Бываюць сустрэчы... Такія сустрэчы!
Вясновыя ветры ўстрывожаць снягі,
Наладзіць сустрэчу запознены вечар,
Запознены вечар — востраў тугі.
Бываюць сустрэчы! Такія сустрэчы...
Гарачыя рукі... Чаканы парыў.
I зорысты вечар, і вочы, як вечнасць,
Шчаслівая вечнасць шчаслівай пары.
Зноў будуць сустрэчы, будуць сустрэчы!
Растануць, сплывуць успамінам снягі!
В.М.
Каб сустрэцца,
Каб хоць на імгненне
сустрэцца
Нашым вуснам і нашым
сэрцам, —
О, як многа нам трэба
прамераць
Кіламетраў крокамі вернасці.
Каб сустрэцца,
Каб сустрэцца на цэлу
Кос тваіх вясновыя струменні,
Рук тваіх ласкавае цяпло...
Да мяне ішло ўсяго імгненне,
Да мяне стагоддзямі плыло
Пачуцця святога азарэнне,
Чалавецтва светлае вясло.
Грані часу ў сонцы раставалі,
Раставала сонца ў вачах.
Шчасце мы пілі — не выпівалі,
Захліснуўшы рукі на плячах.
I апошнім сполахам сумлення
Адплыло і згасла небыццё,
З пачуцця святога азарэннем