Вершы пра каханне

Я шукала цябе на разбураных вуліцах памяці,
як апошні прамень, за які мне трымацца ў жыцці.
У каменным дажджы маё сэрца цяпер раствараецца,
пад аховай яно — і па ім немагчыма прайсці.
Я шукала цябе, а знаходзіла цені забітыя.
I сябе пазнавала ў іх душах крывых і вачах.
Я звалілася ўніз, і вышыні, хлуснёю размытыя,
спачуваннем залізваюць раны — разгорнуты жах.

Не хапае цябе... I за гэта
я сябе ненавіджу ізноў.
Новым днём, як бліскучым паркетам,
не сагрэць нерухомую кроў.
Мне б закінуць свой гонар далёка,
падысці, проста так падысці.
Ну, а потым падатлівым сокам
праз жыццё тваё прагна прайсці.
Дараваць, як даруе жанчына,
і забыцца падманлівым сном.
Усміхацца без пэўнай прычыны
і тварыць пад агульным святлом.
Толькі гэтай ілюзіяй простай