Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Гэтыя бровы ўразлёт,
Гэтыя вольныя вочы
Могуць з душы скінуць лёд,
Могуць дашчэнту сурочыць.
П'ю смелы зірк па глытку,
I адчуванне такое —
Хоць на край свету ўцяку,
Ды не набуду спакою.
Сцюжу або крыгаход —
Што мне ў жыцці напрарочаць
Гэтыя бровы ўразлёт,
Гэтыя вольныя вочы?
Гляджу у блакiтныя вочы
I бачу бяздоннае неба,
Як зоркi мiгцяць сярод ночы —
Мне ж болей нiчога не трэба.
К табе, любы мой, прытулюся
I стан абаўю твой рукамi.
Нiчога з табой не баюся,
А зоркi, як сведкi, над намi.
Салодкiя вусны злiюцца,
I будзе гарачым дыханне…
Iскрынкамi зоркi смяюцца,
А ты мне пяеш пра каханне.
08.09.02
Ты падабаешся мне і будзеш падабацца...
Ты падабаешся мне і будзеш падабацца.
Цябе магчыма не любіць хіба?
Няхай з табою мне не сустракацца
І пацалункам не астуджваць лба.
Хай будзе так. Няможна і няможна.
Але прашу, прашу цябе, прашу...
Ты падабаешся. Трымайся асцярожна.
Не забівай яшчэ адну душу.
Як бліскавіца ў цемрыве –
ты незвычайная
у аднастайна-роспачным жыцці.
Смяешся ты,
калі душа ў адчаі,
тужліва-светла плачаш –
з радасці...
Плынь гвалту накрывае нас...
Падай руку, а я — табе...
I мы ўцякаем
Ад чэргаў да зьбяднелых кас,
Ад трафарэтных, нудных фраз,
Ад вэрхалу, што кожны раз
Усіх бязбожна ашукае.
Плынь радасьці люляе нас...
Над сьветам — цішыня якая!
Перацякае ў вечнасьць час,
Той час, які застыў якраз,
I ты са мной,
I я з табой —
У ім зьні-ка-ем...
Замаўчы, маё сэрца,
Будзь ты гордым хоць раз.
Хіба можна пачуцці
Выстаўляць напаказ?
Можа гэта не тая,
Што шукаў у жыцці,
Можа з гэтай ні кроку
Поплеч мне не прайсці?
Дык чаму ж пры сустрэчы,
Без прызнання яшчэ,
Сэрца, б’ешся ты часта,
На душы – гарачэй?
Замаўчы, маё сэрца,
Перад ёю хоць раз:
Хваляванне адчуе
І сакрэт – напаказ.
Я ад жыцця кахання не прасіла
Ў малітвах не прасіла гэткіх мук
Над лёсам я сваім не галасіла
Ў плачы не ламала рук!
спакойна я жыцце дажыць хацела
І не звяртаць увагі на мужчын
Свае ўжо пахараніла цела
Кахаць мужчын не бачыла прычын!
Ты гаварыў,ты ліў бальзам на сэрца
На раненае сэрца і душУ
Цяпер знайшла я к шчасцю дзьверцу
І больш нічога ў Бога не прашу...
Мая піська - лютік,
А я - Iван
Ёсць звон ручая, ёсць свежасць рос,
ёсць веліч вяршыні горнай.
I ёсць яшчэ адно з дзівос,
гэта — жаночая гордасць.
Яна — не прыхамаць, не капрыз,
не д'ябальская забава.
Глянуць адчужана зверху ўніз —
святое жаночае права.
Ёсць нешта ў ёй ад гор і зор.
Ды ўсё-ткі зямны яшчэ болей
позірк яе, яе дакор —
аснова зямной любові.
Ёсць ветра бег, ёсць каханне наспех,
смех, грубы ў сваёй прыроднасці...
Самы вялікі мужчынскі наш грэх —
грэх супраць ясаночай гордасці.
Чаканне.
Спатканне.
Вітанне.
Размова.
Без слова
На мове
Кахання.
Світанне.
Чаканне.
Адбіваюся ў табе – ў крывым люстэрку...
Адбіваюся ў табе – ў крывым люстэрку
Я глядзелася б, напэўна, больш прыгожай,
Так бярозку ў пень абрынуць можна,
Выклікаць і сум і паняверку.
Каб крынічка мне не расказала,
Каб вятрыска не шаптаў мне ноччу,
Што мне неба падарыла вочы,
Што бярозка стан падаравала,
Я б паверыла ў табе адлюстраванню,
Бо люстэрка з крывізной не маю.
Але больш крынічцы давяраю,
І вятрыску, што прарочыць нам спатканне.