Янка Цмок

Святло

Давай запалім святло ўначы,
У кватэры, дзе толькі я і ты.
Будзем глядзець толькі ў вочы,
Разглядваць у іх начныя сны.

I так гадзіну за гадзінай, хвіліну,
Момант, імгненне, сядзець.
Проста без слоў, нават расліна
Больш за нас зможа шумець.

А можам святло і пагасіць,
Мне ўсё роўна, кажучы шчыра,
Толькі б з табою да канца жыць
У штодзённых падзей віры.

I ў святле лямпы, і ў цемры начы,

Давай запалім святло ўначы,
У кватэры, дзе толькі я і ты.
Будзем глядзець толькі ў вочы,
Разглядваць у іх начныя сны.

I так гадзіну за гадзінай, хвіліну,
Момант, імгненне, сядзець.
Проста, без слоў, і нават расліна
Больш за нас можа шумець.

А можам гэтае святло і пагасіць,
Бо мне ўсё роўна, кажучы шчыра,
Толькі б з табою да канца жыць,
Мая маленькая дзяўчынка Міра.

Давай запалiм святло ўначы,
У кватэры, дзе толькi я i ты.
Будзем глядзець толькi ў вочы,
Разглядваць у iх начныя сны.

I так гадзiну за гадзiнай, хвiлiну,
Момант, iмгненне, сядзець.
Проста, без слоў, i нават раслiна
Больш за нас можа шумець.

А можам гэтае святло i пагасiць,
Бо мне ўсё роўна, кажучы шчыра,
Толькi б з табою да канца жыць,
Мая маленькая дзяўчынка Мiра.

Не сыходзь, будзь побач.
Усё рушыцца? Ну i хай.
Калi ласка, у апошнюю ноч
Чалавецтва мне "Good bye"
Не скажы, родная мая,
Бо жыву цябе дзеля.

Твая душа мне родная такая,
А ўсмешка, сама таго не зная,
Узяла ў палон, палон такi,
Не як заўжды, бо салодкi.

Твае вусны чырвоныя, нiбы лал,
Твае вочы глыбокiя, як Цiхi акiян.
I насамрэч я даўно ўжо не мал,
Бо жонка ты мая (гэта не падман).

Не разумею я ўвогуле,
Як у цвярозым розуме
Можа чалавек забыць
Чалавека, без якога жыць
Ён не мог нi хвiлiны,
Што жа казаць пра гадзiны?

Як так у людзей атрымалася,
Што памiж нiмi сталася?
Праз што яны знянацку забылi,
Як адзiн аднаго без рэшты любiлi?

Не ведаю я сам анiяк зусiм,
Як нармальна хоць пару хвiлiн
Без сваёй роднай пражыць,
А як мне тут у адзiноце быць?
Напэўна, гэта немагчыма,