Ты быў маёй недасяжнаю марай,
Я — твой пякельны экстаз.
Катам ты стаў, я — тваёю ахвярай,
Зоркі былі супраць нас.
Лашчылі сьпіну нам брызы каханьня,
Сьцяг наш лунаў напаказ.
Кінула ноч карабель у блуканьні,
Зоркі былі супраць нас.
Па навальніцы, пасьля твайго болю,
Пасьля вайны мілых фраз,
Раны нам прыйдзецца вылячыць сольлю,
Зоркі былі супраць нас.
Не вінаваць сябе, мілы, ня трэба!
Пасьля цябе нічога
Ўжо не прымусіць сэрца біць. Другога
Ня будзе, каб пісаць яму санэты,
І гэты
Мой сьціплы верш узвысіцца да неба
(Так трэба),
І статуяю стану белай солі.
Ніколі
Ня ўстане над планетай болей сонца,
Ня будзе зор, каханьня, кветак, бога,
Ня будзе больш, я паўтару бясконца,
Пасьля цябе нічога.
Ты быў маёй недасяжнаю марай,
Я — твой пякельны экстаз.
Катам ты стаў, а тваёй я ахвярай,
Зоркі былі супраць нас.
Лашчылі сьпіну нам брызы каханьня,
Сьцяг наш лунаў напаказ.
Кінула ноч карабель у блуканьні,
Зоркі былі супраць нас.
Па навальніцы, пасьля твайго болю,
Пасьля вайны мілых фраз,
Раны нам прыйдзецца вылячыць сольлю,
Зоркі былі супраць нас.
Не вінаваць ты сябе, не, ня трэба!
Вецер насіў вясны колеры,
Вецер пафарбаваў неба.
Добра дзьмуў вецер для лётчыкаў,
Ластавак чорных над глебай.
Мілы, ты летняе сонца, мне
Побач ляцець небясьпечна.
Я празь цябе ўпала зоркаю,
Толькі ў табе стала вечнай.
Хутка зьцямнела нам раніца,
Хутка мой дотык стаў пылам,
Рэха майго крыку ''памятай!''
Не даравала магіла.
Хутка зьнямела каханьне, бо
Ты незнаёмы ў тым сьвеце.
Так, ты вада! Ты чыстая вада,
Ты возера, сьвятая ты сьляза,
Ты дабрыня, ты залатая мера,
Ты міласэрнасьць, ты любоў, ты вера,
Ты вышыня, рака ты безь вяртаньня,
І лёд, які ня ведае каханьня.
Я думала, ты неба, я зямля,
Я думала, што ты -- душа, а я...
Заўчасны зімні дождж, вада ты бегам,
А бруднае я рэчыва па сьнегу.
Адчыняй усе вокны, хай будзе сьвежае
паветра,
Хай сонца пабудзе з табой, каханку,
Калі мяне ня будзе!
Апрані лепшы гарнітур і чырвоны
гальштук,
Купі вялікі торт, кліч адразу сяброў!
Ня будзь адным, калі мяне ня будзе.
Сьмейся шчыра, танцуй, трошкі пі,
Не здавайся толькі, і ня плач,
Калі мяне ня будзе!
Шукай новую дзяўчынку,
Прыгажэй, разумней, я раўнаваць ня
буду,
Калі мяне ня будзе.
Каханку мой! Твае рукі належаць
будучыні,
І я належу цяпер тваім рукам.
Я адчуваю твае ласкі і адраджаюся
У цябе. Ты – маё жыцьцё.
Твае рукі – мой першы дотык са
сьмерцью.
Учора Яўтушэнка чарговы раз
Распавёў сваёй колішней каханцы,
Што Расея існуе толькі ў вершах Пушкіна
І прозе Талстоя.
Пішу табе, каб ты мне ізноў сказаў,
Што ты не прыдуманы пісьменьнікамі,
Што ты існуеш.
Я змагу тваю сьмерць вытрымаць,
І не шкадаваць нічога,
Калі памяць будзе.
Але твайго неіснаваньня, прабач мне,
Я не вытрымаю.
Таму што, калі я існую,
Калі я не прыдуманая паэтамі,
Ноч твая – як тысяча начэй,
Калыханка маёй сьмерці.
А нож твой – як тысяча нажоў,
Чырвоная кроў майго жыцьця.
Ваганьнем каханьня,
Голымі і яснымі,
Чыстымі,
Мы нарадзілася адно дзеля аднаго.
І нараджаліся кожным разам
У штодзённасьці тваіх начэй,
У сьвяточнасьці тваіх нажоў,
У мімалётнасьці тваіх вачэй,
Дзе жывуць і сьмерць, і надзея, і кроў.
Падае чырвонае лісьце
Першы раз, як быццам бы апошні.
Недапітая гарбата астывае
У забыцьці.
Ляжыць коўдра меланхоліі
Пад нагамі тваімі,
Няўзнакі.
Восеньскі вецер нясе золата
І зламаныя крылы грэшных анёлаў,
Назаўжды,
Безь вяртаньня...
Навошта нам ведаць, колькі часу,
Калі спыніліся ўсе гадзіньнікі
Раптоўна,
І пануе выразны пах голых каштанаў
Мімалётна,
І вечнае дрэва жыцьця
Каб я ведала, што вясна
Працягнецца толькі хвіліну,
Каб я ведала, што рака
Замерзьне ўзімку з табой,
Каб я ведала, што душа
Ня вытрывае больш пакутаў,
Каб я ведала, што пчала
З пчалою — яшчэ ня рой...
Я б стала ценем
Тваіх ног,
Каб ісьці разам з табою,
Ценем
Тваіх думак,
Каб марыць разам з табою,
Ценем
Твайго ценю,
Каб дыхаць толькі табою,
І не замінаць ніколі
Табе, табе, табе...
Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў,
І скуры са скурай салодкая стома,
Прызнаньне, жаданьне, зьнішчэньне Садома,
Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў.
Маўчаньне, растаньне, апошні крык грому,
Спатканьне, гучаньне неакрэсьленых слоў,
Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў,
І скуры са скурай салодкая стома.
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Я дыхаю табой, я дыхаю цябе
Я лісьце, што віхор твой восеньскі нясе
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Марозны твой уздых атрутаю заб'е
І буду крозай я, і буду шэптам ветру
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Я дыхаю табой, я дыхаю цябе.
Парыж
Amour, мы засталіся безь нічога,
Няма тваёй, няма маёй віны,
Ты пэўна ведаў, часам лёс благі,
А траціць мне было зусім ня многа.
Няма бяды, бо маю я жыцьцё,
І горкія, чарнільныя тры словы;
Адпеў гучыць агульнай нашай мовы,
І гоіцца павольна пачуцьцё.
Тваім каханьнем сэрца ўжо ня б’е,
Даўно няма на што нам спадзявацца,
Дзе быў наш сад застаўся толькі глыж.
Але, калі прыгадваю цябе,
Дзяцінства, восень, вечар, навальніца.
Я безь цябе, але я не адна;
Сакрэты раскрываюць мне жыцьця,
Фон Гётэ, гром, залева й бліскавіца.
Чытае Лотта ўслых мне твой адказ,
Няўзнакі час наіўнасьці міне,
Я ціха плачу, гнеўны вецер дзьме,
Баліць мне сэрца сёньня першы раз,
І юны Вертэр мне распавядае,
Што восень міласэрная даволі;
Нашмат цяжэй вясною паміраць.
Яго, я бачу, Лотта не кахае,