Вершы пра каханне

Доўгія цені, кароткія дні —
Восені рытмы...
Горад вячэрні запаліць агні —
Нараджаюцца рыфмы...
Вершасловы аб каханьні, аб табе,
І пачуцьцях, што згараюць ў барацьбе
З шэраю штодзённасьцю быцьця,
З адчуваньнем немінучага канца...
Але шчасны,
Што ў мяне ёсьць ты і дзеці —
Іх усьмешкі душу грэюць зноў і зноў,
Прыйдзе час, нястрашна будзе ўмерці —
Цяпер я ведаю,
Што уратуе сьвет любоў.

За вакном сягоньня
Зноўку сьнегапад.
Сыпе, сыпе зь неба
Сьнежны зоркапад.
Кожная сьняжынка,
Бы метэарыт,
Падае да долу,
Толькі не гарыць.
Любая, каханая,
Паглядзі ў вакно,
Ўся зямля накрытая
Белым палатном.

Танюткі стан
дублёнка не хавае,
А на ружовых вуснах –
цытрусавы смак.
Агністы погляд Ваш,
яго "кахаю",
Пад ліхтарамі –
сьнег, нібы смарагд.
Крыху яшчэ
дадаць сьняжынак вейкам...
Мароз румяніць
тварык юнай дзевы.
Мастак ён адмысловы,
што й казаць,
Дык жа й к

Сінеча нябёсаў,
І вецер паўночны,
Сады зацьвітаюць,
І ранкам марозна.
У сад пракаветны
Ступаю нясьмела,
Між дрэў там блукае
Чароўная фея.
Дзяўчына у лёгкім,
Сьвяточным убраньні,
Імя ёй – Венера,
Багіня Каханьня...

Углядаюся ў сынавы родныя вочы,
Ў іх бачная цёмная загадкавасьць ночы,
І з маці ягонаю наша каханьне
Ў вачох яго бачу і водбліск
сьвітаньня.
Яму, свайму сыну, прарочу я
шчасьце,
Яму, Беларусу, прашу ў Бога ласкі,
Бо хто, як ня ён, пастаіць за
Радзіму,
За родны наш кр

К.
Не раўнуй мяне
да іншае жанчыны,
Бо з адной я толькі
здраджваю табе –
Гэта Творчасьць, гэта прага Слова –
На паперы
адлюстроўваю я сьвет.

Клаўдзіі

Танцуе "лявоніху"
Сьнежная замець.
Смуткуе бярозка
Ў чаканьні вясны.
На вуснах каханай
Усьмешка блукае,
Мы кружымся ў вальсе –
Й ніякай маны
Няма паміж намі...

Усё як калісьці,
Парою юнацтва –
Таюць сьняжынкі
Ў гарачых руках.
Я дзякую Богу,
Што даў мне магчымасьць
Разам з табой жыць
На гэтай зямлі.

Скупое восеньскае сонца
Лістоту жоўту дрэў цалуе.
І клёны ськідваюць
Свой зоркавы дэсант.
Ізноў душа
Бязважкасьці жадае,
І на пяры Паэта –
Колер-амарант.

Я Вам пішу,
Што без каханьня сьвет нямілы,
Але і жаласьці, крый Божа,
Не прашу.
Калі галоўнае
Ня здолелі убачыць,
Што Вам мой верш? –
Нібы бяльмо ўваччу.

Калі прад Вечнасьцю стаіш –
Пустое адлятае,
А зерне ісьціны –