Як сьнег,надзеі промень тае,
Ўзыйшоўшы,нібы зь нябыцьця
І кожны дзень,як век,зьнікае
С табой,нястрэтая,мая.
Бы мроя,ў срэбным зіхаценьні
Адлігай крочыла здалёк.
Была ты вогнішчам ці ценем,
Мой вырак ты ці ручаёк?
Цябе я чую толькі ў марах,
Гукаю стомленай душой
І,калі сонца ёсьць за хмарай,
Скажы,што будзеш ты са мной.
У сэрца шлях табе адкрыты,
Няма здаўна ў ім дзьвярэй.
Погляд твой нутро ўзрушае,
Здолей то мне дараваць.
Я цябе не прымушаю
Да сяброўства ці кахаць.
Я чужых ня прагну ролей,
Вольна птушка і душа.
Ім ня дыхаецца стольлю,
Неба край для іх сьпярша.
Не зьмяніць ад Бога долі,
Хоць ня дадзена нам знаць.
Вер,ня марыў я ніколі,
Что тваім магу я стаць.
І што "Я" ?Ці ў ім каханьне,
Ці ў ім роднае відаць?
Толькі любай мілаваньне
Вымушала цуд чакаць.
Станься воляй--яна цудоўна,
Ранкам сьвежым--цвыркім,нязгасным.
Каралеваю стань ратоўнай,
Буду я служыць табе жарсна.
Буду лётма,чапляя лісьце,
Магляваць валаскі рукою.
Як ваблока, вадой павісну,
У сьпякоту цябе напою.
Бы каралі на тонкай выі,
Я дыханьнем тваім цяплюся.
Супакой рук пяшчотных плыняй,
Да таго аднаго імкнуся.
У сутоньне рудой паходняй
Паплыву па-над лёгкай сьпінай,
Так мілагучна й зьнянацку,
Звышы зьлятая,талы сьнег
Прагаманіў аб цёплай хаце,
Дзе замест сонца Ваш усьмех.
Дзе на палетках рунь гагоча
У зімным водгульлі палёў,
Дзе ўлетку ўсе руменкі хочуць
Каранаваць вянком галоў.
Як той разьбяр тугуе дрэвам,
Як хварбы трызьнюць мастаком,
Вы,мая сьпеўная Венэра,
Так я да Вас ляцець гатоў.
І нашы вочы стануць зьзяньнем
Заранкаў над гудым лясом.
Кропелькамі-сьцежачкай,
Ад крыніц студзёнымі,
Пакажы,як межачку
Перайсьці бадзёрую.
Каб прачнуцца голасна,
Сэрцамі ўзброіцца.
Зацугліць,як волата,
Сонца ў ветра коньніцу.
Зь лейцамі-даранкамі
Павітацца ветліва,
Запаліць маланкамі
Думкі запаветныя.
Ды бягою дужаю
Ля самоты вартавай
Разбурыць калюжыну
Коламі ўпартымі.
Не блукая,простачкі,
Да цябе,далёкая,
Прысьпяшая вёрстачкі
Ручаямі-клёкамі.
Намалюй мяне чыстым колерам,
Быццам неба парой празрыстаю.
Па-над зграяй ваблок а доляю
Стану рук тваіх зграбнай рысаю.
Прытулі пад заранкай ранішняй
Стайню белых з блакітам конікаў.
Я ўскок на кашлатых страньніках
Даімчу да праменьняў сонечных.
Раськідаю сьвятло гульлівае
На сукенку ад хмараў цёмную.
Стану плыняй ракі імкліваю,
Унясу цябе ў вір на чоўне я.
Пад заходным барвовым ветразем