– Каго гэта ўчора страчала?
Пад вечар да рэчкі ішла?
– Страчала вясну, – адказала.
– Хіба яна ў ботах была?
Прыкмеціў – пакінулі боты
На сцежцы пясчанай сляды.
– Ах, вунь што! – ўсміхаецца. –
У нашай сонечнай хаціне,
Здаецца, сцены расцвілі:
То колер жоўты,
Колер сіні,
То матылі ўсё,
Матылі.
І ўсё ляцелі,
Ўсё ляцелі.
Вось так бы мы з табой хацелі
Ляцець у родныя палі,
Як матылі,
Як матылі.
Лаўлю і гладжу я рукою
Па аксамітавым крыле…
А гэта вышыты табою
Ружова-сіняю каймою
Матыль крылаты на стале.