Вершы пра каханне

Зямля, Лі Фан, вялікая такая —
Нам выпадкова болей не сустрэцца,
Я вечарамі не цябе чакаю,
I да цябе не я прыходжу дзесьці.
Вакол не ты, і сумна быць вясёлым,
Але сусвет тваіх усмешак поўны.
Ён раздае іх бляск шматлікім зорам
I твой партрэт пяшчотна лепіць з поўні.

Дзень раптоўна канчаецца вечарам,
Успамінам становіцца дзень.
На імгненныя кропелькі вечнасці
Разлятаецца шэраг надзей.
I тады, аж да самае раніцы,
Мае думкі шукаюць цябе.
I міжволі губляюцца ў памяці,
Калі зноў пачынаецца дзень.

Далёкая, далёкая,
Ні ўбачыць, ні пачуць.
Ізноў цябе, далёкая,
Я сніць і сніць хачу.

Я ўжо не грашу спадзяваннямі,
Я старанна планую працяг,