Самаму светламу пачуццю прысвячаецца...
Мне заўсёды цябе не хапала:
у вясновым п’янкім паўзмроку,
дзе чаромха пялёсткі губляла
ў рачаін гаманкіх сутоку.
Мне заўсёды цябе не хапала:
У гарачай паўдзённай спёцы,
Калі лета лянотна драмала, --
Без цябе існаваць не ў моцы.
І цяпер, калі верасень плённа
Небагаты пасаг збірае,
Штохвілінна амаль, штодзённа,
так, цяпер яшчэ больш не хапае!
Дождж насцёбваў, біў у парасон,
Што падатліва ад ветру гнуўся,
Засякаў на мокрае крысо
і спадаў, і да зямлі імкнуўся.
Ты пайшоў. А я не веру… Сон.
Гэта сон, і хутка я прачнуся.
Ты пайшоў і сэрцы ва ўнісон
Больш не б’юцца –
свет перавярнуўся.
Словы – прыкрасць, вострае лязо.
Розумам з адчаю б не крануцца.
Ты пайшоў. А я не веру… Сон.
Ты толькі мяне пакліч!
Ды што там!.. Шапні ціхенька.
І шчасця ўсміхнецца зніч,
І стане ўвесь свет маленькім.
Адно толькі — Ты і Я.
І рукі твае, і вочы.
І стану навек твая,
Адкінуўшы сорам жаночы.
І вочы заплюшчыўшы ўраз,
забудуся ўсё на свеце.
Адно толькі ты, як Спас —
адзіны ва ўсім Сусвеце!
Свет падзялiўся надвая:
Свет ДА ЦЯБЕ i свет З ТАБОЮ.
Той свет, дзе iснавала я,
Быў акрамешнаю iмглою.
Свет падзялiўся і заззяў,
I загучаў, i завiхурыў!
Ён нiбы ў карагод узяў
I вырваў з подумаў панурых.
Свет, што з табой, нiбы агмень,
Нiбы вясёлка, як маланка.
Ён нiбы сонца ў хмурны дзень,
Што раптам выплыла з-за хмаркi.
Свет падзялiўся надвая: