Калі раптам знікну я, і мяне не стане,
З неба, хто тады табе, зорачку дастане?
Хто цябе замест мяне закалышыць ў красках?
На чыіх руках заснеш, як прынцэса ў казках?
Калі знікну раптам я – помніць мяне будзеш?
Ці не пройдзіць нават дня, як зусім забудзеш?
Хіба, што сказаў табе, цябе больна раніць?
Ты даруй, я ж уявіў, як мяне не станець.
Калі ўсёткі ж я памру – то не плач,не трэба.
Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.
Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.
І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.
Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.
Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.
І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.