Вершы пра каханне

Нявыказаная балада

Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.

Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.

Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...

Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...

Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..

Боль

Ком у горле стаіць,
Сэрца цісне да болю.
На паперу ізліць
Я хачу сваю долю.

Слёзы душаць мяне,
Але іх не пушчаю.
Не суцешаць у журбе,
Прывядуць да адчаю.

Разумею цяпер:
Існаванне - цярпенне,
Не жыццё, толькі звер,
Што жыве ў заключэнні.

Хто павінны ў тым?
Доўга думаць не трэба -
У чалавеку адным
Ёсць і пекла, і неба.

Жаночая гордасць

Ёсць звон ручая, ёсць свежасць рос,
ёсць веліч вяршыні горнай.
I ёсць яшчэ адно з дзівос,
гэта — жаночая гордасць.

Яна — не прыхамаць, не капрыз,
не д'ябальская забава.
Глянуць адчужана зверху ўніз —
святое жаночае права.

Ёсць нешта ў ёй ад гор і зор.
Ды ўсё-ткі зямны яшчэ болей
позірк яе, яе дакор —
аснова зямной любові.

Ёсць ветра бег, ёсць каханне наспех,
смех, грубы ў сваёй прыроднасці...
Самы вялікі мужчынскі наш грэх —
грэх супраць ясаночай гордасці.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Мужчына. Жанчына. Чаканне...

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.

Чаканы міг спакою...

Чаканы міг спакою.
I — паварот ключа.
Світае у пакоі
Ад смуглага пляча.

Трывожнага дыхання
Трывожны сухавей,
Трывожныя ў тумане
Пагляды ласкавей...

Прачнулася світанне –
Пакінулі пакой
Пачэснымі сватамі
I цішыня й спакой.

Прыцішаныя крокі.
I — паварот ключа.
Нырае ў сон таропка
Маладзічок пляча...

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

Было.Былі.Была!

Было.Былі.Была!
Мне маска не да твару.
Я тая,што прайшла
Трагедыяй пажару
І жар сухой верстф
да сэрца прытуліла,
Хоць за сабой масты
Усе-начыста!-спаліла.
У полымной журбе,
Дзе шлях с вачэй знікае,
Я тая,што цябе
З усіх вятроў чакае.
Як град шалена б'е
Нібыта травы косіць.
...Я тая,што у цябе
Палёгкі не папросіць.

НЕ БУДЗЕМ ГОРДЫМІ

Раса халодная
Твой след адзначыла.
А я, свабодная,
Каханне ўбачыла.

Пайду па следзе я,
З табой сустрэнуся,
Мяне як зведаеш, –
Нідзе не дзенешся.

Туманы белыя
Над рэчкай выгушчу.
З сваёй пасцелі я
Цябе не выпушчу.

Рабіна горкая,
А я салодкая.
Не будзем гордымі –
Жыццё кароткае.

Ты зноў прыйшоў?

— Ты зноў прыйшоў?
— Прыйшоў прасіць,
Бо затрымаць цябе не смею:
Ці не змагла б ты замяніць
Прысуд смяротны на надзею?

Я залюляла твой спакой

Я залюляла твой спакой
пяшчотнаю рукою.
У закалыханасці маёй
табе так смачна мроіць.
Бязмежны шырыцца намер -
супасць у адзінстве блізкім.
Я для цябе Сусвет цяпер,
другая рэчаіснасць.
І толькі ноч павек кране -
табе адзіна сніцца:
на мне, ува мне, вакол мяне
са мною побач…
збыцца.