Вершы пра каханне

Усё брыду нязнанаю дарогай...

Усё брыду нязнанаю дарогай.
Што гэты сон? адкуль яго павой?..
Ты той,
Хто мне пасланы быў ад Бога.
О, як я размінулася з табой!

Праз паўжыцця, праз гэты бег прасторы
Вачамі дапытаюся таго,
Як твой агонь
З маім агнём гаворыць.
I плача сіратлівы мой агонь.

Я прыйду да цябе, ты паклiч...

Я прыйду да цябе, ты паклiч.
Не збаюся я цёмнае ночы.
Зазiрнуць каб у ясныя вочы.
Я прыйду да цябе, ты паклiч.
Я прыйду да цябе, ты чакай.
Калi стане на сэрцы горка —
Узыйду ў цёмным небе зоркай.
Я прыйду да цябе, ты чакай.
Я прыйду да цябе, ты не спi.
Калi ранкам убачыш праменьчык.
Нiбы цёплы, пяшчотны агеньчык,
Я прыйду да цябе, ты не спi.
Я прыйду да цябе, толькi вер,
Што жыве ў маiм сэрцы каханне,
Што чакаю з табою спаткання.
Я прыйду да цябе, толькi вер.

31.03.2000

ХАЙ БЫ ТАБЕ ЗДАРОЖЫЦЦА

Доўжыцца вечар, доўжыцца,
Цягнецца дзень за днём,
Хай бы табе здарожыцца
Ды пад маім акном.

Хай бы табе здарожыцца –
Стомлены, адпачні.
Хай шмат разоў памножыцца
Свята адной начы.

Ты не блукай дарогамі,
Што не ў мае сады,
Хай бы табе здарожыцца,
Покуль шчэ малады.

Доўжыцца вечар, доўжыцца,
Следам – кароткая ноч,
Хай бы табе здарожыцца
І… не прапасці з воч.

Сноп апошні залатога жыта...

Сноп апошні залатога жыта
Застаецца ў памяці палос...
Гэтак і цябе не скосіць лёс —
Мною ты не можаш быць забыта.

Нават і тады, калі б імгла
Вочы мне засыпала зямлёю,
Калі б я забыты быў табою,
Мною б ты забыта не была.

НАВУЧЫ МЯНЕ ЛЮБОВІ

Навучы мяне любові,
Навучы табою жыць,
Навучы на першым слове
Тваім сэрцам даражыць.

Выцалуй мае слязінкі,
Высушы тугу да дна,
Навучы ў тваіх абдымках
Заставацца давідна.

Заставайся ў цеснай змове
З радасцю і дабратой,
Навучыўшыся любові,
Папрасіся на пастой.

За пенкнай паненкай аж душа сумуе...

За пенкнай паненкай аж душа сумуе,
Як тая зязюля, жаласна кукуе.
Як не бачу панны, жыццё мне — магіла,
Бардзо болі глова — уцякае сіла.

Дам я тобе зэгар — а велькі, як рэпа,
Нех пшы твоім сэрцы завшэ моцна клепа,
Хай напамінае, цо я ці поведзял,
Што і ўдзень і ўночы — неспакойне седзял.

Мы часта любім тых, хто нас не варты...

Мы часта любім тых, хто нас не варты,
Хто пазбаўляе смеласці спакой,
Схіліўшы ўсё на кепікі і жарты,
Абы не заміналі пад рукой.

І, як заваркі даўняе гарбата,
Гарчэюць думкі з новым адкрыццём:
Як часта любім тых, хто нас не варты,
Узбунтаваўшы лёс свой і жыццё.

Матылёк

З цяжкое вандроўкі
і пёкся, і мок —
да вокан сяброўкі
імчыць матылёк.

З далёкага краю
так лёгка ляціць —
сяброўка чакае,
сяброўка не спіць...

He знае вандроўнік,
што тоўстае шкло
закрыла ўваход
у краіну Было,

што ў светлым куточку
пад назваю Ёсць
ён сёння паўночны
няпрошаны госць.

...З верай святою
ў любоў і святло
ляціць матылёк
на халоднае шкло.

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
У ціхую сінюю ноч
I сказаць:
«Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?»

1915

«Добры дождж!»

Дождж коціцца, бубніць, гудзе,
Бяжыць, як хлопчык басанож...
I я заместа «Добры дзень»
Табе сказала: «Добры дождж!»

I засмяялася,
I ты
Нібы смяяўся пад дажджом, —
Ды ўраз пакрочыў за масты,
Прыкрыўшы мокры твар плашчом...

Ах, добры дождж, вясёлы дождж,
Нашто жаданага прагнаў?
Пытаюся ў цябе: няўжо ж
Ён тых дажджоў не дараваў,
Што некалі вось так ішлі
I ўсе усмешкі залілі?..

Хай не даруе. Мне самой
He дужа соладка цяпер,
Калі упартай чарадой
Бягуць дажджыны за каўнер...

Не ўсім...

Пакуль хачу цябе
I чуць, і адчуваць
Да кожнае радзімкі неадкрытай,
Датуль душу журбе
Не дам арандаваць,
Забараню сабе гады лічыць і ўпрытай.
Бо толькі ты адна
Чакаць мяне змагла,
Каб наталіць мілосцю нечуванай.
З крыніцы піць да дна
Далонямі святла
Дазволена не ўсім
Шаленствам і пашанай.