Пачынае з новага радка
Кожны год вясна свае адлігі.
Сонцам напаўняецца рака
I гайдае воблакі і крыгі.
Ты мяне хоць крыху пагайдай,
Маладосць за воблакі аддай.
Толькі знаю, што не аддасі,
Дык нясі у мора іх, нясі.
Тут я з той, харошаю, сядзеў,
На такія ж воблакі глядзеў,
Ды сплылі яны даўно з вадой
I забралі мілую з сабой.
Калі пачалася вайна для мяне?
У самае першае тое світанне,
Ад бомбы найпершай...
I ўсё як у сне —
Сустрэча з вайной і з табой развітанне.
Нядаўна сады адцвілі,
Па начах
Так пахла наўкол белавежскай сасною.
Я нават хадзіць асцярожней пачаў:
Я быў перапоўнен табой і вясною.
А што, мая родная, мог я зрабіць?
На захад мы ехалі ворага біць
I апынуліся раптам на ўсходзе.
У акенца тваё
Я пастукаў зязюльчыным ранкам
Пасля салаўінага вечара
I перапёлчынай ночы.
Вока тваё, як зорка,
Бліснула з-за фіранкі:
Хто там?
Хто ты?
I чаго ты хочаш?
Я мог бы выдумаць,
Што я славуты наватар,
Цаліны пакарыцель
Ці майстар футбола.
Але быў салаўіны вечар,
I прытварацца не варта.
Стаю, які ёсць,
Перапоўнены радасным болем.
Мажліва, я цір,
Куды кожны
Нешта журботнае вецер пяе
У лясах парыжэлых.
Аддам я ўсе перамогі свае
За адно паражэнне.
А ты не хочаш у палон мяне браць,
Не хочаш майго разгрому...
Сцюдзёным агнём
Рабіны гараць,
Ні цішыні,
Ні грому.
Кавалачак скарынкі
Засунеш за шчаку,
З суседчынай дзяўчынкай
Імчышся на раку.
Пад вейкамі — азерцы,
Пачатак першых мук.
I коле рэўнасць сэрца:
«А дзе Янук?»
Луг свеціцца ад зорак —
Вясёлая раса.
Вымай хутчэй сцізорык,
Вудзільна выразай.
Тут акуні і плоткі
I ціхая лаза.
Аеру сок салодкі
На халадку ляза.
I хочацца дзяўчынцы
На памяць падарыць
Расінку на травінцы,
Была Аксана пекнай,
Прыгожаю такой:
Хадзілі хлопцы ў пекла
За ёю талакой.
Скажы — разваляць хату,
Скажы — паставяць зруб.
Чарнявы, зухаваты
Быў ёй хлапчына люб.
А што ты нарабіла,
Шалёная краса!
Ля хаты на рабіне
Пасохла ўся раса.
Жыць выпала ёй з іншым —
Нядрэнным, ды не тым.
I вусны ўжо не вішні,
I косы — шэры дым.
Завяла, пастарэла,
Не хочацца старэць.
Табе, з прытомленым сэрцам,
Прысыпанаму сівізной,
Хочацца зноўку сустрэцца
З далёкай сваёй вясной.
З той, што выходзіла адвячоркам
Да возера ў зараснік траў.
Яе называў ты зоркай
I горача абдымаў.
Вось і вёска, як быццам тая.
Не, не тая, зусім не тая!
А сэрца ад радасці штосьці не тае
I зорка не вылятае.
Навакола новыя хаты
I шмат незнаёмых сцежак.
На планеце ў нас усё бывае,
Слухай ды за прэсаю сачы...
У студэнтаў дзевак адбіваюць
Тлустыя вучоныя сычы.
Ходзіць гэткі ў чысценькай манішцы,
Тройчы ўжо разведзены жаніх.
У яго кватэра і на кніжцы
Хітрая спакуса для дурных.
Ёй жа цяжка на Палессе ехаць,
Працаваць, падлогу мыць, раджаць.
I каханне замірае рэхам,
Сыч ідзе дзяўчыну праважаць.
Чорта з два яго ты палюбіла,
Я стукнуў тры разы
У дзверы. Ты маўчыш.
Напэўна, заглушыў
Мой ветлы стук пярун.
Каб ля цябе пабыць,
Я гэтак бег. Мяне
Імкнуліся прабіць
Сто тысяч стрэл дажджу.
Прытворшчыца! Няўжо
Такі твой моцны сон,
Што залатых нажоў
Не бачыш гнеўны бляск?
А мо за нейкі грэх
Ці памылковы крок
Усім сябрам на смех
Загад дала дажджу,
Каб пугамі ён сек
Мяне каля дзвярэй,
Пакуль не папрашу
Я прысягаў не раз, не двойчы
Не абуджаць у сэрца зноў
Тваю паходку, стан дзявочы,
Загадкавых апошніх слоў.
Я уцякаў, нібы злачынца,
З пакутнай катаргі, хутчэй,
Каб адзінотаю лячыцца
Ад варажбы тваіх вачэй.
Я адракаўся, нібы здраднік,
Ад цёмных кос.
Я голас твой
Усё глыбей, усё старанней
Хаваў у памяці сваёй.
I марна ўсё!
За мной усюды,
Сама не знаючы таго,
Перуны грукаталі ў прасторы пустым,
Прыгіналіся долу кусты,
I у цёмным прадонні набухшых крыніц
Гаслі водсвіты бліскавіц.
Мы стаялі ўдваіх, і тугая каса
Ненарокам кранула мой твар,
I тады я адважыўся і расказаў
Пра сардэчны, як кажуць, пажар.
Ты ж глядзела на клён, што на вуліцы мок,
Быццам бачыла першы раз.
Я адказу твайго дачакацца не мог, —
I агеньчык надзеі пагас.
То з Алма-Аты, а то з Дуброўніка
Я табе, любімая, пішу.
Прымірыцца з прагаю вандроўніка
Я цябе, любімая, прашу.
“Ёсць яшчэ распусніцы прывабныя”, –
Чуеш ты суседак галасы.
“Ёсць яшчэ з ільвінай хваткай бабнікі”, –
Мне хрыпяць прапітыя басы.
Не зважай, як я, на плёткі іхнія,
Што нам цёмны пыл той ды туман.
Паміж намі толькі рэкі ціхія
І нікога іншага няма.
Лясы нырнулі ў хмары шэрыя,
Прыкрыўшы голлем птушанят.
А ты смяялася, не верыла,
Што будзе дождж, што будзе град.
Углыб, углыб усё імчалася
І за сабой мяне вяла;
Хавала вочы і смяялася
І нейкай дзіўнаю была.
А гром рыкаў ужо раз’юшана
За кожнай елкай і сасной.
І прашаптала ты узрушана:
“Што ж нам рабіць, харошы мой?”
А елка, хітрая і цёмная,
У сховішча пазвала нас.
Восень, жоўтым крылом не махай,
Не ўзляцець табе ўслед за зязюлямі.
Я прыйшоў у рабінавы гай,
Гай мой ціхі,
Як сам я, зажураны.
Лета справіла шчодра памінкі:
На рабінах – чырвоны агонь.
Гэта гронкі маіх успамінаў,
Гэта колер болю майго.
Гэта след і зары, і кахання,
Знак праклятай замовы,
Дрэў апошняе красаванне
Перад белаю карай зімовай.
Зноў зямля стане белым экранам.