ДУЛЬСІНЭЯ
У Дон-Кіхота спраўджаныя вочы,
Ён гоніць Расінанта сярод ночы,
Праз горы, бездарожжа і раўніну,
Каб задаволіць думкі выбранай жанчыны.
Хоць дама сэрца, Дульсінея, дзесь далёка,
Ды толькі з ёю дасягне ён мэты лёгка;
Яна ў паходзе з ім паўсюль і ў бітвах,
У сэрцы верна ёй нясе малітву.
І ў самым моманце злучэння з раем
Яе імя на вуснах дагарае.
САЛОДКІ СОН
Ты да мяне прыйшла, праз доўгае растанне,
З часоў, калі была не ў марах, і не ў сне,
Калі чакаў, і не шаптаў малітвы панне,
Імкнуўся дакрануцца наяве.
І так было, жаданыя спатканні,
Хоць рэдкія – ну як надзеі спеў,
Смак вуснаў спелых – дзіўнае жаданне,
Ў жыцці банальным здолець ледзь паспеў.
І ўсё ж, ты да мяне прыйшла, праз доўгія часіны,
МУЗЫ
На лясной паляне
Дзве красуюць Музы.
Янка на баяне
Грае. Яны кружаць.
Кружаць, пазіраюць
Гляне на якую –
Хлопец – першы ў краі –
Грае ў вус не дуе.
Лада-Муза з краю,
Што за дальняй вёскай,
Ў ладным сарафане,
Прыгажосці боскай.
А у Музы-Рады
Вочы васілёчкі,
Свеціцца ў іх радасць,
Пунцавеюць шчочкі,
Бо схаваць не могуць
Таямніцы вечнай –
На спатканне з любым
Іх чакае вечар.
ЗЕЛЕНАВАТЫ ВЕРШ
Ты захаплялася зеленаватым снегам,
Што дзіваваўся позна на змярканні –
У сэрцы трапятаў юнацкім смехам
Зеленаваты блеск вачэй тваіх, маё каханне!
БЕЗ НАЗВЫ
Як бы пакінулі надзеі, мары
Ў рэзерве застаюцца толькі сны,
Жанчынаў там блукаюць твары
З усмешкай існае вясны.
Ласкаю сонмамі вясновы феціш,
Што думкамі юнацтва набрыяў,
Пачуццямі ўзарваўшыся у свеце,
Непараўнальнаю пяшчотаю выяў.
ВЕЧАР У ІСПАНІІ
Ціхі вечар. Вокны на даліну.
Замак асвятленнямі палаў.
Граў напітак у фужэры вінным.
Цень прыслугі ўдзячнай ля стала.
Двое. Неразлучная рэальнасць;
Дотыкам ласкавым да рукі
Хочацца спыніць непаўтаральнасць
І ля берага імклівы бег ракі.
Ціхі вечар. Вокны на даліну.
Міг застыў свячой, не праміне.
Грай напітак у фужэры вінным -
Не глушы фантазіі мае.
БЕЗ НАЗВЫ
Як бы пакінулі надзеі, мары
Ў рэзерве застаюцца толькі сны,
Жанчынаў там блукаюць твары
З усмешкай існае вясны.
Ласкаю сонмамі вясновы феціш,
Што думкамі юнацтва набрыяў,
Пачуццямі ўзарваўшыся у свеце,
Непараўнальнаю пяшчотаю выяў.
СВЕТЛЫ ШАНЕЦ
Што станецца, цябе як страчу,
Як раптам выпраўлюся ў вызначальны свой палёт,
Пакінуўшы надзейную удачу,
Спатканую зімой, калі халодзіў сэрца лёд.
Ты будзеш на зямлі, а я дзе-небудзь,
Чакаць на ўдачу каля Леты ці Эвной ракі,
За шанец светлы пакланюся небу,
За міг пяшчотны, дотык да ласкавае рукі.
ЗЕЛЕНАВАТЫ ВЕРШ
Ты захаплялася зеленаватым снегам,
Што дзіваваўся позна на змярканні –
У сэрцы трапятаў юнацкім смехам
Зеленаваты блеск вачэй тваіх, маё каханне!
МУЗЫ
На лясной паляне
Дзве красуюць Музы.
Янка на баяне
Грае. Яны кружаць.
Кружаць, пазіраюць
Гляне на якую –
Хлопец – першы ў краі –
Грае ў вус не дуе.
Лада-Муза з краю,
Што за дальняй вёскай,
Ў ладным сарафане,
Прыгажосці боскай.
А у Музы-Рады
Вочы васілёчкі,
Свеціцца ў іх радасць,
Пунцавеюць шчочкі,
Бо схаваць не могуць
Таямніцы вечнай –
На спатканне з любым
Іх чакае вечар.
ПАХ БЭЗУ
Мроіцца бэзам,
Юным каханьнем,
Маем халодным,
Цёплым спатканьнем,
Вечарам зорным,
Сьпешнай сьцяжынай,
Месяцам поўным,
Сьціплай дзяўчынай,
Ласкай сустрэчы …
Гай, ціхі вечар,
Дотык нявінны,
Спеў салаўіны,
Пах бэзу, нястрымны.