Здаецца часам: не бываць мне сонцам,
І не сыйсці ўжо болей за свайго.
Але прамені шлю у твае аконцы,
Гатовы страціць усё дзеля таго.
Ты мне даруй, калі цябе пакрыўдзіў,
Калі не здолеў лепшага аддаць.
Так разрывай жа рытмам сэрца грудзі,
Зрывай усмешкай сумную пячаць!
Ты падарыла мне такія думкі,
Якія ў вершы зноў складаць магу.
З табой мне вежы замкаў па калена!
З табой я не патраплю ў дрыгву.
Ты ад мяне за сотні кіламетраў,
Але шукаю ў цемры позірк твой,
Тваёй пяшчоты цёплая паветра
І сонечны праменісты настрой.
Я для цябе звычайны незнаёмы.
Ты для мяне, як казачны анёл,
Што распраўляе крылы, як знамёны
Нясе па свеце шчасце і любоў.
Маё жыццё і сэнсу ўжо не мае,
Калі цябе не бачу я крыху.
Ад сэрца боль кавалак адрывае,
І, як шальны, кідае ў дрыгву.
Пабыць з табою ўсяго хвілінку,
Зноўку ноч... зноўку вершы пішу
І душу сваю выліваю наружу.
Што ў гэты раз табе раскажу?
Я не ведаю, мабыць пра сцюжу?
Як заўсёды чакаю пачатак зімы,
Подых лёгкі ў паветры іскрыстым,
З каміноў старажытных дыму клубы,
Шаці ўзоры на вокнах празрыстых.
Санак рып па дарожцы ў дзіцяцы садок,
Іх цягнуў я заўсёды з сабою,
Аблыселыя дрэвы, удалечы іх змрок,
Што стаяць ў ціхім сне над вадою.
Калі месяц лунае над схіламі неба,
Скрозь аблокі прамені ліе на зямлю,
Вецер колас калыша над ніваю хлеба,
Кветак водар салодкі блукае ў гаю.
Калі спіць буйны горад у смузе заводаў,
І сціхае людзей звонкі гул мітусні,
Адзінокія вулкі, дамоў рэшткі зводаў
Спачываюць ў цемры глыбокай цішы.
Толькі ў гэтую ноч мне не будзе спакою,
Недзе ў думках шукаю дзяўчынку адну.