Вершы пра каханне

Ты пайшла, ты чамусьці пайшла, і я стаў калодзежам без вады.
Міхась Стральцоў

Ты пайшла. Ён застаўся адзін,
Бы без лісця ўлетку язмін,
Бы без птушкі пявучая клетка,
Бы сарваная ў кветніку кветка,
Бы калодзеж, што страціў ваду,
Ты пакінула ў хаце бяду.

Я ведаю, не раз згадаеш,
Якое лета то было:
Мы ўдвух — шчаслівыя, кахалі —
Зайздросціла усё сяло.
Другі развеяў шчасце гэта,
Яму даверылася ты
І панясла з сабою лета
Удалячынь і назаўжды.
Варушыць памяць напамінак.
Прайду праз дзень, прайду праз ноч
І акунуся ў бляск расінак,
Што ранак сонечны прынёс.
А можа, гэта не расінкі,
Бо саланеюць на губах,
Мо — развітальныя слязінкі,

І хітрыя жанчынкі, і дзяўчаткі
У сэрцах носяць свой сакрэтны май.
Анатоль Сербантовіч

У сэрцы носіць кожная сакрэт
Ці сталая жанчына, ці дзяўчатка:
Лагодзяць душы і харошаць свет
Ім пацалункаў цёплыя пячаткі.
Камусь сваю аддаўшы цеплыню,
Вяртаюцца у пер

Па зялёнкі мы пайшлі,
Там адны сівушкі.
Не збіраў ты іх — глядзеў
На мае вяснушкі.
Ты смяяўся з мяне, кпіў:
“Бачыш, восень хмарыць,
А ў цябе, глядзі, цвітуць
Рабінкі на твары”.
І спачатку іх лічыў
Спрытненька рукамі,
А пасля вяснушкі піў
Цёплымі губамі.
Як нам хораша было,
Маладым, шчаслівым!
Няхай тайну зберажэ
Сведка — лес маўклівы.
Па зялёнкі мы пайшлі,
Там адны сівушкі.

З поля сцежкай ішла
Прыгажуня-дзяўчына,
А насустрач ёй — дождж.
А насустрач ёй дождж
Бег імклівай лавінай.
Дождж яе абхапіў,
Абгарнуў, нібы любы,
Цалаваў, мілаваў.
Мілаваў, цалаваў
Ногі, грудзі і губы.
Не ўцякала яна,
У абдымках стаяла.
І ад радасці дождж
І скакаў, і плясаў,
Аж вада булькатала.
Я пад дрэвам стаяў
І глядзеў вінавата:
Хай бы гэта быў я!
Хай бы гэта быў я,