Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Я захварэла Вамі,
Вы захварэлі мной.
Не ведаем мы самі,
Як справіцца з бядой.
Перакладу на ноты
Самотны свой расказ.
Напэўна, адзінота
Так парадніла нас.
На тэлефон з надзеяй
Гляджу я дзень за днём.
І раюць дабрадзеі:
" Ты не жартуй з агнём."
Ды голасу дрыжанне
Вярэдзіць мне душу.
Я не прашу прызнання,
Я памаўчаць прашу.
Зноў да цябе прыходжу,
Здымаю паліто.
Пра наш раман прыгожы
Не ведае ніто.
Мы -
дзве маленькія кропелькі
ў неабсяжных прасторах сусвету,
і Бог даў нам магчымасць
стаць адным цэлым.
Ля звонкага сэрца,
Ля вострых грудзей
Не чуў снегаверці
Начны кругавей.
Здалося - ля вокан
Вясну салаўі
На крылах высока,
Як песню, няслі,
I яркай маланкай
Успыхвала ноч,
Скакаў перад ганкам
Узбуджана дождж,
I гром ашалела
Бубнеў за гарой...
Два юныя целы
Ў цямрэчы начной!
Здаецца, ёсць душа, –
З іконамі святліца,
Дзе хоць на найкі час
Магу я прытуліцца.
Здаецца ёсць душа
На гэтым белым свеце,
Дзе не ў куточку мне, –
На покуці быць – свеціць.
Бо як ты б не вяршыў,
Які б не быў вядомы,
А без такой душы
Ты, як жабрак бездомны.
Пакуль не адыйшоў
Навечна ў зор суквецці,
Здаецца, што знайшоў
Душу адну на свеце…
Расчараванне,
Прыйшоў твой час.
Шчасце кахання
Усё ж не для нас.
Адзінствам духа
Жывем усцяж.
У сэрцы скруха
За выбар наш.
Мы сэнс шукаем
У сваім быцці.
Не заўважаем
Святла ў жыцці.
І сэрца плача:
"Навошта жыць?"
А розум кліча:
"Верыць і быць!"
Турботаў гліну месіш
Пад ранні плач калыскі,
А твой
мядовы месяц,
Як інжынер твой,
лысы…
Ты гонарам,
як кіем,
Адмахвацца спрабуеш.
А ўсё ж: яго пакінеш –
Прыходзь у ноч любую.
Не будзе цесным горад,
Дзе ты згубіла вернасць,
Дзе я каўтаю горыч,
Як наш пратухлы вермут.
Трывожна стынуць ліхтары
Паміж дамоў...
Мільгаюць зоркі.
I поўняў жоўтыя шары
У лёдзе лужаў на двары
Ляжаць бязліка. Спяць пагоркі.
Праседжу ледзь не давідна
Маўкліва-чорным сілуэтам
Каля халоднага акна –
Чамусьці не прыйшла яна,
Мая прыгожая Джульета...
Каб толькі бачыць Вашы вочы,
Каб толькі Вас адну любіць.
Гатоў ахвяраю я быць,
Каб толькі бачыць Вашы вочы.
Каб толькі іх бяздонне піць,
Я прачынаюся штоночы.
Каб толькі бачыць Вашы вочы,
Каб толькі Вас адну любіць...
Я табе не клянуся ў каханні
вечным,
бо не муза і не тубылка
з Парнасу.
Я з пачуццем зямным, надзвыча′й
чалавечым,
паэтычна пляту косы з’явам
сучасным.
Маляўніча ўзбухторваю хвалі
рэаляў,
і стаю, і гляджу - у вачах спеліцца
гонар.
Я цябе ўсё жыццё, быццам пазл
збіраю,
адшчыка′ю штодня з пачуцця
гронак.
Не шпурляй зерне крыўд над маім
“нявечным”,
і няхай табе будзе мізэрнаю
ўсцехай,
незгасальна-штурхальным, гаючым
нечым -
праз гады маіх уздыхаў лятучае
рэха.
Ты пайшла. Ён застаўся адзін...
Ты пайшла, ты чамусьці пайшла, і я стаў калодзежам без вады.
Міхась Стральцоў
Ты пайшла. Ён застаўся адзін,
Бы без лісця ўлетку язмін,
Бы без птушкі пявучая клетка,
Бы сарваная ў кветніку кветка,
Бы калодзеж, што страціў ваду,
Ты пакінула ў хаце бяду.
Заснула сонца на кусце чаромхі...
* * *
Заснула сонца на кусце чаромхі.
Гуллівы касцярок гарыць-трашчыць.
Гітары пераліў – раманс чароўны…
О, як бы галаву мне не згубіць!
Лаўлю твой погляд сумны, адзінокі,
Спавіта сэрца крыўдаю нямой.
Чужы і родны, блізкі і далёкі,
Каханы …
Ды не мой, не мой, не мой!
* * *