Вершы пра каханне

Так бывае, што ў палоне,
за кратамі дарагі...
Чалавек, які зняволіў;
захапіў і твае сны.

Не імкнешся ўжо да ложка
адпачыць з вялікіх спраў.
Не дадаць і ў справах трошкі.
Дзень і той палонным стаў.

Раніцой не рады сонцу.
А ўвечары – начы.
У палоне дзесьці большасць
ад зняволенай душы.

Што рабіць малому ў хаце???
Ноччу?
З меньшаю сястрой?
У далёкім свеце, з працай
не знаёмаму?
Без мрой?

Калі хочаш ісьці - ідзі.
Пакідаючы - не даруй.
Не далёкі шлях не знайсьці,
а падманнага не шкадуй.

Колькі будзе шчэ той хлусні?
Колькі трэба яшчэ слядоў?
На каменнях, пяску, зямлі;
На вадзе, што падмерзла зноў.

Пакідай жа, чаго стаіш?
Ты ж не бачыш на чым, і дзе.
На аблоках пакуль пачні,
на крылах, бачных толькі ў сне;

ды ня белых, а з сінявы.
Прышчаміў быў табе канцы.
Адпускаю табе грахі.

oui ( да , франц)

Апавяданне пра сябе
магчыма будзе не цікавым.
Жыццё прайшло не як у сне.
Не кожны дзень былі забавы.

І жонку ўбачыў я сваю
звычайным чынам – на вяселлі.
Яна чакала, што знайду,
бо недалёка мы паселі.

Патанцавалі не ў віры.
Марудней з іншымі плясалі.
Яшчэ ня ёкала ў грудзі,
калі праводзіў, як згулялі.

Купіў ей гвОздзікаў, ідзем.
Яна пад руку ўсё трымала.

Ты прамільгнула і сышла
з такога доўгага чакання,
неўміручага жадання,
шукання пільнага,
блукання
сярод звычайнасьці штодня.
Ты прамільгнула і сышла.
І не дазволіла крануцца,
паспець крануцца да званка,
каб пачакала, не прайшла,
каб прыпыніла рух навукі
ў бок далёкага канца.
Не засталася, каб адчуў,
каб даў адчуць сваё каханне.
Ты дзесьці зноў у вандраванні
каля далёкіх надта дум.