Вершы пра каханне

Я на градах мак збірала,
Ці паспеў — пакаштавала.
Спелы мак —
Самы смак.
Раптам — шась! — адкуль узяўся? —
Сын суседкі паказаўся.
— Што збіраеш рана мак? —
Запытаў Мяне юнак.
Ой сусед, ой сусед!

Піла-вяртуха — звонкая гарэза —
Выкручваецца гэтак альбо так.
Мукой апілкі сыплюцца з надрэза,
Хоць падстаўляй прыгоршчы ці латак.

Я з бацькам дуб пілую на штандары
(Патрэбна ў хаце пераставіць печ).
А тут цямнее і находзяць хмары,
I не паспець мне — ведамая рэч.

Куды? Аб гэтым я адзіны знаю
I анікому ў свеце не скажу.
I, сцяўшы зубы, горка праклінаю

Вачэй прыжмураных хітрынкі
На мяне — як матылькі.
Дзяўчат праводзім з вечарынкі —
Падлеткі-хлапчукі.

Як майскі цвет, я быў нясмелым,
I ў памяці жыве —
Ідзеш ты ў плацці бела-белым
Па роснай мураве.

А там лясок — маё расстанне,
Дык не хавай шчакі.
Снуюць над намі да світання

Дубоў надрэчных выразное лісце
Адлюстравала крохкая Вілія.
Гул акіянскіх хваль сюды прынёс калісьці
Я.

Плылі насустрач з далечы нясмелай
Хмурынак ненадзейныя плыты.
Махала з берага касынкай белай
Ты.

Пад кліч зязюль і алай завірухі
Плылі туманаў мройлівых дымы.
Стаялі, згодна ўзяўшыся за рукі,
Мы.

У хвалях шчасця бліскала падкова —
Пакінуў конь блішчастым капытом.