Пятрусь Броўка

Ах, што гэта за дзяўчына

Ваша адзнака: Нет (41 голас)

Можа, знаеце Мальвіну,
Што так хораша пяе?
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Устаю я ранкам сінім,
Ды раней яна ўстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

На рабоце ўсіх пакіне,
Хто ні гнаўся — адстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Прыйдзе з працы да хаціны,
Хлопцы ўюцца ля яе...
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае!

Дзень мне векам здаваўся...

Яшчэ не ацэнена

Дзень мне векам здаваўся,
Покуль стрэнемся мы.
Помніш, як я хваляваўся?
Быў я заўсёды нямы.

Лёгка — у песнях пяецца.
Мне ж — дык адвагі не ўзяць.
Горы звярнуў бы, здаецца,
Чым тыя словы сказаць.

Дзень той даўно быў. Вясновы.
Доўга чакаю. Зіма.
З Марса вяртаюцца словы,
Што ж ад цябе іх няма?

Пісьманосец

Ваша адзнака: Нет (9 галасы)

Стан прываблівы, рухавы, сумка пісем поўная.
Пісьманосец, пісьманосец, вочанькі зялёныя!

На нагах у пісьманосца боцікі нязменныя.
Пісьманосец, пісьманосец, валасы праменныя!

Паркалёвая спаднічка, кофта вышываная.
Я чакаю пісьманосца, кожны дзень жаданую.

Я не ведаю, з кім болей так хацеў бы стрэціцца.
Паглядаю я на ўзгорак, можа, ён асвеціцца.

Ты кажаш, што маршчын нямала...

Яшчэ не ацэнена

Ты кажаш, што маршчын нямала,
Што прыбаўляюцца ўвесь час.
Жыццё няшчадна нас кідала
I вобзем, можа, сотню раз.

Па кожнай з іх відны мне даты,
Па кожнай з іх я разбяру —
Што з хвалявання, з гора, страты,
Што проста па календару.

Яны ўсплылі на твар з гадамі,
Як ручаінкі на палі,
I за прайшоўшымі часамі
Пакуты безданню былі.

I вось пяройдзена былое,
Не меркне прыгажосць твая.

Мне распазнаць яшчэ не позна...

Яшчэ не ацэнена

Мне распазнаць яшчэ не позна,
Дзе кіслы квас, а дзе віно.
Паміж усіх, што стрэў я, розных
Цябе прыкмеціў я даўно.

Каханнем клясціся не буду,
Адно скажу я без прынук:
— О, каб я быў такі, як Буда,
Цябе б абняў дзесяткам рук!

Каму — вядома...

Яшчэ не ацэнена

Шляхоў нямала пакручастых.
I каб мінуць равы, кусты,
Было, што ўброд хадзіў я часта,
Таго не ведала і ты.

I плыў між хваль непалахліва
Я, сілу чуючы ў руках,
Але трапляў на вір кружлівы,
Што аж цямнела у вачах.

Змагаўся я і, ледзь рухомы,
У хвалях чэзнуў з галавой.
Здавалася, не здолець стомы...
А ты ўзнікала прада мной.

На бераг, вытаптаўшы сцежку,
Заўжды прыходзіла і ў час.

Як пабачу тыя бровы...

Ваша адзнака: Нет (5 галасы)

Як пабачу тыя бровы,
Проста подбегам бягу...
Сам сабе пішу вымову,
Не глядзець жа — не магу.

Як успомню — аж да рання
Не заснуць маім вачам,
Сам сабе даю спагнанне,
Толькі радачкі не дам.

Знаю я — дарэмна мару,
Бо прыйшла мая зіма.
Сам сабе кладу я кару,
А ратунку ўсё няма!

Клопаты

Ваша адзнака: Нет (7 галасы)

Ганка сеяла лянок,
Прыбірала потым...
Нарабіў жа «Огонёк»
Дзеўчыне клапоту.

Напісаў: «Яна герой
У здабытках новых»,
Даў на вокладцы сваёй
Здымак адмысловы.

Надзвычайнае красы
Твар на ім дзявочы —
Быццам кужаль валасы,
Што крыніца вочы.

Зубы тыя, што часнок,|
Выгнутыя броўкі...
Пакладзеш ты «Огонёк»
Ды возьмеш ізноўку.

Многа ў Ганкі пекнаты,
Для хлапцоў натхнення...

З юнацкіх дзён

Яшчэ не ацэнена

Я за табой сланяўся
Следам,
А ты і вокам не вяла,
А я не знаў,
А я не ведаў,
Чаму халоднай ты была?

Я так пакутаваў,
Здаецца,
Што лёд і той бы мог
Крануць,
Шукаючы шляхі да сэрца,
Сабе казаў — слухмяным будзь!

Калі смяялася —
Смяяўся,
Журылася — пахмуры быў.
Відаць, у тым
I памыляўся,
Што ўсё адразу я раскрыў.

Я зваў у сведкі поле,
Неба,
Маё ж каханне не дайшло.

Александрына

Яшчэ не ацэнена

Мне не забыцца песні той даўняе вясны:
- На Мурамскай дарожцы стаялі тры сасны...

Хадзілі мы, спявалі, і з песняй ты цвіла.
Александрына, помніш, якою ты была?

Цяпер магу прызнацца, тады пачаў кахаць,
Цябе з ніякай кветкай не мог я параўнаць.

Сказаць, што васілёчак, дык фарба ў ім адна,
Сказаць, што ты лілея, - сцюдзёная ж яна.

Сказаць, што ты званочак… Ды ўсіх жа мала іх!..

Косы

Яшчэ не ацэнена

Як сказаць вам аб прычыне,
Ад чаго так сумна мне, -
Дзве касы ў адной дзяўчыны,
Што ручайкі, на спіне.

А пазнацца давялося,
Так прывабіла сама –
Апавілі сэрца косы,
Што і выхаду няма.

І я мару аб адзіным,
Хай бы косы больш раслі,
Каб, як тыя каляіны,
Праз жыццё мяне вялі.

Пахне чабор...

Яшчэ не ацэнена

Хiба на вечар той можна забыцца?
…Сонца за борам жар-птушкай садзiцца,
Штосьцi спявае пяшчотнае бор,
Пахне чабор,
Пахне чабор...

Лёгкiя крокi на вузкай сцяжынцы.
Дзеўчына ў белай iскрыстай хусцiнцы,
Быццам абсыпана промнямi зор.
Пахне чабор,
Пахне чабор...

Выйсцi б насустрач, стаць i прызнацца.
Вось яно – блiзкае, яснае шчасце,
Клiкнуць хацелася – голас замёр.
Пахне чабор,