Я цябе затаю.
Між няроўнымі ўдарамі пульсу,
Між імёнаў, забытых сябрамі,
між сьпісаў хвароб.
Я цябе прапушчу паўзь сябе –
як някліканы сон, як спакусу.
Столькі шчасьцяў было не наяве –
і лепш не было б.
Я цябе не крану –
не зьнявечу чужой адзіноты.
Не крану – і ня здраджу,
ня кіну, спаліўшы масты.
Я цябе прапяю – як умею,
губляючы ноты.
Толькі Поўнач пачуе
запойны фальшывы матыў.
Дай жыцьцю непрывязана віцца,
За плячыма да часу пакінь
Сумны дым, залацінкі ў карыцы
І падступна бязьвінную сінь.
Ці ня досыць трапляцца ў пастку
Выпадкова спатканых вачэй?
Хоць ня выбыў з гульні юнацкай
Назаўсёды - счакай яшчэ.
Лёс пасьпее твой сьвет нанова
Зь неспазнаным сусьветам сшыць.
Марны клопат - шукаць палову
Для загоенай цэлай душы.
Спальваем сэрцы свае маладосьцю –
П’яныя шчасьцем ці цёмнаю злосьцю,
П’яныя радасьцю, сном альбо болем –
Як усе і заўжды, як ніхто і ніколі.
Носім з сабой свае вёсны і зімы,
Белае сьнежнае поле радзімы,
Кветкі каханьня, нянавісьці крыгі –
Россыпы літар жыцьцёвае кнігі.
Кожны жыве між парывам і страхам,
Кожны са сцэны сысьці мае прахам,
Волю знайсьці, адлятаючы дымам, –