Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Няма яго,мусіць,на нашай Зямлі.
Вядзьмак яго любую плакаць прымусіў,
Святлом дыяментаў яе счараваў.
"Не любіць!Забыўся"-
Нягоднік ёй хлусіў
І Знічкай да Ночы падманам паслаў.
Каханы дзяўчыну стагоддзі гукае,
У кожны каменьчык з надзеяй глядзіць.
"Не тая!"- з адчаем у цемру кідае,
І коціцца зорка,па небу ляціць.
Жаданне сваё я хутчэй загадаю,
Бо скора патухне брыльянтавы свет:
Няхай Чараўнік той усё ж адшукае
Кахання няшчаснага свой дыямент.
Абняла і прамовіла ціха:
— Можа, мы не пабачымся больш.
Ну, куды ты, пабудзь яшчэ крыху.
I хіснулася лесвіца ўбок.
I прыступкі згубіліся ў ночы.
Без цябе
столькі часу
як змог?
Дацягнуўся да выхаду моўчкі
I дарогу разгледзеў ля ног.
I дарога ўпіралася ў дом
He пачаткам сваім, а канцом.
Заўсёды трошкі таямніцай
Была ты для мяне і ёсць:
Чагосьці светлага крыніцай,
Перад якім я – толькі госць.
Прывабнай зоркай з яркай высі
Сышла ў мае семнаццаць год.
Узяць пад ручку баючыся,
Цябе праводзіў да варот.
Ты мне і сёння – таямніца,
І, можа, шчасце ў тым і ёсць,
Каб не напіцца з той крыніцы,
Перад якой ты – вечны госць!
І ўжо не пытанне: "Чаму?"
Вырываецца сёння з грудзей.
І гучыць усё радзей і цішэй:
"Быць з табой на зямлі не магу".
Вера ў сэрца ўлілася крывёй,
Што на небе для нас ёсць куток.
І кахання цячэ ручаёк
На Айчыну нясе нас з табой.
"Колькі часу спаткання чакаць?"-
Вось пытанне, што спаць не дае.
Колькі дзён і начэй без цябе?
Колькі мне гараваць, сумаваць ?
Ціхая засень старэнькай альтанкі.
Ціхае шчасце —
Шэпат каханкі.
Ціхія гукі.
Цёплыя рукі.
Лісця чаромхі вячэрняя споведзь.
Вусны дыханне спалохана ловяць.
Сіняя ціша
Зоркі калыша.
Крылаў птушыных апошнія ўзмахі.
Святло патушылі шэрыя гмахі.
Чуеш,
Як б'ецца
Сэрца ля сэрца?..
Як лёгка свечку шчасця пагасіць!
Яе паўсюль чакае небяспека.
Адкуль жа дапамогі папрасіць?
Хто ахвяруе слова ёй " апека" ?
Прагненне свечкі - сэрца запаліць,
Злучыць свой аганёк з ягоным рытмам.
Жаданага каханнем наталіць
І навучыць яго сваім малітвам.
Згараць да тла - пакліканне душы
Маленькай свечкі, чулай і гаротнай...
Няхай яе каханы не маўчыць!
У яго далонях ёй не быць самотнай.
Я кахаю цябе, зберагаю
У душы маёй ясны твой след...
Абажаю цябе і жадаю
Падарыць табе цэлы сусвет!
Я кахаю цябе, успамінаю
Кожны дзень, якім поўніўся ты.
Я цалую цябе, абдымаю,
У тваё сэрца будую масты!
Я жадаю цябе, усцяж жадаю
Будаваць з табой шлях свой зямны.
Давяраю табе, давяраю,
Родны мой, усё жыццё маё - ты!
Я чакаю цябе, так чакаю!
Кожны момант і дзень, шмат гадоў...
Сустракаю цябе, сустракаю
Ля далёкіх святых берагоў.
Я дыханнем цябе абаўю,
Зберажы гэты промень, і лета,
I жаноцкую рэўнасць маю,
За якой чысціня на паўсвета.
Я не кінуся шчасця шукаць,
На самоце галубіць патоля.
Буду мудра і светла маўчаць,
Як бярозка між чыстага поля.
Мне не забыць кастрычніцкі той вечар
I бляск вачэй у восенскай імгле…
Як хуценька канчаюцца сустрэчы,
Як хутка і няўмольна час ідзе…
У вачах чаруючых туга і смутак,
На вуснах мілых бурштыну́ раса…
Чаму каханне – расставання му́кі,
Чаму па твары коціцца сляза?
Ты падабаешся мне і будзеш падабацца...
Ты падабаешся мне і будзеш падабацца.
Цябе магчыма не любіць хіба?
Няхай з табою мне не сустракацца
І пацалункам не астуджваць лба.
Хай будзе так. Няможна і няможна.
Але прашу, прашу цябе, прашу...
Ты падабаешся. Трымайся асцярожна.
Не забівай яшчэ адну душу.
Як мне перажыць узнёсласць гэту?..
Як мне перажыць узнёсласць гэту ?
Як мне подых гэты перажыць ?
Я ж не ведала, не ведала дагэтуль,
Што такое нават можа быць.
Што ў свеце ёсць такія вочы –
З глыбінёй магутнага Хрыста.
Той пагляд і прагны, і прарочы
Адкрыццём маім аднойчы стаў.