Вершы пра каханне

Тры дні кахання

Сэрцамі выпытвалі любоў.
Небным шляхам па дарозе зорачнай
Адляталі ў вечнасць, нібыта дамоў.
Другі дзень — штодзённасцю замучаны
Глянулі сцяжэласцю павек —
І пачулі музыку разлучыны,
Баццам з першага балесны здзек.
Штосьці пахіснулася трывалае,
І з душы скацілася далоў,
Родная, каханая, трымай мяне,
Покуль трэцці дзень не надыйшоў.
Ён абрушыцца навалай навальнічнаю,
Ён маланкаю забліскае ў вачах,
Шугане ён так, што і не сніцца нам —
Будзе смешным сённяшні адчай.

А першы сьнег,

А першы сьнег,
Як першае каханьне...

Прачнешся,
А вакол - сьвятло.
А ўчора -
Гэтак не было.
І гэтак -
Не было раней:
Быў холад -
Толькі не сьвятлей.

І гэты белы
сьнежны вальс
Закружыць нас,
Захмеліць нас...

А першы сьнег,
Як першае каханьне:
Не знаеш,
Ці дабудзе да зьмярканьня.

18 верасьня 1978

Я студняй перасохлаю была...

Я студняй перасохлаю была,
Глыбокаю,
а значыць — поўнай тла.
Высочвала вачніцамі пустымі
Маланкі, і —
падманутая імі —
Я толькі існавала,
не жыла.
Зацялася дарэшты,
бачыць Богі!
I толькі ты, зняверанай,
памог...

He прасі прабачэння дарэмна...

He прасі прабачэння дарэмна:
Ўсё дала, што магла ты мне даць.
Ты мне болей ужо не патрэбна,
Ды не хочацца адпускаць.

Я знайду цябе ў парку халодным;
— Можа, прыйдзеш яшчэ да мяне?
Вецер з вуснаў сарве тыя словы
I з размаху мне ў твар шпурляне.

Наталлі

Ці пакліча за далеч дарога,
ці пра Восень згадаю ў журбе,
аб табе мае боль і трывога,
мая любая, аб табе.

Пражылі мы ні мала, ні многа:
першы сын, першы подых завей...
Аб табе мае боль і трывога,
мая любая, аб табе.

У маленні адчайным да Бога
не прашу паратунку сабе, –
аб табе мае боль і трывога,
аб табе, аб табе, аб табе.

***

Смутак-як рукой...
Ты-хвіліна зорная.
Ты-мой непакой,
Ты-мае снатворнае.

Ты-сэрцабіцце
У грудзях напеўнае.
Ты-як забыцце
Самае прыемнае.

Ты-як лепшы міг
Шэрай недарэчнасці.
Ты-мой ускалых
На секундах вечнасці.

Даўно агні патухлі ў вокнах...

Даўно агні патухлі ў вокнах.
Усёй мітусні наперакор
спакойна месяц мёртвым вокам
глядзіць на наш спакойны двор.

Як будучыня, нейкая дзяўчына
стаяла, гордая сабой, ў акне.
Глядзела сумнымі крыху вачыма
і ўсміхалася… магчыма, і не мне.

Даўно паснулі ўсе, як камні,
а мне не спіцца. Што ж,
мне сніцца, як яна рукамі
з акна лавіла дождж.

На тваіх грудзях

Адпачыць на грудзях тваіх
Я няспынна мару і бачу,
Як сядзім мы побач удваіх
Не адчуўшы ні ў чым нястачу.

Чула туліш да сэрца мяне
І пяшчотныя дарыш абдымкі.
Як спакойна мне быць ля цябе!
Усё аддам за такія хвілінкі.

Я дыханне сваё затаю,
Прытулюся мацней усім целам
Да цябе і скажу, што люблю
І адчую ў душы сваёй неба.

Сэрца з сілаю б'ецца тваё,
Мне аддаць сябе хоча без рэшты...
Я ў далонях схаваю яго
І скажу яму тайнае нешта...

ГАРАСКОП

Ты і я –
аднолькавыя лічбы
ў гараскопе гэтага жыцця.
Удвая
нябёсныя абліччы
захіляюць нас ад небыцця.

Недзе там,
ля краю разумення,
усіх сусветаў рухаецца круг.
Папалам
падзелім мы здзіўленне,
калі нас опдхопіць гэты рух.

І журбой
у сэрцах адаб’юцца
галасы пакінутых планет.
Мы з табой
не здолеем вярнуцца
ў свой калісьцт згублены сусвет.

дзе ў снягах
кождзённага прытулку
мы схавалі чорны цыферблат,
а ў вачах
прадзедавых завулкаў
прачыталі будучы расклад.

Абняла і прамовіла ціха...

Абняла і прамовіла ціха:
— Можа, мы не пабачымся больш.
Ну, куды ты, пабудзь яшчэ крыху.
I хіснулася лесвіца ўбок.
I прыступкі згубіліся ў ночы.
Без цябе
столькі часу
як змог?
Дацягнуўся да выхаду моўчкі
I дарогу разгледзеў ля ног.

I дарога ўпіралася ў дом
He пачаткам сваім, а канцом.

Мы ніколі не станем радней...

Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.

Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.

I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.