Калі я дапішу апошні верш
І духам узнімуся над зямлёй,
Я палячу туды,
Дзе ты
Жывеш,
Каб стрэцца… і развітацца з табой…
Крану цябе праменьчыкам святла,
Аблокамі пяшчоты атулю,
Каб нават і без слоў
Ты зноў
Магла
Пачуць мае маўклівае “Люблю…”
Калі ж мяне паклічуць – і збягу
Ў нябачны іншы свет - у небыццё,
Я буду і адтуль,
Пакуль
Змагу,
Ахоўваць, берагчы тваё жыццё…
Мы з табой адчувалі адное і тое ж,
Але хтосьці між намі прадрапаў мяжу –
І цяперака ты пра зямное ўсё мроіш,
А я, нібы дурніца, - у неба гляджу.
Мы ў сваіх “даляглядах” не здольны сыйсціся,
Але і развітацца не можам ніяк.
І няма з гэтай нэндзы разумнага выйсця.
Існуем, як у байцы: я – лебедзь, ты – рак.
Я вятрыскам ірвуся да сонца, на волю…
А ты клюшнямі ўпарта грабеш да вады…
Дазволь – я споўню даўняе жаданне –
Ў табе, нібыта ў моры, патану
І неба – у вачах адлюстраванне –
Сваімі пацалункамі крану…
Дазволь – шапну табе такія словы,
Каб ты пачула спевы салаўя
І ўзімку пышнай квеценню вясновай,
Бы вішня, расцвіла б краса твая…
Дазволь - і я нястрыманай любоўю
Цябе ад шэрых будняў затулю,
Твае далоні сонейкам напоўню,
Тваю душу пяшчотай абаўю…
Ў дзень, калі мяне не стане,
Не сумуйце пад "амін"!
Нізка вершаў пра каханне
Застанецца на ўспамін…
На ўспамін… Хай вольны вецер
Разнясе маю любоў…
Буду ў ёй на гэтым свеце
Аж пакуль не прыйду зноў…
Прыйду зноў… З нябёс сарвуся
Дзіўнай знічкай у траву -
І абшары Беларусі
Родным домам назаву.
Назаву… І вольным словам
Паспрабую свет апець…
Стану служкай роднай мовы –
А ці былі яны – размовы
І цуд з табою побач быць?
І тыя позіркі і словы,
Што здольны сэрца растапіць,
І напаіць душу пяшчотай,
І цяплынёй сваёй сагрэць?
Як спадзявалася я, што ты
Ва мне патрэбу будеш мець!
Ды раптам знішчыла расстанне
Ўсё гэта шчасце… Вось і ўсё!
О, безнадзейнае каханне -
Бы кандалы на ўсё жыццё!
Ты нават і не развітаўся...
Пайшоў... І свет мой патушыў...
Дакраніся чулаю рукою
Да мяне…
Затулі ў апошні раз каханнем
Ад бяды…
Мо запомніш ты мяне такою
А мо не,
Як разлучыць нас з табой расстанне
Назаўжды?
Датыкніся вуснамі да вуснаў,
Наталі…
Не забыць мне гэтага ніколі,
Не апець…
Як згубіць цябе я не баюся,
На Зямлі
Узыход з табой нам разам болей
Не сустрэць…
Далучыся роднымі вачамі
Да душы,
Я цябе пакіну свае сэрца
“Старэчая любоў”… Нашто такія словы?!
Пакуль кахаеш ты, гадзін не лічыць лёс!
Калі дзеля любві на подзвігі гатовы,
Хай не гняце цябе сапраўдны твой узрост!
“Старэчая любоў?”… Мо, спелае каханне?
Не варта ўспамінаць, якім ты быў раней!
Няхай ужо цішэй пачуццяў шугаванне,
Але святло любві – жаданей і мілей!
“Старэчая любоў” – не толькі пацалункі,
Але і тое, што ... так дапаўняе іх:
Хачу не думаць пра цябе,
Не ўспамінаць ужо ніколі…
Ды Бог палёгкі не дае -
Сціскае сэрца тым жа болем…
Са мной даўно цябе няма,
А я твой лік усюды бачу…
І з вуснаў тоя жа імя
Злятае ў неба стылым плачам…
І той жа воблік – бы жывы -
Няспынна мучае начамі…
Дасюль напружанне любві
Гуляе токамі між намі.
Хаця ў чарзе самотных дней
Ты не са мною, а далёка,
Я чую так жа, як раней
Не чаруй, не мані.
Зачаруюся сам.
Свае сэрца ў агні
Табе, мілай, аддам.
Каб нахлынуў хутчэй,
Не знікаючы зноў,
Свет нябёсных вачэй,
Пах шальных валасоў.
Пульса моцнага грук,
Глыбіня асалод –
Ласка сплеценых рук,
Вуснаў таючы мёд.
Стануць ночы, бы дні.
Што за дзіва - кахаць!
Усміхнісь, абдымі!
Ты – мая благадаць!
Ці ўдасцца заснуць,
О, галубка мая,
Калі мару пачуць:
- Скажы мне бацька, людзі баюць:
Хто пакахаў - губляе зрок.
Сляпым каханне называюць.
Ці гэта праўда?
- Ах, сынок!
Яны, мо, рацыю і маюць,
Але ж ці ты - не аптыміст?
Затое шлюб, у які ўступаюць,
Павер мне - лепшы акуліст...
Кахаю… Кахаю… Кахаю…
Губляючы волю сваю,
Пяшчоту тваю ўдыхаю,
Ласкавыя позіркі п’ю…
Усмешка… І вусны… І дотык…
І ўсё паплыло… І туман…
Твае пацалункі – наркотык,
Абдымкі – салодкі дурман…
Пачуцці – бы мора ў сэрцы –
Узніме магутны прыліў –
І хваляй зрываюцца дзверцы,
Што розум на ключ зачыніў…
І болей няма адзіноты…
А мо гэта ўсё – толькі сон?
На вуснах – мядовыя соты!
Хлусня ўсё гэта – час не лечыць!
Бо, як забыцца ні хачу,
Дасюль, сшалеўшы, ў пустэчу
Імя ўсё тое ж я шапчу.
Яно і ежа мне, і пітва,
І ўсё, што лепшага было, –
Маё жыццё, мая малітва,
Мае дыханне і святло.
Яно – назолай ў маім сэрцы,
Балюча цісне, і свярбіць,
І не дае ні жыць, ні ўмерці,
Ані як-небудзь разлюбіць.
Спрадвечны бой душы і цела…
“Ўжо досыць, кінь!”, – кажу сабе…
Ад любві да нянавісці – крок…
Як зрабілі – так і адышлі
Ў адзіноцтва – ад Бога урок,
Каб адзін аднаго бераглі...
А калі ўжо знясілілі жыць
Ў пустэчы, ў якую сыйшлі,
Не сумуйце – ўсё лёгка змяніць -
Ад нянавісці крок да любві…
У пустэчы бясконцай…
Не каханне – пакуты…
Без цябе - што без сонца –
З лістапада па люты…
Не жыццё – існаванне:
Ані шчасця, ні сілы.
Быццам то не расстанне,
А сыход у магілу.
Раптам час падзяліўся
На было і не будзе…
Як бы ты ні маліўся,
Хтось цябе не забудзе…
Мой анёл яснавокі!
Хай цябе і не грэе,
Што дагэтуль далёка
Хтось табою хварэе,
Але ж ёсць вусны тыя,
Мана – не знік ты!
Не! Ты тут, са мной!
Дасюль цябе
І бачу я, і чую!
Твой голас, лік твой
Днюе і начуе
Ўнутры мяне –
Ў сярэдзіне маёй!
Прастора хлусіць!
Як – цябе няма?
І як – ніколі
Болей не спаткаю?
Чаму ж на вуснах
Б'ецца, не сціхае
Самотным болем
Любае імя?!
Няпраўда гэта –
Што ў расстанні час
Ўсе раны лечыць,
Як сцвярджаюць людзі!
Хай ў гэтым свеце