Вершы пра каханне

Зноў з табою згоды не знайшлі...

Зноў з табою згоды не знайшлі,
Зноў між намі ростань і варожасць.
Як запозна мы заўжды варожым
Аб часах, якія адыйшлі.
Мне б ад слоў балючых уцячы,
Уцячы ад крыўдаў і мапылак,
Сэрца, пэўна, стук свой супыніла б
На тваім суцішаным плячы.
Мне б цябе, каханая, абняць,
Хай нас ціша зноўку запалоніць...
Хіба змог бы рукі я адняць
Ад тваіх працягнутых далоняў?

Дзякуй, дзіўная, за каханне!..

Дзякуй, дзіўная, за каханне!
Дзякуй, юная, за любоў!
Да былога няма вяртання.
Я ж вяртаюся зноў і зноў.

He забылася. He збылося.
He збалела да гэтых nop.
Чую ноччу я адгалоссе...
Днём даймае мяне дакор.

Што ж, няхай на паўвека — суму!
Што ж, няхай на жыццё — бяды!
Пра цябе саграваю думу,
Як цябе саграваў тады...

Прабач

Прабач - ты так доўга
Мяне чакаў,
Так упарта мяне шукаў.
Мне быў бачны твой сумны твар
У начы палымяных чар.
Я нарэшце з табой - прымай.
Геткіх слёз ад мяне не хавай.
Я даўно іх бачыла ў сне
Светлай марай сваёй
Па табе.
Не крыўдуй ні на што-
Выбачай.
Гэта сэрца шалёны адчай
Грукаў кроплямі буйнымі
У шкло.
А каханне ?
Каханне жыло!

Маладым пачуццём...

Маладым пачуццём
Свет заўжды нецвярозы,
Іх — дваіх — не рассудзяць
Ні людзі,
Ні Бог.
У каханні ёсць радасць,
Пакуты
I слёзы...
У каханні няма аднаго —
Перамог.

Безліч рэчаў няўцямных і простых...

Безліч рэчаў няўцямных і простых
Прабіваецца ў мроі мае:
Боль, пакуты, узрушанасць, ростань
I — каханне маё да яе...

Смутак, роспач ды радасці ў свеце
Не заўжды разбярэш — дзе чые.
Асабістае ж — толькі ў смерці
I ў каханні маім да яе.

Хай губляю прытомнасць я ў скрусе,
Хай дзяўбе мяне лёс і цкуе —
Толькі вольнасцю не паступлюся
I каханнем маім да яе!

Не кажы мне, я саромлюся

Не кажы мне, я саромлюся

Не кажы мне, я саромлюся…
Я хачу цябе адчуваць.
Коўдрай мягкаю я прыкроюся,
Цеплынёй пачну захінаць.
Буду дыхаць на поўныя грудзі!
Як заўжды.
Удыхаць саладжавы твой пах,
Больш ніколі не разам не будзем.
Правалюся ў сутонне падпах.
Тваіх.
Бо я твая.
Ты палоніш мяне безупынна,
Я не ведаю, хто ты… і з кім.
Але першыя крокі – наіўна…
Барані нас, святы Валянцін!

Ткачыха

Я нібыта ткачыха:
Уплятаю цябе ў сваё прадзіва
Паступова й павольна.
Пругкія рухі пальцаў ствараюць
Палотнішча
Любоўнай сувязі

... Як лянотна бывае балбесу...

Як лянотна бывае балбесу
Варушыць сваёй пятаю кропкай.
"Я, маўляў, пад свой пледзік залезу,
А вы там - хоць мурлыкайце коткай!"

Ты мой змрок разагнала каметай -
Не камячу свой час, бы газету.
Табе - дзякуй за гэта. І ведай:
Я з табой - хоць да края сусвету!

(Менск, 27.01.2016)

Між каханьня, між сяброўства...

Між каханьня, між сяброўства…
п. Мядзьведзевай Н.А.

Развітальнай поўнюсь тугай,
Смутак крые небакрай,
Рэжа сэрца вострым плугам,
Колам ў'ецца бы груган.

Адбалела, ды адпела,
Аднядужыла да дна,
Вапнай кіпельнай амлела
Да цябе мая душа.

Ды заручана ўслых словам,
Душ радство й крэўнасьць іх,
Між каханьня, між сяброўства
Ёсьць мяжа, дзе крочыш ты.

Ад каханьня, ад сяброўства
Ужо не збочыць, не адстаць!
Толькі йсьці ў абранстве боскім,
Каб нудзіцца, ды й кахаць!
-7.12.14.

Пайшло яно...

Пайшло яно —
незваротнае,
як час, як само жыццё.
Глядзім услед, гаротныя:
"Бывай, бывай, пачуццё!"
Думалі, што ты вечнае,
што нам любіць і любіць.
А выйшла так недарэчна,
што горай не можа быць.
Не ўспамінай нас ліхам!
А ў нашай памяці ты
самым светлым міфам
застанешся назаўжды.
Было ты кроўнае,
роднае,
і вось пакідаеш нас —
такое ж незваротнае,
як жыццё і час.

Для чакання ў мяне ёсць...

Для чакання ў мяне ёсць
Многа летаў і многа зім,
Ты мой самы чаканы госць,
Ты ніколі не станеш чужым.

Для вітання ў мяне ёсць
Многа добрых і светлых сноў,
Ты мой самы любімы госць,
Ты заўсёды мая любоў.

Для сустрэч у мяне ёсць
Непаўторная стома начэй,
Ты мой самы жаданы госць,
Ты жаданне — няма ярчэй.

Для чакання нязменна ёсць
Многа летаў і добрых сноў,
I не бойся спазніцца, госць,
Там, наперадзе, шмат вякоў.