Нас выпадкам
Сцяжынкі лясныя звялі,
І калі
Пад птушыную песню ў галлі
І пад ранішні пошум лістоты
Ёй руку паціскаў
І з сям’ёй віншаваў,
Мне яна засмяялася:
– Што ты,
З ім даўно не жыву...
І абцасікам тонкім
Прымяла траву.
А калі
На расстанне руку падалі,
Мне сказала:
– Ты помніш прагаліны,
Як сюды па грыбы прыбягалі мы,
Помніш зорную россып суніц,
Тыя гнёзды драздоў і сініц?
Галоўная » Мікола Арочка