Нішто не вечна ў гэтым свеце,
І нельга нешта ўтрымаць.
Усё, што ўзяў ты на планеце,
Калісьці прыйдзецца аддаць.
Аднойчы гляну я на неба,
Успомню, што было раней.
Як закаханыя ля дуба
Кляліся быць заўжды бліжэй.
Чаму пакінула паветра
Так шмат пачуццяў у паху руж?
Іх каляровая палітра
Абвеянна растаннем душ.
Я лепш тады закрыю вочы,
Каб слёзы раптам не пайшлі.
Ах, тыя памятныя ночы!