Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
|
Лепшыя вершы пра каханне
Святло сняжынкі з неба ўпала
На поплаў – грэшную зямлю…
Пакуль слязой сняжынка стала,
Паспела вымавіць “Люблю”.
“Люблю, люблю…” – прашапацела
Зусім пажухлая трава.
“Люблю, люблю…” – вада запела
І захмялела галава.
І слова птушкай узляцела,
Каб чуць маглі не толькі тут…
І вуснам вымавіць карцела
“Люблю” ў адказ на твой прысуд.
Дай прачнуцца ў тваіх далонях!..
Дай прачнуцца ў тваіх далонях!
Дай забыцца ў тваіх вачах!
Хай да смерці мяне палоняць
Думы светлыя па начах.
Нават раніцы я не рады.
Я люблю гэты боль начэй.
Дай мне вытрымкі, дай мне рады
He закрыць на цябе вачэй.
Як дажыць гэты дзень да ночы,
Ноч пражыць з табой давідна?
Асляпі мне далонямі вочы —
Ты да дня мне адна відна.
Маленькі
чырвоны
агеньчык.
І цемразь…
І адзінота…
Дзе ты,
мой адзіны,
каханы?
Даведацца б,
хто ты…
Ёсць звон ручая, ёсць свежасць рос,
ёсць веліч вяршыні горнай.
I ёсць яшчэ адно з дзівос,
гэта — жаночая гордасць.
Яна — не прыхамаць, не капрыз,
не д'ябальская забава.
Глянуць адчужана зверху ўніз —
святое жаночае права.
Ёсць нешта ў ёй ад гор і зор.
Ды ўсё-ткі зямны яшчэ болей
позірк яе, яе дакор —
аснова зямной любові.
Ёсць ветра бег, ёсць каханне наспех,
смех, грубы ў сваёй прыроднасці...
Самы вялікі мужчынскі наш грэх —
грэх супраць ясаночай гордасці.
А.
Стань музыкаю мне,
А не музыкам –
Каб душамі плылі ў адной прасторы,
Адной былі любоўю, шчасцем, горам –
Стань музыкаю мне,
А не музыкам.
Нам адчыніў Гасподзь Нябёсны Хорам,
Для нас спяваюць Ангельскія лікі.
Стань музыкаю мне,
А не музыкам –
Найлепшым Божым дарам,
Божым творам.
Любага слядочкі цалаваць
Так жадана, як і немагчыма.
Аб прыемным добра сумаваць,
Для сустрэч знаходзячы прычыны.
Х.А.
Удзячна, што быў ты, што ёсць,
Далёка і блізка – са мной.
Не муж, не сваяк, і не госць,
Каханы і мілы – не мой.
Зноў знічак зайздрослівы рой
Да стомленых ног упадзе.
А мне варажыць бы з табой…
А як нам сустрэцца і дзе?
Калі, і навошта? Смех
Пачую і твой, і чужы:
Як быццам за жудасны грэх
Распята на вечным крыжы.
Удзячна, што быў ты, што ёсць
Каханы і мілы – не мой:
Не муж, не сваяк, і не госць,
Далёка і блізка – са мной.
Мінаюць дні шыхтом бясконцым.
Заўжды пад небам маладым
Табе — маім быць ясным сонцам,
А мне — сланечнікам тваім.
Куды ні пойдзеш, дзе ні звернеш,
У спёку ці пасля дажджу,
Як той сланечнік, сонцу верны,
Я моўчкі ўслед табе гляджу.
Калі ўжо не знойдзецца прыгод
На нашы састарэлыя галовы,
І не ўзбудзіць песні пах вясновы,
А смерць пазычыць шчодра лішні год,
Сустрэнемся, як быццам выпадкова,
У тым жа месцы, што сто год таму.
За згорбленыя плечы абдыму
І пацалую перад шляхам канчатковым.
Калі згарыць апошняе святло
Апошняй зоркі ў рэшнюю хвіліну,
Само мінулае аддасца ўспаміну,
Дзе разам мы ўсім часам назло.
Мой ранак не засмучаны
Таропкасцю сустрэч,
Мой ранак не заручаны
Раскошай белых плеч.
Пявучы і мядовы,
Ён поўны – пачуцця
Да любай, чарнабровай,
Паненкі ганаровай, –
Чужой пакуль хаця…
СЛУХАЮЧЫ БРАМСА
Паклон маўклівы – следам у адказ
Пурпурны смех і лёгкі цік шчакі.
Аднак сустрэча гэта мела рэзананс:
Гарачы поціск не астыў рукі….
Так паяднаць нас мог хіба што Брамс
Ці класіка шчымлівыя радкі…
…Гучаў вакол – асенні ренесанс…
Кароткі міг, а памятны які!..
Я дзякую Богу
за сэрца разбітае,
з асклепкау
сабранае клеем кахання.
За годы пакут,
не з табою пражытыя.
За то,
што ручнік майго лёсу
расшыты
сцяжкамі надзеі,
даверу,
чакання...