Дождж прайшоў… халодна,
да касцей мяне працяў…
Апранута сення модна…
Дужа я тады кахаў…
Твая змоклая сукенка,
абдымала плаўна стан.
Дождж па вокнах трэнькаў,
і глушыў падман.
Саладзіла нас каханне,
цукар таяў пад дажджом…
Расплылося яно к ранню,
не пазнаў цябе я днем.
Разам па сугробам, па снезе ў калена,
ішлі мы на свет, матылямі кахання.
Шаптала на вуха,
мне мяцель-завіруха,
што каханне нятленна,
што надоўга, узаемна...
І сціскала руку маю, халодную
што даўно абязкровіла,
і пальчатку модную,
да касцей намазоліла.
Я правальваўся ў снег, падымаўся,
зноў ішоў, ад гарэлкі хістаўся.
Бачыў крылы твае за спіной,
абрываў іх... і зноў у запой...
Першы снег лажыўся на дарогу,
і кахання дзень настаў апошні.
На каленях я маліўся богу, слезы
неба сціснуўшы ў прыгоршні.
За твае і за мае няшчасце,
адплаціў я з гакам на гады,
ну а шчасце мы павінны скрасці,
з закрамоў жалобы і нуды.
Першы снег сышоў вадой каравай,
сцек у вадазборны люк.
А каханне першае крывавым
у сэрцы следам, увагнаўшы крук...
Мы развіталіся з табой у ясны сумны дзень,
Мы вышлі з кватэры, вярнуліся зноў.
Прыметы дрэннай лёг сумны, чорны цень,
І сапраўды расталіся з табой.
Глядзела сумна на мяне,
Глыбокія хавала вочы.
І ўбачыў я ў вачах на дне
Слязу растання чорнай ночы.
Бывай, бывай, цябе кахаў я…
У дажджлівы дзень і ў радасць сонца.
Забудзь пра час, у канцы траўня,
Бо я знікаю на бясконца…
Я не здрадзіў каханню свайму,
І не здраджу яму ніколі …
Я не выдам яго нікаму,
Не скажу аб пякучым тым болю.
Разарвецца хай сэрца ў муках,
Не загоюцца шнары на ім.
Не заўважуць дрыготкія рукі,
Душаць мукі мяне, як атрутнейшы дым.
Я ніколі не крыкну ўслед нікаму,
Не скажу нікаму, што кахаю.
На маім атрутным вяку,
Не сустрэне ніхто сакавітага гаю…
Ты прабач калі ласка мяне,
Вось ноч.
Халодна зрабілася ўмомант.
Зацята вецер пяе.
Няма побач тваіх воч…
Веццяў ашалелых скрогат
Шануе мяне…
Так бедна вакол.
Так пякуча.
Бывае штораз і штодзень.
Людская шэрая маса,
Жыве, не жыве,
Але кідае цень.
Парывы мае разлятуцца кудысьці,
Як выбухам гразь і зямля.
Усё ж сонца пад раніцу выйдзе калісьці
І будзе асвечана наша ралля.
Ішлі разам з табой
сэрца ў сэрца, крок у крок...
Першы раз цябе ўбачыў
халоднай зімой...
І тады ўсе жыцце
пакацілася ўбок
пакаціўся і я...
незнарок.
Па халоднай зямлі
па снязе, па душы...
Завірухі мялі
у паднябеснай цішы.
Мы з табой дзве гаротных душы
прыціскаліся сэрцамі
і жадалі аджыць.
На стромным беразе ракі
Углядзеўся я ў бег аблокаў
Яны ішлі ва ўсе бакі…
Без ног, без слоў, без крокаў.
Не гледзячы ні ўніз, ні ўверх
Ляцелі птушкай каляровай
І нечапляючыся стрэх
Ляцелі быццам бы ўпотай…
Але любоў ідзе не так
Прыхозіць хваляй з мора…
Нясе з сабой і радасць, гора,
Пачуццяў палымяных мак.
Глядзеў я ўдалеч сінявокую
Глядзеў, плывуць павольна хвалі неба…
Восень…цемра, хмары ночы.
Раннем дождж сячэ з пляча.
Грэюць сэрца твае вочы
Толькі побач іх няма.
За вакном не тое свята…
Вецер вые ды крычыць.
І так смачна пахне мята,
Зорка ярка зіхаціць.
Быццам сон успамін далёкі,
Праплывае ўвышыні…
Да цябе мільёны крокаў
Я прайду ў цішыні.
Восень скардзіцца няхай,
Лісця, гразь на шлях кідае.
Пройдзе час і будзе май…
У ясным небе сонца ззяе.
Пасля доўгай і шэрай “разлукі”
Сум кране маё сэрца з душой…
Успамінаю штораз твае рукі
З пяшчотай і цеплынёй…
З сумам на сэрцы кажу:”Ну, бывай…”
І зноў да доўгай, жаданай сустрэчы…
Я еду дамоў і шэпча мне гай
Аб цяжкай на сэрцы пустэчы.
Я ведаю, шчасце ёсць, яно з боку,
Не ўпусціць бы яго, не разбіць…
Мы прайдзём усё жыццё крок за крокам,
Каб кахаць, будаваць і жыць…
Я аддаў свае сэрца даўно
не табе,
скруціўшы яго
у камок цеплыні.
Прабач,
для цябе
пустая душа
не верыш-зірні...
Я аддаў, што меў
на доўгія гады
аддаў адразу
без пагарды.
А для цябе
не захаваў
ні кроплі...
Таму і рады.
Як дуб у полі
расце магутна
але не можа
дакрануцца да вярбы.
Ен сто гадоў
пускае вецце,
а пра вярбу
не можа забыць.
Праз сто гадоў
зсыхае, ломіцца
яго магутнасць
карані.
Прабач,
Белая твая сукенка
надае табе свету...
У блакітных вачах
слёзы радасці шчырай...
А душа ў засценках
па каханым плача леце,
і на белых крылах
адлятае ў вырай...