Вершы пра каханне

Я нібыта ткачыха:
Уплятаю цябе ў сваё прадзіва
Паступова й павольна.
Пругкія рухі пальцаў ствараюць
Палотнішча
Любоўнай сувязі

Задыхаючыся ад пяшчоты,
Ловячы тваіх пальцаў дотык,
Памятаючы нашы вусны ўпотай -

Задыхаюся ад пяшчоты!

Задыхаючыся ад пяшчоты,
Губляючы паступова адчуванне свабоды,
Кахаючы цябе прыхавана й
Адмыслова -
Задыхаюся ад пяшчоты!

Задыхаючыся ад пяшчоты,
Шукаючы патрэбныя нам словы,
Набрынялыя да асновы -
Мы захлынаемся ад пяшчоты!

Гэтая… мая закаханасць
Выглядае, як недаспелая вішня,
Як алая кветка без сцябліны.
Але… гэта няправільна. Казаў
Так і ты…

Памылілася. Каханне ўсё ж нараджаецца,
Расце з карэнчыка, калі ёсць глеба.
Парастак – і чырвань…
А з табою…

Кожны твой вечар быў акрэслены
Маім крыжом…
А ўсё… Вышэй, адтуль…

Пакаркадзім. Пачнем каркадзіць.
Неабходна пачаць.
Каркадэ – код чырвані;
Кахання й мілосці.
Пранікнёнасць…

А ты мне падабаешся:
Твой швэдар… Такі цёплы. Пяшчотна-кафейнага колеру.
Твае валасы… Такія падатлівыя.
А ты сам… Ты такі прывабны.
Ты шыкоўны. Такі.

Не кажы мне, я саромлюся

Не кажы мне, я саромлюся…
Я хачу цябе адчуваць.
Коўдрай мягкаю я прыкроюся,
Цеплынёй пачну захінаць.
Буду дыхаць на поўныя грудзі!
Як заўжды.
Удыхаць саладжавы твой пах,
Больш ніколі не разам не будзем.
Правалюся ў сутонне падпах.
Тваіх.
Бо я твая.
Ты палоніш мяне безупынна,
Я не ведаю, хто ты… і з кім.
Але першыя крокі – наіўна…
Барані нас, святы Валянцін!