Вершы пра каханне

Як лянотна бывае балбесу
Варушыць сваёй пятаю кропкай.
"Я, маўляў, пад свой пледзік залезу,
А вы там - хоць мурлыкайце коткай!"

Ты мой змрок разагнала каметай -
Не камячу свой час, бы газету.
Табе - дзякуй за гэта. І ведай:
Я з табой - хоць да края сусвету!

(Менск, 27.01.2016)

Мяняецца настрой мой штохвілінна,
І сьляпая злосьць вядзе ў туман.
Ну як жа ты, звычайная дзяўчына,
Мой розум з сэрцам увяла ў зман?

Ну колькі клясца мне перад сабою,
Што больш не буду сабе сэрца рваць?
Наеўся клятвай, нібы кілбасою,
Ды так, што пачало ванітаваць.

Цяпер жа - чаго варты тыя клятвы?
У маіх пачуцьцях зблытаны ўсе карты,
Пасьянс не склаўся для мяне зусім...