Вершы пра каханне

Галінка бэзу, траўнем надламаная, мая Каханая.

Забяры маю сілу начную,
беспрытомна стамлёным зрабі...
Я сумую, о як я сумую
па гаркаваму смаку рабін.

Дзе адбіткамі шлюбнай фармоўкі,
пераблытаўшы колеры воч,
нашы целы на досвітку зноўку
нам вяртае спакусніца Ноч.

Ці пакліча за далеч дарога,
ці пра Восень згадаю ў журбе,
аб табе мае боль і трывога,
мая любая, аб табе.

Пражылі мы ні мала, ні многа:
першы сын, першы подых завей...
Аб табе мае боль і трывога,
мая любая, аб табе.

У маленні адчайным да Бога
не прашу паратунку сабе, –
аб табе мае боль і трывога,
аб табе, аб табе, аб табе.

Жанчына з сумнымі вачыма,
табе пасуе колер здрады...
Ад кос світальных вадаспадаў
пагляд адвесці – немагчыма.

Ты ўсміхаешся скрозь сон мне
у промнях ранішніх вяргіняў...
Хацеў сказаць: – Мая мадонна!
А прашаптаў: – Мая багіня!

Як зморыцца ноч ад кахання,
настыне ў тумане язмін
і неба даспее світаннем,
ты скажаш сціхотна: – Вазьмі,

вазьмі маё цела, каханы,
і боль мой, і слёзы мае…
і сонца ўзаўецца фантанам
рассыпаных кос па траве.

Вінаваты паўднёвы вечар…
Проста так, без якой прычыны,
абдымаю чужыя плечы,
пешчу косы чужой жанчыны.

Гэта проста на момант хвалі
аглушылі прыбоя шумам.
Гэта вусны дазвол давалі,
гэта вочы світалі сумам.

Гэта проста залётны вецер
у вянок дзве рукі з’яднаў…
Адлюстроўваліся ў Сусвеце
нашы постаці як адна.

Ты чакала мяне, як ралля
першы дождж пасля чэрвеньскай спёкі.
Ты чакала – у небе Ілля
спахмурнела вышукваў аблокі.

І нарэшце настаў гэты дзень,
ад світання да зор сумнавокі…
Хмельны час несупынных залеў,
час кахання раллі і аблокаў.

Ты чакала мяне – я прыйшоў.
Не суддзёй, не святым, не прарокам,
а грахоўным дажджом, яснатой
на вясёлкавым сподзе аблокаў.

Сарамліва ў люстэрка ракі
ты сама на сябе паглядзела...
І каса паслухмяна з рукі
Мілавіцай асыпала цела.

Покуль сон не ракрыў парасон,
захінаючы нас ад спакусы,
зябяры мяне ў дождж валасоў
і ў пяшчоту расчуленых вуснаў.

А цэбар улюбіўся
у дно, дзе зорак ззянне.
Стары ланцуг хваліўся –
мацней ён за каханне.

Адзін пусціць не хоча,
другі на дно імкнецца…
Я веру, што аднойчы
стары ланцуг парвецца.

У абдымках цябе не душу...
Не дару пацалункаў каралі.
А парфумай пачуццяў душу
я тваю незмушона душу.

Агонь учэпістай рукою
палена загрудкі схапіў:
і паплылі ўслед за ракою
слядоў пунсовых языкі.

І ноч пусцілася наўцёкі,
і блізкай явай стаўся сон.
І хваляй пачуцця высокай
біццё двух сэрцаў ва ўнісон.

Быў сведкам толькі Усявышні,
мільёнам воч міргаўшы ледзь.
Агонь зрабіўся трэцім лішнім
і ўжо сромеўся гарэць.

He замятай маіх слядоў.
я яшчэ вярнуся...
Памяць

Пакладзі мне далонь на вусны...
Развітальна і беспрымусна.
Смутак мой, успамін спакусны
пакладзі мне на вусны.

Ціхі журлівы гук
блукаў жаралом жалейкі...
Гаючая памяць рук —
збалелай душы

Ha сонным золку сонца дакранецца
Ласкавым промнем
стомленых каханых.
I ноч растане ў мораку туманным,
А зорак ззянне ў росах адаб'ецца...

Вось так і я душой заўжды святлею,
Калі цалуеш ты на развітанне.
I хоць Самоты возера глыбее —
He менее вады ў рацэ Кахання.

Amori et dalori.*

Каханне — пакута.
Душою распнутай
між Пеклам і Раем лунаць...

Каханне — атрута.
Святы і аблудлы
я выберу смерць, каб кахаць.

Каханне — як рудня,
дзе ў свята і ў будні
нам працай сябе катаваць.

Каханне — ёсць мудрасць,
якую Бог людзям
адкрыў, каб грахі дараваць.

* Кахай і пакутуй...

На зямлі двое нас шчаслівых,
бо ніводнай душы наўкола…
Нас кранула пяшчота ліўня
таямнічым крылом анёла.

Называеш мяне ты – мілым.
Я цалую твае павекі.
Нас кранула пяшчота ліўня
з гэтай летняй начы навекі.

Час ішоў, ці мо ў ім плылі мы –
не згадаецца нават потым.
Толькі ўдзячнасць не пройдзе ліўню
за бясконцасць яго пяшчоты.

Каханне наша – дым.
Агонь даўно патух.
Ты ў сне штоноч з другім –
выходзіць, любіш двух?..

Руку маю з пляча
маўкліва адхінеш.
Няўжо агонь ачах?
Гарыць, ды толькі ў сне.

Каханне наша – дым,
агню самотны цень…
Ты ў сне штоноч з другім, –
са мною – толькі ўдзень.

Усе нашы звадкі-спрэчкі
сплывуць, як з вадой снягі.
Не ў полымі цямяным свечкі,
каханне – ў святле веаргінь.

Каханне – пакуль мы разам.
Каханне – дакуль жывём.
Не дзеля высокай фразы,
каб сын меў бацькоўскі дом.

Ты звадкі, прашу, і спрэчкі
забудзь, а ў душы пакінь –
не цьмяны пялёстак свечкі,
а светлы букет веаргінь.

Па меры таго як памалу
з глыбі яна йшла на мель,
я бачыў: ад футарала
вызвалялася віяланчэль.

А пляж быў пусты і дзікі…
О, як бы хацеў я стаць
у момант той раптам смыкам,
каб струны яе кранаць.

Столік на дзве персоны.
Позірк бы два цвікі.
Плывуць па руках гарсонаў
разносы, як чаўнакі.

На Вашым плячы лілея
белая, нібы вальс…
Чахол парасона – змеем,
які не спакусіў нас.

Падзялілі шлюбныя фоткі.
Разабралі з паліцаў кнігі.
І два лёсы жыцця паводка
развяла, як увесну крыгі.

Мо змялела кахання рэчка,
мо заціхлі пачуццяў хвалі?
Ціхамірна, без сцэн і спрэчак
мы сям’ю напалам ламалі.

Раздзялілі пароўну крыўды
і збіраемся далей жыць…
Толькі сынавы смех, скажы мне,
Як мы будзем на двух дзяліць?

Каб я аднойчы не спаткаў Вас,
ці так бы прагнуў зараз жыць…
Ці так бы іншую кахаў я?..
У беззвароцце час бяжыць.
Што марна варушыць былое
і над нішчымным варажыць…
Магло б ці здарыцца такое?
Ці меў бы шчасце кожны з нас,
калі б асенняю парою
аднойчы не спаткаў я Вас?

Мне сягоння зусім не спіцца...
Сэрца поўнае яснаты.
Два пярсцёнкі і завушніцы -
гэта ўсё, ў чым адзета ты.

Пазірае раўніва поўня.
Вецер шыбу крануў рукой.
Хоча ён да твайго улоння
прытуліцца хаця б шчакой...

Вось такой мне і будзеш сніцца,
як збяруцца у гай гады.
Два пярсцёнкі і завушніцы -
гэта ўсё, ў чым адзета ты...

Каб толькі бачыць Вашы вочы,
Каб толькі Вас адну любіць.
Гатоў ахвяраю я быць,
Каб толькі бачыць Вашы вочы.
Каб толькі іх бяздонне піць,
Я прачынаюся штоночы.
Каб толькі бачыць Вашы вочы,
Каб толькі Вас адну любіць...

Райскае дрэва
вецер гайдаў...
Ты — мая Ева.
Я — твой Адам.

Хто нас спакусіў —
цяжка сказаць.
Зьмей нам ня схлусіў —
шчасьце кахаць.

Мой грэх сьмяротны — гэта ты.
Я так кахаў цябе аддана —
да першароднай яснаты
на дне сьвітальнага тумана.

Мой грэх сьмяротны — гэта ты.
Я так хацеў цябе бязбожна, —
як хоча грэшніцу сьвяты
схіліць на праведнае ложа...

Паміж намі нічога няма.
Ні каханьня, ні здрады — нічога.
І завея — як цень ад крыла
херувіма — пасланьніка Бога.

Ён у нашыя сны заляцеў
і прымусіў паверыць дазваньня,
што як хваля на ціхай вадзе,
узьнікае з нічога Каханьне.

Вясновы настрой — яснасловы.
Знаёмку ў кавярні сустрэў...
І нейкі матыў выпадковы
у сэрца няўзнак заляцеў.

Ліліся, як музыка, словы,
ды вось жа знаёмку сустрэў,
і стала падобным на ловы
жыцьцё з пачуцьцём напавер.

На ноце узьнёсла-фальшывай
загнаная ў пастку душа
спаймала сябе і зламіла
у сэрцы стралу ледзяша...

Я — серабро. Ты — золата. Павек
не паяднаць нам нашыя стыхіі.
Як срэбра Беларусі — сьлёзы рэк
з крывёй чачэнскай — золатам Расіі.

Я — серабро. Ты — золата. Наноў
не пераплавіць лёсаў нам ніколі.
Мой срэбны боль —
з імперскіх кайданоў,
твой — залаты, ён выкаваны з Волі.

Я — серабро. Ты — золата. Чаму ж
між намі незямное прыцягненьне...
Такое — як кахае жонку муж,