Твае рукі, твае рукі нада мною, —
Нібы лебедзі над белаю зімою.
Як ласкава яны кружаць
I са мной па леце тужаць,
Нібы лебедзі над белаю зімой.
Цяжка, рукі, расставацца з вамі дужа
I без вас мне аставацца паміж сцюжаў.
Не ляціце, рукі, ў вырай,
Нада мной кружыце шчыра —
Нібы лебедзі над белаю зімой.
Я люблю, як твае рукі нада мною —
Нібы лебедзі над белаю зімою,
Я хачу вярнуцца да цябе
Краскай ціхай ля ўтравелай сцежкі,
Засланіць зямлю сваёю ўсмешкай —
Я хачу вярнуцца да цябе.
Каб мяне пазнала ты ў жальбе,
Прыгарнула да свае усмешкі.
Я хачу вярнуцца да цябе
Краскай ціхай ля ўтравелай сцежкі...
Плытчэюць крыўды і плёткі,
Глыбініць песня жывая.
А, чуеце, здорава ўсё-ткі,
Калі жанчына спявае.
He плача і не смуткуе,
He сварыцца і не рыдае...
Сама для сябе такую
Ціхую песню спявае!
Значыць, усё ідзе ладам
I ў хаце, і ў цэлым свеце:
Няма дзе прыткнуцца звадам,
Няма дзе бядзе прысесці.
Сям'ю мінаюць хваробы,
I родзіць, б
Ісці к табе трывожна і спакусна,
Нібыта набліжацца да агню,
I загарэцца ад тваіх спякотных вуснаў,
I спапяліць цнатлівую браню.
I ўвайсці ў агонь. Пламеннем задыхацца,
Лавіць яго, і жыць і дыхаць ім.
Згарэць на попел. З попелу узняцца,
Каб зноў глытаць агню вярэдны дым.
I ачышчацца ў полымі упарта,
Згарэўшы зноў, вяртацца з небыцця,
Бо той, хто уцякае ад цябе, — не варты
Я зноў, каханая, з табою.
Мы ў красках вязнем лугавых –
Не бачым неба над сабою,
Не чуем пад сабой травы.
Турбуе нас адзіны клопат,
Адзіны клопат нас вядзе.
І мы ідзём, прыроды вопыт,
Абняўшыся, як ноч і дзень…
Чаго саромецца, – ты у маім сенеце,
Як у аазісе закінутым, адна,
Надзейна ахаваная штодня
Ад цынікаў, якіх нямала ў свеце.
Ты мне здалёк, каханая, відна
На беразе нясходжанага лета.
Адзенне ўсё тваё – вяночак з кветак
На галаве, нібыта цішыня.
О ява маіх вечных летуценняў,
Не трэба лепшага табе адзення!
І я заўсёды буду берагчы
Тваю цнатлівасць светлую аддана.