Ашчаслівіла ноч успамінам:
Апынуўся я ў нашай вясне,
I сказала з усмешкай ты мне:
– Што глядзіш на мяне гэтак дзіўна?
А над вёскаю – месяц і зоркі!
Мы па вуліцы ціхай пайшлі,
I адны мы былі на зямлі
Між дрымотных, нямых панадворкаў.
– Што глядзіш на мяне гэтак дзіўна?
Усміхнуўся, нясмела абняў:
– Я хачу паглядзець на наш стаў,
Пойдзем сходзім да панскага млына.