***
Ад сівой даўніны мудрых думак сувой
Не згубіўся ў вяках і сягоння дарэчы:
“…Прад матуляй укленчы, Айчынай сваёй,
А яшчэ прад настаўніцай першай укленчы”.
Не забудзь, хто табе адкрываў новы свет,
Хто вучыў шанаваць і Радзіму, і мову.
Пранясі па жыцці гэты сказ-запавет
І сынам перадай як святую замову:
“Дзе б ні быў, ні хадзіў ці адзін, ці з сям’ёй,
У апратцы сялянскай ці, можа, у фрэнчы,
Люблю цябе, адну цябе люблю,
Няхай наўкол сцюдзёна і віхурна
І белы снег атульвае зямлю
Пад музыку”Асенняга накцюрна”.
Нас цяпер аніхто не разлучыць –
Я надзею ў свой верш пасялю,
Каб пасля пры сустрэчы агучыць
Ціхім словам прызнання: “Люблю!”
Нас цяпер аніхто не раздзеліць, –
Гэтай думкай сябе весялю,
Каб пасля словы шчырыя спеліць,
Каб на вуснах трымцела: “Люблю!”
А сказаць, як пры першай сустрэчы,
Захінуўшы цябе ў паліто
І нясмела абняўшы за плечы:
“Нас ужо не разлучыць ніхто”.
Як на цябе, я, мабыць, не глядзеў
Шчэ ні на кога – толькі на ікону.
Спатканая сягоння неспадзеў,
Ты не мая, але мая да скону.
Ты нараджаеш рыфмы і радкі,
Ў тваім паглядзе яснаспевіць лета.
О, як крануцца мне тваёй рукі,
Мая Джаконда і мая Джульета?!.
Як і прыйшла, ты пойдзеш неспадзеў,
Хоць не мая, але мая да скону.
Як на цябе, я, мабыць, не глядзеў
Шчэ ні на кога – толькі на ікону.
Гэта казка, ці ява, ці сон –
Чуць твае сэрцагрэйныя словы.
О, які іх салодкі палон!
Так і слухаў бы: “Што Вы! Ну што Вы!..”
Дзіўнавокая краска Зямлі
Ці спагады ручай хуткацечны?..
Мы з табою і дня не былі,
А здаецца: знаёмыя вечнасць...
Зноў як прыйдзеш у мройныя сны,
Нібы сонечны промнік маёвы,
Я скажу: “Ты царыца вясны!”
І пачую: “Ну што Вы! Ну што Вы!”
Калі наўкол віхурацца завеі,
Перш, чым сказаць завучанае “не”,
Не апускай заснежаныя веі, –
Ты мерзнеш, прытуліся да мяне.
У гэтым свеце, гэтым дзіўным свеце,
Спаткацца выпадае толькі раз.
Зірні, як зоркі мігатліва свецяць,
Яны таксама разумеюць нас.
У скрушны час марозна-вечаровы
На скрыжаванні сэрцаў і дарог
Давай казаць адно кахання словы –
Хай чуе Бог і не карае Бог.
Нібыта зорачкі ўначы,
Так Вашы вочы паглядзелі.
Мой сум і боль куды падзелі?
Нібыта зорачкі ўначы,
Так Вашы вочы паглядзелі.
Таго пагляду не забыць,
Бо ён прынёс вясны залеву.
Цяпер – мая Вы каралева,
І мне маліцца і маліць,
Усе адкінуўшы сумневы.
Калі ж мы стрэнемся яшчэ
І ці пашле нам Бог спатканне?
Так нараджаецца каханне...
І ў Вашым позірку вачэй
Жыве надзея на спатканне.
На гэтай алеі
Бярозы бялелі
Так бела-зялёна.
На гэтай алеі
Мы колісь сядзелі,
Быў май заімглёны.
І сад батанічны,
І пошум крынічны,
І цёмныя бровы –
Было пераплецена
Ўсё гарманічна,
Так свежа і нова.
І гнуткае вецце,
І водар духмяны,
Чмяліна-салодкі
Разгойдвалі вечар
Зіхотка-крамяны,
Бы ў возеры лодку.
І сыпаўся голас
Надслоўна-узнёслы
Па-над верасамі,
І рвалася повязь
Зямлі і нябёсаў,
Здарэнне!
Здарэнне!
Здарэнне!
На вуліцы Эннай апоўначы
Адбылося сэрцатрасенне:
Чагось супадзенне,
Чагось разбурэнне
поўнасцю... –
Карэспандэнты прабегалі ранне,
Не замаўкала радыё.
А гэта ўсяго наступіла каханне
Сапраўднае...
Там, за нябачнаю імглой,
Дзе зорак прадзіва,
Яшчэ мы стрэнемся з табой,
Так Богам дадзена.
І будзем стоена лавіць
Пяшчоту восені,
Жыцця нязмушаную ніць
І неба ў просіні.
І піць пачуццяў ціхаспеў,
Бы ў смагу, росамі,
І слухаць вечнасці павеў
Пад сонца косамі.
Яшчэ мы стрэнемся з табой –
Так Богам дадзена –
Там, за нябачнаю імглой,
Дзе зорак прадзіва.
Падары мне казку маладога лета,
Гэткую, як колісь, чуеш, падары.
Хоць вясна мяцеліць, верыцца мне светла,
Што наступяць НАШЫ дні і вечары.
Падары мне казку – ты ж другім дарыла,
О мая Снягурка красавіцкіх дзён!
Як трапеча сэрца птушкай легкакрылай,
Трапіўшы ў пачуццяў малады палон!
А душа табою днём і ўноч сагрэта,
Ты адна мне сонца, зорачка ўгары.
Падары мне казку маладога лета,
Ты чакай мяне, толькі чакай,
Як чакаюць вясну штогоду.
Як чакаюць у дождж пагоду,
Ты ў расстанні мяне чакай.
Я прыйду з маладой травой,
Светлым промнем п’янкога лета –
Твой жаданы, адзіны твой,
Хто каханнем тваім сагрэты.
Ты – мой лёс, паратунак мой,
Светлаказка маёй юдолі.
Дзякуй Богу, што ты са мной,
Што не будзеш з другім ніколі.
Хоць жыццё не заўсёды сваёю атульвае ласкай,
Толькі вера не гасне, пакуль ёсць над намі шчэ Бог,
Што адчыняцца дзверы, і, быццам бы дзіўная казка,
Каб самоту развеяць, ты мой пераступіш парог.
Зноў падорыш вачэй непаўторна-зіхоткае ззянне
І рукой сваёй тонкай маёй ты кранешся рукі.
Наша стрэча – дзвюх душ мімалётнае дзіва-спатканне,
У якое шчэ вераць такія ж, як мы, дзівакі.
Цябе, напэўна, мне сам Бог паслаў,
Каб разагнаць тугу імгненняў стылых.
Такіх радкоў я шчэ і не пісаў –
Адкрытых, жыццялюбных, вальнакрылых.
І ты радкам дарыла гэты ўзлёт
Сваёй пяшчотай, галасочкам звонкім
І расплаўляла адзіноты лёд,
Адно кранаўся рук тваіх я тонкіх.
З чым параўнаць мне дотык да шчакі
Тваіх цнатлівых матылёчкаў-вуснаў
І святасць слоў гарэзліва-п’янкіх,
Хтось прыроды пясняр, нехта славіць Айчыну,
Я ж абраў сабе шлях – ён далёка не райскі:
Мой радок для жанчын, мой радок пра жанчыну,
Будзь то дзень сакавіцкі ці чэрвеньска-майскі.
Хай шукаюць пасля ўсіх маіх “прататыпаў”,
Хто натхняў на радкі, хто душу мне крылаціў,
З кім хадзіў ля бяроз я ці ў засені ліпаў,
На каго свае дні летуценныя траціў...
Што адхлання шукаў не ў сям’і, а на волі,
Не сумуй, што гады пралятаюць,
Свой сівы пакідаючы знак,
Што пачуцці няўзнак адцвітаюць,
Як і ўсё адцвітае няўзнак.
Не сумуй, што хвіліны пяшчоты
У прывычнай сваёй бегатні
Адкладалі на заўтра, на потым,
Мітусні ахвяруючы дні.
Не сумуй! Што з таго сумавання!
Хай маршчыны разумняць чало!
Будзем помніць: было ж і каханне,
Салаўінае лета было!..
Рана-позна пара наступае
Па асенняй сцяжыне пайсці.
Ёсць два словы, займеннікі два,
Што ратоўча гучаць з нематы
І якім падуладна трава,
Лесу гонкага шолах густы.
Ёсць два словы, займеннікі два –
Я і Ты.
Тыя словы разбудзяць сінеч,
Тыя словы народзяць зару,
Разарвуць цемру ночы, як меч,
Сонца ўздымуць увысь-угару.
І тады заблішчыць сінява,
Загарацца ад промняў лісты...
Ёсць два словы, займеннікі два –
Я і Ты.