Я адчуваю подых ветра і назіраю ззянне зор,
Калі цябе я сустракаю вітае нас зямны прастор
Шчабечуць птушкі пра каханне і шэпчуць дрэвы аб любві,
Калі цябе я сустракаю пра нас спяваюць салаўі
І шчасце зараз на далонях, і вечнасць у тваіх вачах,
Калі цябе я сустракаю, ты забіваеш у сэрцы страх
У парыве вечнага імкнення,
Блукаў па краю пустаты,
Шукаў я там душы свячэнне,
Крыніцу светлай чысціні
Я верыў, марыў, спадзяваўся,
І раптам убачыў: “Вось яна”,
Як збожжа чысціцца ад пустазелля,
Ачысцілась мая душа
Ад цемры смутку, цяжкіх крокаў,
І тлена ўсіх дурных надзей,
Уратавала ад злых зрокаў,
Святлом душы сваёй агней
Агонь ў вачах свяціў пяшчотна,
Як быццам у іх уся дабрата,
Заліць гарэлкаю свой боль,
У дзікіх танцах растварыцца,
Заснуць і адчуваць спакой,
Каб зноў прачнуцца і напіцца
Забіцца як мага далей,
У цішыні заплюшчыць вочы,
Пад коўдру лезці, - там цяплей,
І пражываць застатак ночы
Трымаць надзею ў душы,
Мо атрымаецца забыцца?
Але ты колькі не крычы,
Адзіны выхад зноў напіцца
І асэнсоўваць пытанне,
Мысліцеля прыняўшы роль:
Чаму такое светлае каханне,
Аднойчы трэба захацець,
Хацець, не гледзячы на думкі,
Перакананні захацець,
Парваць на тысячы малюнкаў
На пошласць свету напляваць,
Парваць шаблонаў бессэнсоўнасць,
І проста ўзяць і назіраць,
А потым страчваць прытомнасць
І асэнсоўваць часу ход,
Калі на цыкле ты вяртанняў,
І не зважая на сыход,
Шукаць хвіліны датыканняў
Жадаць пачуць гаворку душ,
Душась у адсутнасці адказу,
І загінаючы за куш,
Што мне рабіць,
Як мне быць,
З сэрца не хоча яна выхадзіць.
Выгнаць ёсць спробы,
А выніку нуль,
Дайце у рукі мне ад жыцця руль!
Каханне ня смерці баіцца,
А здрады,
А я не баюсь, я кахаю і мару.
На Бога надзея,
Прашу ратаванне,
Але гэта крыж, маё выпрабаванне.
Я веру, наступіць хвіліна мая,
Хвіліна, калі споўніцца мара,
Ты падыйдзеш і скажаш ласкава:
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь