Вершы пра каханне

Сінь-дарогай раннем,
Як жыццё, даўгою
Я нясу каханне
З жалем і тугою.

Добры, любы краю,
Родная хаціна!
Там мяне чакае
Маці-сіраціна.

Я прыйду з дарогі –
Цішыня якая! –
Сяду ля парога.
Маці запытае:

– Дзе ж, мая дачушка,
Ў свеце прападала,
Пералётнай птушкай
Доўга вандравала?

Ты па што хадзіла,
З кім любоў вадзіла?
Колькі напаткала?
Колькі цалавала?

Кожны вечар бачу столькі
Розных позіркаў, вачэй.
Ды адны хвалююць толькі,
Толькі б іх сустрэць хутчэй!

Я за смехам і гаворкай,
Сярод жартаў, слоў сваіх
Адчуваю з сумам горкім
Задуменны позірк іх.

І калі ні азірнуся —
Бачу ў тых вачах тугу.
І глядзець у іх баюся,
І не глянуць не магу.

Што зрабіла ім, не знаю…
Чым пакрыўдзіла я іх?..
За сябе ў пару кахаю,
А пакуты — за дваіх.

Вам пісьмы пісаць не буду —
Чытайце вершы мае.
На пісьмы не хопіць мужнасці
І часу так не стае.
У пісьмах больш афіцыйнасці,
А значыць, менш пачуцця,
У пісьмах баюся пільнасці,
Старонняга выкрыцця.
Відаць, на вяку адмерана
Каханне маё бядой,
На пісьмы не хопіць вернасці
Ў мяне, такой маладой.
А вершы лёгка складаюцца
У самы кароткі час,
А вершы ў свет дасылаюцца

У суботу Янка ехаў ля ракi,
Пад вярбой Алёна мыла ручнiкi.
"Пакажы, Алёна, броды земляку,
дзе тут пераехаць на канi раку?"
"Адчапiся, хлопец, едзь абы-куды,
не муцi мне толькi чыстае вады!"
У маркоце Янка галавой панiк,
упусцiла дзеўка беленькi ручнiк.
"Янка, мой саколiк, памажы хутчэй!
Бо плыве, знiкае ручнiчок з вачэй!"
"Любая Алёна, я ж вады баюсь!