Яна мяла няўмела камяк белай гліны,
Выляпляла нервова нішто абы як,
І пакуль яе пальцы акрэсьлілі сьпіну –
Шмат разоў разьбівала няўдзячны камяк.
Дзьве крывуліны ног,
лоб амаль дасканалы,
Рук сьцябліны ляпіліся проста на зьдзек,
Потым дробны каменьчык
у грудзі ўвагнала,
Каб кахаць змог гліняны яе чалавек.
Форма ёсьць і такія знаёмыя рысы:
Ці ня я гэта сам —