Сад у кветкі прыбран,
Як нявеста, стаіць,
А над ім запаліліся зоры.
Мы з табою адны
Між вішнёвых галін,
Ў гэтым садзе — таемным прасторы.
Мы жадаем пачуць
Любы спеў салаўя,
Прыслухаемся к шопату ночы.
Я цалую цябе,
Ты галубка мая!
Мігцелі зоры ў цёмнай ночы, —
Калі спаткаўся я з табой,
Твае убачыў зоры-вочы,
Пачуў я смех срабрысты твой...
I разлучыўся зноў з табою;
Ізноў адзін застаўся я.
Цябе я жду, прыйдзі вясною
Ты, зорка ясная мая!
Я жду цябе ў дзень светлы мая,
Я жду цябе ўжо доўгі час.
Мне страшна: можа, доля злая
Навекі разлучыла нас.
Ўжо сонца ясныя праменні
Даўно лунаюць над зямлёй.