Вершы пра каханне

Мушу зноў працаваць на старой пасадзе,
пешчу зноў загрубелыя рукі я,
усміхаецца муза ў белым халаце —
лабарантка мая.
На стале ззяе крохкае шкло і нікель,
зіхацяць на маіх аб'ектывах блікі.
Муза мне падае на лусцінцы шкляной
асцярожна, нібыта алмаз ювеліру,
кроплю неба
і скрынку вады дажджавой;
цішыня, лёгкі водар бальзаму, эфіру.
I праменіцца звыкла праз лінзы мой зрок,

У белым-белым ты ў закутак мой
Зайшла і ціхай госцяй пасядзела,
Здалася мне чаромхаю лясной;
Цяпер табою поўны ўвесь пакой,
Нібы й была чаромхаю ты белай…
І мроіцца мне родны кут лясны
І ты, як госця з даўняе вясны.