Кінуты гаспадаром няўдзячным,
Ён памкнуўся быў за ім услед.
Доўга ў цемры бег, пакуль не ўбачыў,
Што ўжо не дагоніць, што аслеп.
Ледзь навобмацак прыпоўз у прысак
Каля прыдарожнае лазы,
У гарачы жвір уткнуўся пысай
I счарнелы прыкусіў язык.
I сканаў бы — спамінай як звалі,
I які быў верны ён, агонь,
Калі б гэтай ноччу не прысталі
Двое закаханых да яго.
Пацешная,
Між вербаў ніцых
Арэшына
У завушніцах.
Цыбаты падлетак,
Яна надзела
Іх толькі сёлета
І то ў нядзелю.
І ўся выблісквае,
Высвечвае
Такая блізкая,
Сардэчная.
Мая націначка
З вяснушкамі,
Дзяўчыначка,
Давай пагушкаю.
Траха да крохкай
Дакрануся –
І ты ўся ў лёгкай
Завірусе,
А залацісты
Пылок лажыцца
На лес бязлісты,
На ігліцу,
На ўсё зарэчча,
На палянкі,
Уначы ля цёплае вярбы,
У лістах стуліўшыся, вясна
Веек не магла падняць ад сна,
Толькі з рэхам жураўлінае трубы
Ранкам прахапілася яна.
Адгрымеў за вёскай крыгалом.
Вылецела з вулею пчала,
І дзяўчынка з гладыша нагбом
Першы сок бярозавы піла.
І такім прыгожым здаўся твар,
Блізкі мне да кожнае сузлінкі,
Сонца сакавіцкага загар
З першаю вясновай рабацінкай.