, прасіцца...
Толькі яму мае сьлёзы, як мёд.
Вынік тых енкаў - бы сьмерці маліцца.

Я не хачу цябе, як зайца хоча воўк!
Як паляўнічы хоча птушку, цябе я не жадаю...
Я, нават, не хачу цябе, як прагне цемры змрок,
Але хаценьнем да цябе я, ўсё ж такі, палаю...

Хачу цябе, як кветка базылька чакае сонца ў лузе!
Як малачка матулінага хоча немаўлятка!
Хачу цябе, як сьвежага паветра хочуць грудзі!
Як стомленыя людзі прагнуць сьветлых Сьвятаў!

"Быць, ці ня быць?! - О, то пытаньне!"
Сказаў аднойчы Ёрыку Прынц Дацкі.
Але наведала дзяўчыну іншае ваганьне –
"Кахаць ці не кахаць?..",
Калі зьявіўся хлопец заліхвацкі!

Жаўнер вагаецца: "Страляць, ці не страляць?...",
Злавіўшы ўмольны позірк ворага свайго.
Бульбаш вагаецца: "Ці йсьці галасаваць?...",
Бо ліпавыя выбары дасталі ўжо яго.