Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Я прасіў:
Заблудзіся ў душы!
Я маліў:
He ляці з пачуцця!
Ты стрыжом
Ля акна пакружы
Над маім
Вадападам жыцця.
Я прасіў:
Заблудзіся ў душы
Непралётным анёлам
Начным,
Пра каханне
Нашэптам скажы
Ці развейся,
Як горкі дым...
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Горкі дым
Засланіў паўсвету,
З дыму выйшла Яна...
З суседам.
Я прачнуся – і гляну ў аконца,
Усміхнуся руплівым шпакам,
Травам росным,высокаму сонцу,
Неба сіні ды зорным шляхам,
Воднай гладзі і лісцям на дрэвах,
Далягляду за ціхай ракой…
А мне ж болей нічога не трэба:
Побач – ты,і у свеце – спакой.
А я ня ведала цябе...
Пяшчоту слоў,блакіт пралесак,
Ды водар траў у вясновым сне,
Што мякка вабіць на ўзлесак.
А ты прыйшоў праз сотні год...
Праз сотні сноў ды памяць думак.
Праз вечнасць першых свежых вод,
Паставіў неба на рахунак.
Мне б птушкай падаць у шызы лёд,
Пакінуць сэрца ў пыльным бруку,
Ды песні ўраз спыніць палёт,
Згубіць навечна ў марным друку.
Самотны вецер напяе,
Што з вуснаў прагных піць атруту,
Ды сонца лашчыць у мутным шкле
З табой,нажаль,нядоўга буду.
Я не стала тваёй любоўю,
Я - каханне тваё навечна,
То запісана ў сэрцы кроўю,
І не вырвеш таго бяспечна.
Успамін даражэй за сучаснасць,
Ён звязаў нашы сэрцы туга.
І хацелі б мы развязацца,
Толькі рвецца той вузел з натугай.
Каранём урасло каханне
Ў нашы сэрцы і нашы душы.
Пачынаеш свой дзень ад рання
Са званка, што мілуе вушы.
Рознымі мовамі размаўляем,
А здаецца, што на адзінай,
Нас Літоўскае княства яднае -
Беларусь з Украінай.
7 красавіка 2016
Я не скамянелая, я жывая,
Я ў далонях сэрца твае трымаю,
І яно мне ў бедах дапамагае.
Болей, чым жыццё я цябе кахаю.
Мне з табою жыць стала вельмі проста,
Бо звязаны мы неразрыўна лёсам.
Уявіць, што знікнеш - неверагодна,
І цяпер ты частка маёй істоты.
Ты мая, а я твая – дзве паловы.
Спадзяюся, верыш ты ў маі словы.
І штодзённа я не хажу – лятаю.
Бо цяпер з табой стала я жывая.
Я не парушу твой спакой,
бо ты парушыць не дазволіш,
бо ты сваёй не зменіш ролі,
прызначанай табе сям'ёй.
Бо для цябе сям'я — жыццё,
адна яна на першым плане...
Шкада, што на мяне не глянеш
ты з самым цёплым пачуццём.
За кожны позірк гэткі твой
табе дарыў бы я па ружы...
Але я шчасця не парушу.
Я не парушу твой спакой.
Я малюю цябе ў сваіх марах
Добрым, верным з надзеяй у душы,
Што не змогуць прыплысць тыя хмары
І анёлаў згубіць у глушы.
Я малюю цябе ў сваіх марах
Нежным, чуйным да сэрца майго,
Каб кахаў ты мяне безахвярна,
Прытуліўшы да цела свайго.
Я малюю цябе ў сваіх марах,
Малявала б і ноччу, і днём,
Але ведаю: усё гэта марна,-
Не бывае анёлаў з агнём!
Я магу ў табе растварыцца,
Зліцца з вірнай, гарачай крывёю,
Чысцінёй незямной наталіцца,
Як бальзамам гаіцца табою.
Толькі доўжыцца смага бясконца,
На душы то трывожна, то пуста.
Застаецца запаленым сонцам
Цалаваць твае спелыя вусны.
07.05.2012.
Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
У ціхую сінюю ноч
I сказаць:
«Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?»
1915
Я хацела зрабіць табе ласку...
Я хацела зрабіць табе ласку
І з сабою забраць цябе ў казку,
Дзверы ў свет незвычайны адкрыць
І табе гэты свет падарыць.
Тваё жаданне...
Што ж, бывай...
Сілком не цягнуць
Нават праведных у рай.
Я хачу вярнуцца да цябе
Краскай ціхай ля ўтравелай сцежкі,
Засланіць зямлю сваёю ўсмешкай —
Я хачу вярнуцца да цябе.
Каб мяне пазнала ты ў жальбе,
Прыгарнула да свае усмешкі.
Я хачу вярнуцца да цябе
Краскай ціхай ля ўтравелай сцежкі...