1.Любіце дам сваіх, мужчыны,
Так моцна, як ніхто да вас!
Дарыце кветкі без прычыны,
Часцей супольна баўце час.
2.Пылінкі з дам сваіх здымайце,
Насіце на руках багінь
І ад самоты ашчаджайце
Іх, жарснай любасці рабынь!
3. Спявайце дамам серэнады
Пад струнны перазвон гітар,
Прыкмецце ў прыцемках лампады
Іх бляск вачэй і вабнасць чар.
4. Злавіце знічку ў небе зорным,
Каб мары здзейсніліся ў дам!
1.Любіце дам сваіх, мужчыны,
Так моцна, як ніхто да вас!
Дарыце кветкі без прычыны,
Часцей супольна баўце час.
2.Пылінкі з дам сваіх здымайце,
Насіце на руках багінь
І ад самоты ашчаджайце
Іх, жарснай любасці рабынь!
3. Спявайце дамам серэнады
Пад струнны перазвон гітар,
Прыкмецце ў прыцемках лампады
Іх бляск вачэй і вабнасць чар.
4. Злавіце знічку ў небе зорным,
Каб мары здзейсніліся ў дам!
У цемры душы маёй,
У жудасным свеце жыцця.
Клянуся сваёй крывёй,
Няма чысцей пачуцця,
Што ты парадзіла...
Далонню сумленне адрыю,
З куфара шчасце дастану,
Попелам у сэрцы пакрыю,
Крывавую ірваную рану,
Што ты загаіла...
Дзівосные вочы твае,
Пяшчотныя цёплыя рукі,
Усмешка сонца пралье,
На растання цяжкага мукі.
Што мы пераможам...
Цвік
Зорка кахання заззяла ў начы.
Захочаш крычаць? Пастой, не крычы!
Паслухай сэрца біцце ў цішы,
Адказ адшукаеш, спакой на душы.
Змоўкнуць птушкі вакол, лісцё ападзе,
Легкі ветрык мелодыю сэрца табе прынясе
Пра чыстасць душы і думак яе.
А сустрэўшы, убачаўшы вочы твае,
Ад захаплення знямее яна, і тады
Будзе думаць аб гэтым удзень і ўначы:
Чаму ж такі позірк чаруючы?
Ды дотык рукі такі быў хвалюючы?
Прашу цябе, мой блізкі чалавек,
Насупраць сядзем, паглядзім у вочы.
Там, на двары, век абганяе век,
А мы з табой зусім няспешна крочым.
Прашу цябе аб шчодрасці такой –
Ты падары мне сонечнае неба,
Мір на зямлі і на душы – спакой.
І больш нічога мне ў жыцці не трэба.
Яшчэ прашу я
Моц усіх вятроў
І шоргат ападаючага лісця...
А можа песьню, што сьпяваў без слоў,
Адну рэч сказаць табе хачу я,
Можа і не трэба - усё адно
Прашапчу: "Я па табе сумую..."
Хоць ад'езд твой быў не так даўно
Ленка
За вакном увесь вечар і ноч
Не сціхаюць грымоты, лье дождж...
Але, сонейка, ты не зважай!
Я з табой, кацянё! Засынай...
Ленка
З "Курантаў"*
Ты, сэрца, спіш, без памяці ляжыш,
А на то не глядзіш, што я спяваю.
Разбудзіся, душа, я малюся,
Прыйдзі, паслухай мяне, што я спяваю.
Глядзі, душа, глядзі, любімая,
А мне цяпер туга ёсць несцярпімая.
Прыйдзі, душа, прыйдзі, пакажыся,
Прыйдзі, паслухай мяне, павесялімся.
Падай, душа, падай белу руку,
Усцеш маю душу, адгарні муку.
Са зборніка "Пекная і вясёлая ўцеха"
О, які мі цяжэнька,
О, які мі нудненька,
Мілы дома не начуе;
А мне страшна спаці,
Самы едны в хаце,
Цо мене не любуе.
Ліхая доля моя,
Чы не свая воля,
Шчо не ідзе да дому спаці.
Ды чы я вдовіца,
Чы я маладзіца,
Сама адна начаваці?
Гляжу а палночы,
Праглядала очы,
Міленькага чакаючы.
Алі ж мой міленькі,
Взяўшы за ручэнькі,
З "Пецярбургскіх зборнікаў"
Добра чужую жонку любіці,
Што ў любві сакрэт можа храніці,
Сэрца свабодна, к любві угодна
бес перамены.
З "Курніцкага зборніка"
На даліне мак, мак, да ўсё канапелькі,
Прыляцелі пташачкі да ўсё верабейкі.
Да я ж таму верабею кіем ножку перабею.
Верабейка скача, па ножачцы плача.
Ой, пайду я ў гарод і знайду я агурок:
Чы самой мне з'есці, чы малому несці?
Да ў гародзе пастарнак, салодка карэнне,
Да хто ж мяне пацалуе, вяліка спасенне.
Вяліка спасенне, грахоў адпушчэнне.
З "Варшаўскага зборніка"
Красная ў пані ўрода,
Харошая малода.
А ёй муж стар, нядуж. Ходзіма да хаты,
Што б вясёла пані было людзям забаўляці.
— Памагай, Божа, барада!
А дзе жонка малада?
З "Аршанскага зборніка"
— Анусю, сардэнька, паліш маю душу,
Сярод ночы а паўночы да цябе прыйсці мушу.
— Трэба табе, мой паноньку, вельмі дзякаваці,
Што для мяне не ў часаньку хочаш падымаці.
— За шчаслівасць няўчасанькі тыя сабе маю,
Калі твае, Анусенька, ножкі абдымаю.
— Панусеньку, галубоньку, чы маю верыці,
Што тваё сардэнька хочэт мні служыці?
— Гой, казачэйку, папе ж мой, па чым жэ будет поязд мой?
— Посажу це за бедрамі, прывежу це торокамі.
Бог над намі, конь под намі, ты зэ мною, я з тобою
Побежым, поспешым, Куліна.
— Гой, казачэйку, пане ж мой, які ж будет покарм твой?
— Будем гісці саламаху, козачкою саціраху,
Пры крыніцы без тэскніцы будем ісці, будем піці,
Выкрыкаці, облапяці, Куліна.
Ах ты Госпадзе мой, я стаю зараз у храмі тваім.
Я прыйшла, каб спытаць. Адкажы, ці ж я зноў памыляюся?
Кожны дзень зноў палю. Мне лягчэй, выдыхаючы дым.
Паглядзі на мяне, я амаль што ўжо не трымаюся.
Ён аднойчы казаў: “Кацяня, ты такая прыгожая..
Калі зробішся коткай – з табой ажанюся, маленькая”
Толькі я праз яго з кожным днем усе рабілася горшая..
І зноў зрабіў я першы крок
Але пакуль ня ведаю куды...
У спакойны, прымірэнчы бок,
ці зноў у агонь разладу і бяды.
Канешне, веру я ў першы варыянт
Вось толькі неяк нерэальна гэта,
Таму што так ужо ня ў першы раз.
Але крылатая наперад кліча мэта.
І мэта гэтая на мару больш падобна
Таму ня ведаю я:"Што мне зь ёй рабіць?"
І выкананьне яе так неверагодна,
Што хочацца сарвацца і зноў піць...
Давай ніяк ня будзем зваць
Таго, што зараз паміж намі,
Пра тое цяжка мне казаць,
Як вежу зруйнаваць вятрамі.
Жыві, як хочаш, лад твой вольны,
Спазнай каханьня у жыцьці.
Хай тым ня буду я. Я здольны
З тваёй сьцяжыны адысьці.
Але калі раптоўна стане цяжка,
Ты памятай, што сэрца ў сьвеце ёсьць,
Гатовае пакутаў выпіць пляшку,
Ёсьць лекар, што выцягне з глыткі косьць
Белая лебедзь сваімі крыламі
Разгарнула старонкі душы
Той дзяўчыны, што пад нябёсамі
Чакае кахання і марыць у цішы.
Ёй вельмі патрэбны адзін чалавек,
Цеплыня яго рук і смак яго вуснаў.
Яна б аддала паўжыцця свайго,
Каб ён да яе дакрануўся.
І шкада, што той хлопец не чуе яе
І не ведае ён пра дзяўчынку такую,
Што кахае яго і ноччу ў сне
Абдымае паветра утульна.
Паэты, любыя, вы ўсё маглі!
Агнём ласкавым налівалі склянкі.
Якія прыгажуні ў вас былі!
I вечары, яснейшыя за ранкі!
Але ці быў у вас хоць міг адзін,
Ахоплены павойным неспакоем,
Калі жанчына, лепшая з жанчын,
Гучала клавісіннаю струною!
Калі яна вам адкрывала час
Магчымай глыбіні і немагчымай,
Калі яна расказвала пра вас
Спачатку словам, а пасля вачыма.
Я не пішу нічога пра каханне.
Я не скажу ні слова пра любоў.
Лепш запрашу пад вечар на спатканне,
Каб паказаць, што яна на ўсё гатоў.
“Прывет” скажу табе я пры сустрэчы,
Зноў “Здравствуйце” пачую ў адказ.
Ты не заўважыла які прыемны вечар,
А я так бег, каб дакрануцца зноў да Вас.
Якія словы тут, якія разважанні,
Калі сама шматлікае не можаш мне сказаць.
Трымаюся толькі за рукі
Твае, што дзяржу нерашуча,
Услухваюся ў тахкія гукі
Ад сэрца, што б’ецца балюча.
Баюся ісці хуткім крокам,
Калі я ня бачу твой вобраз,
Праклятаю быць чорным вокам
За шчасця хвіліны раз-пораз.
Прашу, будзь маім паратункам,
Мяне абгарні супакоем.
А сэрца хай будзе прытулкам
З каханнем – гаючым напоем.
Казкі не бай,
Не цалуй у сэрца,
Не то напаткаеш
У зрэнках азерцы.
І будзем тануць,
Але я не ўратую,
Кахання абдымкамі
Ў міг закатую.
Ты нават не зможаш
Прасіць паратунку,
Бо гукі схаваеш
У маім пацалунку.
Забудзеш жыццё
І закруцішся танцам,
Вытокам паклонішся,
Стаўшы паганцам.
Першае каханне… Што гэта такое?
Гэта радасць, шчасце, казка, мрыя, сон,
Гэта тваё фота, сэрцу дарагое,
Гэта песня лiецца – Францыi шансон.
Першае каханне – гэта ружа-кветка,
Што ты на спатканне першае прынёс,
Гэта твае словы падмячаюць метка
Мой настрой, ты, пэўна, мой шчаслiвы лёс.
Першае каханне. Пацалунак першы.
Ён такi салодкi i пячэ агнём,
Куды ісьці?
Замкнёна ўсё наўкол!
Ані няма
у сьвеце гэтым
шэрым.
І сярод жыткі хвіля -
быццам кол -
працяла сэрца
кволаму даверу.
Каму казаць?
Маўчаньне, нібы сьцень,
паветра у нацятасьці
трымае.
І скрозь яго
ледзь-ледзь
ідзе прамень,
і сьвет малы
лучынай асьвятляе.
Чым жыць?
Бо мары марныя мае
у пыл ці попел рынулі,
пасохлі.
І чорны сум
бы хваляю
бярэ,
Я па табе сумую нават
Калі ты побач ціха спіш
І ціха муркаеш-сапіш,
Мой стомлены за тыдзень lover.
Сумую па тваіх вачах,
Па гэтых хуткіх-хітрых зырках,
І нават па нявідных нырках,
Што, як і ты, спяць па начам.
Жыць не магу без тваіх рук,
Якія крэпка абдымаюць,
Мяне на неба падымаюць
І ў сэрцы нараджаюць рух.
Сумую, як салдат у баях,
Без дотыкаў і пацалункаў
Ты ізноў стаў маім кашмарам
І цяпер ты прыходзіш не ў сне,
І прыносіш канец маім марам
І таму, што магло быць пазней.
Ты не хочаш мяне пакінуць
У вершах-думках, прыватным жыцці,
Мае музы-анёльчыкі гінуць:
Яны тонуць у рацэ-небыцці.
Ты, як цень, па пятам за мной крочыш
І глядзіш, а ў вачах - катаванне.
Зазірнуць у сэрца мне хочаш,
Пакараць за маё Некаханне.
Пяць доўгіх месяцаў растаньня.
І ад сьвітаньня да сьвітаньня.
Не дачакаюся спатканьня.
І ўсё б нічога. Толькі. Здані.
І паўздымаецца пытаньне.
Ці затрымаецца каханьне.
У сэрцы, што жыве спатканьнем?
У сэрцы, дзе пануюць Здані.
Ты можаш пазбавіць мяне вачэй
і нават пазбавіць рота.
Ты можаш зрабіць, каб з маіх начэй
я плёну ня меў ні ёты.
Ты можаш згасіць ува мне жыцьцё,
але аб адным прашу я.
Ты можаш забраць і панішчыць ўсё -
ды ў сэрцы ня нішчы любасьць!
Ты можаш і сэрца маё забраць:
яго не шкада цяперай.
Яму усё роўна ўжо, дзе кахаць,
яно пратрывае зь верай.
І травеньскі дождж, сакавіцкі сьнег,
Апошні поезд мэтро зацягне на вакзал
Каханьне прайшло, ды вось толькі, на жаль
Засталася пустота, нейкі сумны адчай..
Не прыйшла та свабода, што я моцна чакаў.
Зноўку шэрасьць штодзённа, зноўку твары і справы
Усё надзвычай звычайна, пахаваліся мары.
Ад бясконцай самоты моцна сэрца баліць..
Невядома нашто, а працягваеш жыць.
Я быў шукаў па ўсёму сьвету
Сабе наймоцную кабету,
Але замест усіх кабет,
Памацаваў адну цябе.
Давай збяжым ад усіх людзей
Не пакідаючы слядоў
Не будзем заўважаць падзей
І не лічыць чужых гадоў
Давай збяжым ад разважанняў
І ад карысных спадзяванак
Я прыкладу шмат намаганняў
З табой сустрэну новы ранак
Давай збяжым ад забабонаў
Адвечна тоячых сумневы
Не будзем бачыць забаронаў
На бруд не траціць свае нервы
Давай быць разам, разам ў думках
Я ў Парыжы, ты ў Пекіне
Не ведаю, ці было ўсё так,
Як трэба было зрабіць.
Ці можна было адчуць той смак,
А потым салодка сніць...
Бессэнсоўна сябе вінаваціць,
Мы проста звычайныя людзі,
Тым больш, цябе баюся страціць,
І нейкі смутак сэрца круціць.
Мы ўсе пад Богам ходзім.
Адзіны мае права Ён караць.
І чысцінёй кахання, спадзяюся, сплоцім
За гэты грэх, бо не змаглі счакаць...
зараз усе перакананьні - лухта
і усе жыцьцёвыя клопаты - дробязі.
але, Божа, зрабі, калі ласка, так,
каб толькі потым не было позна,
калі нішто больш не дапаможа,
нішто утрымаць ня зможа,
зрабі,
каб у маім жыцьці з'явілася яна.
Старая п'еса, але адчуваю
Знаёмых словаў незнаёмы смак.
Стаміўшыся ад сорамных фіналаў,
Жадаю ведаць, раб я ці мастак.
На згібах і няроўнасьцях сцэнару
Схаваўся шанец адзін на мільён,
Шукаю кволую надзею я на мару
У нязмыўнай памяці размоў.
І мой кожны новы крок наперад
У шляхі ператвараецца назад.
Заўтра будзе лепей чым учора,
Калі не, мо пражыву і так.
шлях да тваех сьлядоў
ведаць, што ты існуеш
надзеі не перамагчы
выразам "рэальна жывеш"
шлях да тваех сьлядоў
цябе мяне не пачуць
сонейкам ад мяне
хвалі каханьня бягуць
шлях да тваех сьлядоў
я й з сабою ў вайне
крочу паціху дамоў
хацелася б да цябе...
шлях да тваех сьлядоў
ведаць бы, дзе знайсьці
ня бачыць б у сябе
іншае існасьці
Зноў тэлефануеш –
Чую прывiтанне.
Кажаш, што смуткуеш,
Просiш аб спатканнi.
Прынiмаю выклiк:
«У парку? Роўна ў восем!»
Гэта так нязвыкла…
Сустракаю восень.
У парк прыбегла першай,
З вытрымкай чакаю;
У голаў лезуць вершы,
Але я трываю.
Ты прыйшоў i сэрца
Мне прынёс у далонях,
I адбiткi сонца
Ў цябе на скронях.
Ты мяне вiтаеш,
Просiш прабачэння,
Але ўсё, што кажаш,
Калі халодна стане мне зусім
У сэрцы, дзе хаваецца каханьне,
Спасьцігне мяне зноў чарговы ўспамін
І справатуе пачуцьцёвае паўстаньне.
Тады адчую я хваробны боль,
Але схілю каленцы перад лёсам,
Дакорліва дайграю сваю ролю...
І адшукаю месца ў нябёсах...
Уздых, потым мяккі выдах паветра
з чароўнай усмешкай разлітай на твар
ды з пахам хуткага летняга ветра.
Яны ў краіне здзяйснення ўсіх мар.
Шэпт, што пранізвае кожную кропку,
ідзе пазванкамі да самых нізоў.
Дотык, зноў дотык, пяшчотна і лёгка,
а ў сэрцы вясна замест маразоў.
Позірк, сапраўдны без крыўдных падманаў.
Мігценне ў палкай бязмежнасці дзён.
Я б мог перапісаць былыя вершы:
Усё шчэ больш, мацней, наноў,
Ды ведаю, што я даўно ня першы,
Хто для пачуцьцяў не знаходзіць слоў.
І, пэўна, тут ужо канец
Далей - ні літар, ні радкоў, ні знакаў
Сэрцам і думкамі хаця б жадаў пасьпець
За рухам содняў, кілабайтаў й мапаў
Нарэшце моцна верыць і чакаць
Нарэшце ведаць, бо інакш няможна
Кахаць.. нарэшце, і ў сваіх вачах
З кожнай новай сустрэчай цяжэе чаканьне наступнай,
і зусім недарэчны стаецца адлегласьці сум,
кожнай новаю ночай сон болей і болей пакутны,
і ня выцягнеш болей сябе з віру чорнага дум.
Кожны новы цягнік пнецца ўпэўненна зноўку наперад,
вось шчэ трыста кілёмэтраў ляжа ахвярай тугі,
кожным новым сьвітаньнем сябе забіваю, напэўна.
ды ад гэтага штось не стаюцца бліжэй берагі.
Восеньскі пах:
лісця, травы,
замшэлае неба,
яркае сонца -
мары... і ты...
горда стаю,
ты разам маўчыш,
нам вельмі добра,
калі восень пакідае
нас удваіх...
"ты плачаш?"
"ды не"
"а што гэта?"
"яскравае сонца"...
а калі прыйдзе зіма,
і ты пакінеш мяне - тады
я намалюю твой вобраз
у восень...
Калі рушыць і зьнікае прэч сьцяна,
Калі ўсе вакол завуць мяне вар’ятам –
Гэта значыць, зноў прыйшла вясна
І я зноўку стаўся ейным братам.
Калі вершы я чытаю ёй,
Адзінай ва ўсім сьвеце прыгажуне,
Апантаны зноўку я вясной
Маё сэрца б’ецца моцным гэрцам.
І сонцам зьзяе твар і стан яе,
А вочы – бездань неба зорнай ночы.
Наноў я ўвесь аддаўся той вясьне,
Я губляў час у пошуках ладу,
Я канаў, абуджаўся ў журбе,
Для сябе біраў я пасады,
Я занадта ня ведаў цябе.
Хто сышоў назаўсёды у блуды,
Хто з кампутарам бавіць свой час,
Хто з гарэлкай снуецца усюды,
Але шчасьця таго няма ў нас.
Думаў я, што мой розум загіне,
Кожны дзень быў на месцы і бег,
Але сэнс я знайшоў у дзяўчыне,
І ня слухаю болей я рэх...
Давай ніяк ня будзем зваць
Таго, што зараз паміж намі,
Пра тое цяжка мне казаць,
Як вежу зруйнаваць вятрамі.
Жыві, як хочаш, лад твой вольны,
Спазнай каханьня у жыцьці.
Хай тым ня буду я. Я здольны
З тваёй сьцяжыны адысьці.
Але калі раптоўна стане цяжка,
Ты памятай, што сэрца ў сьвеце ёсьць,
Гатовае пакутаў выпіць пляшку,
Ёсьць лекар, што выцягне з глыткі косьць.
Жыццё, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоўную краіну:
Краіну казак і жыцця...
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!
На хвалёх неба я ляжу,
Стамлёнага за дзень,
У ім я зоры абуджу
І месяца прамень,
Ды гэта потым, да таго
Гадзіны дзьве міне,
Бясконцыя, як цень майго
Пакою на сьцяне.
Пакульшто маю права я
Піць цемравы напой,
Віна мацнейшы удвая,
Зь сінечаю густой.
Мне дотык дахаў лашчыць грудзь
І сэрцу пульс дае,
Маё імя прысьні й забудзь,
Няма мяне ў цябе.
Ня сумна мне, тугі няма
Па сонцы залатым.
Я – ў ветры. Праўда і мана
І подых мой у ім.
Я ў ветры рушыў празь лясы,
Надаўшы дрэвам гук,
Галінам даўшы галасы
І мову, й сьпеў, і дух.
Вірую я па гарадох,
Дзе сёньня й заначую.
Мой ложак – зь лісьця ці сьнягоў,
Дзе ты мяне ня чуеш.
Але час месяц запаліць
І распачаць гульню,
І ноч зь ліхтарным шклом злучыць
Сьмяротны вершам дню.
Я буду жыць, нібыта здань,
Самотны й вольны цень.
Мяне ты ў небе ўбачыш. Глянь!
Ужо стаміўся дзень.
Глядзець любому прама ў вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.
Заўсёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.
Забудзь пра першае каханне,
Забудзь забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
Ў халодным сэрцы назаўжды.
Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.
Я зразумеў свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.
Аднак не вернецца былое:
Другi ўжо я, другая ты,
I ў гэты час я не з табою,
Ляцяць няўклюдныя гады.
I кожны раз, i кожны дзень,
Каханне йзноў сваё адкласцi,
I засталася толькi цень,
Ты называеш гэта шчасцем ...?!
Прайшла няверная любоў,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроў,
I не турбуе болей шчасце.