Вершы пра каханне

Казаў мудрэц: яно – і нараканне...

Казаў мудрэц: яно – і нараканне,
і сонца, і пякучай цемры сплаў…
“Якія вочы мне дало каханне!”*,
але…спярша душу яму аддаў.
Гляджу на ўсё вачамі маладымі,
і гнеўнымі, і добрымі ўдвая…
Каханне і прынізіць, і …узніме,
пакуль у ім жыве душа мая.
_____________________________________
* Радок У. Шэкспіра ў перакладзе У. Дубоўкі.

Мы разам

Усё мне аб табе прыпамінае:
Шматлікія дэталі, сум і смех,
Прыроды з’явы, мне не замінае
Адлегласць, бо і ты глядзіш на снег.

З іскрыстым снегам ціха размаўляем,
Ідзем па ім, ён сыплецца на нас.
І ў глыбіні душы мы ўспамінаем
Вясёлы шпацыр у зімні снежны час.

Таксама разам мы глядзім на зоркі,
Ахвотна адкрываем сэрца ім.
І хлеб жыцця для нас ужо не горкі,
І смутак аддаляецца зусім.

Не плачу

Не плачу, бы вярба над ручаінай.
Што плач, як вінаватая сама?
Я цешу успамінамі часіны.
Усё было. Ўсяго ужо няма...

І толькі сны былое нагадаюць –
Туга напоўніць сэрца давідна,
І я каханага свайго чакаю
У шэрым змроку стылага вакна.

Прылягу зноў і трапятліва ўстану,
Бо спадзяюся на раптоўнае “авось”.
Мне спадзяванні трохі гояць раны,
Ды сэрца скрушна заціхае штось...

Я дыханнем сваім аднойчы...

Я дыханнем сваім аднойчы
Тваіх вуснаў крануцца мару
Пасярод звар’яцелай ночы
На ускрайку бязмежнай хмары

Я вільготнасць твайго пагляду
Вып’ю ўсю да апошняй кроплі
Пад чароўнай ночы прыглядам
Я дрыжаць буду свечкай крохкай

Даставаць будуць пальцы гукі
З незнаёмых вяршыняў свету
У сімфоніі мае рукі
Уладкуюць сугуччы гэты

І калі мой анёл тужлівы
Узмахне крыламі уверсе
Мне не страшна ужо мажліва
Мне не жудасна і памерці

І ты, і я… І на паўмілю...

І ты, і я… І на паўмілю,
Што ў дзень стварэння, – ні душы…
Бярозкі, ўбачыўшы, застылі –
Баяцца голлем варушыць.
Ступіць баяцца нават кроку
Ў наш чысты замак з крышталю,
Каб не падслухаць ненарокам
Святое першае: “Люблю!..”
Каб шэпат, стаўшы гучным рэхам,
Не нарабіў бы нам трывог,
І нехта злосны брудным смехам
З яго сяяцца гідка мог.
Хай заўтра яснае світанне
Абудзіць чысты новы дзень,
І на “люблю” – лісток прызнання
Не ляжа ценем нават цень.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

У дождж начны, пад мітусню маланак...

У дождж начны, пад мітусню маланак
ты прыадчыніш дзверы ў мой пакой...
Заходзь, праходзь смялей, прысядзь, каханы,
пабудзь са мной.

У дождж начны, пад мітусню маланак
ты раскажы пра ростань і тугу —
адкрыйся мне, даверся мне, каханы,
я зразумець змагу.

У дождж начны, пад мітусню маланак
(стыхіі перашкодай нам не быць)
умовімся паглядамі, каханы,
аддана век любіць.

Было.Былі.Была!

Было.Былі.Была!
Мне маска не да твару.
Я тая,што прайшла
Трагедыяй пажару
І жар сухой верстф
да сэрца прытуліла,
Хоць за сабой масты
Усе-начыста!-спаліла.
У полымной журбе,
Дзе шлях с вачэй знікае,
Я тая,што цябе
З усіх вятроў чакае.
Як град шалена б'е
Нібыта травы косіць.
...Я тая,што у цябе
Палёгкі не папросіць.

Табе

Ты – снежная,
Марозная,
Ласкавая,
Сур’ёзная.

Гасцінная,
Прыветная,
Сардэчная
І светлая.

Ты – зорная,
Праменная,
Каханая,
Нязменная.

ВЯСНА

Як адчуеш, што блізка каханьне,
Сьвет нудзіць і зрадліва марнее,
Шал збавенны пагана Арфея
Сэрца з грудзяў агнём выймае.
Цяжка енчыш зь вячора да раньня,
Як адчуеш, што блізка каханьне,
І жыцьця больш не бачыш нідзе.
Сэрца з грудзяў агнём выймае
Шал збавенны пагана Арфея.

Я дыханнем цябе абаўю...

Я дыханнем цябе абаўю,
Зберажы гэты промень, і лета,
I жаноцкую рэўнасць маю,
За якой чысціня на паўсвета.
Я не кінуся шчасця шукаць,
На самоце галубіць патоля.
Буду мудра і светла маўчаць,
Як бярозка між чыстага поля.