Вершы пра каханне

Сустрэча

Я прыйшла да цябе на сустрэчу,
Хоць не клікаў мяне і не зваў.
Усхадзіўся за вокнамі вецер,
Кроплі першыя з неба паслаў.
Так даўно я не чула твой голас,
Сумавала ў разлуцы адна.
Дождж лінуў і застукаў у вокны,
Я пагляду чакала твайго.
Ты зірнуў і чаканнем свяціўся,
Хоць прыход нечаканым мой быў.
Дождж цішэў, адыходзіў, канчаўся,
Смутак нашай разлукі змываў.

Я не стала тваёй...

Я не стала тваёй любоўю,
Я - каханне тваё навечна,
То запісана ў сэрцы кроўю,
І не вырвеш таго бяспечна.

Успамін даражэй за сучаснасць,
Ён звязаў нашы сэрцы туга.
І хацелі б мы развязацца,
Толькі рвецца той вузел з натугай.

Каранём урасло каханне
Ў нашы сэрцы і нашы душы.
Пачынаеш свой дзень ад рання
Са званка, што мілуе вушы.

Рознымі мовамі размаўляем,
А здаецца, што на адзінай,
Нас Літоўскае княства яднае -
Беларусь з Украінай.

7 красавіка 2016

Голуб

Я паслаў бы, голуб,
Цябе ў любы край,
Дзе маё каханне,
Дзе мой светлы май.

Мо б занёс праз далеч
Мілай колькі слоў:
Лейлі, ты мне люба,
Жыў я і здароў.

Я сказаў бы, голуб:
Мчыся ў добры час,
Між дзяўчат пазнаеш
Мілую ты ўраз.

Твар яе журлівы,
Хоць на вуснах - смех.
І сядзіць самотна
Між людскіх уцех.

Ты яе пазнаеш,
Бо яна - адна,
Самая з наймілых
Мілая яна.

Што яна - красуня,
Слова нават дам.
Ну, а ці сумуе...
Ты убачыш сам.

Не шукала...

Не шукала,
Не спакушала,
Чакала.
Сустрэла -
Не распазнала.
Не зберагла,
Не ацаніла,
Недакахала,
Не наталіла.
Не сцярпела,
Не даравала,
Забараніла.
Згубіла -
Засумавала.
Замкнулася,
Не змагалася,
Разуверылась,
Спадзявалася.
Змірылася,
Адпусціла,
Памылілася.
Пабегла -
Спазнілася.

Што старыя за вар'яты...

Што старыя за вар'яты:
Мелюць без прычыны,
Быццам час свой марна трацім
Мы каля дзяўчыны.

І ўсё пхнуць нас да работы,
Хоць таго не знаюць,
Што да працы я ахвоты
Без дзяўчат не маю!

З любай стрэнуся, бывае,
Прыгарну к сабе я,
Сэрца радасцю палае,
Галава яснее.

Жыць тады, сябры, ахвота,
Хораша наўкола,
Мігам робіцца работа
З песняю вясёлай!

Дык мяліце ж без прычыны
Вы, старыя людзі -
Вас паслухаем тады мы,
Як дзядамі будзем!

Каханне

З'явілася, і чую сіл крыніцу,
І думы незвычайныя мае, -
То боль жыцця, то лёгкасць смерці сніцца,
І сэрца незнаёмае пяе.

Яна ж красой варожыць, чараўніца:
Як гады, віснуць косы з плеч яе,
А вочы з-пад павек - з-за хмар зарніца,
І тайнасць складак вопраткі заве.

Атручан хмельным соладам кахання,
На кліч таёмны йду без дум, пытанняў
Вітаці светлавокую Лауру.

А з вуснаў шчырых рвецца ўжо санет
Гучны, нібы віхор свавольны ў буру,
І радасны, бы ўлюблены паэт.

Вершык для маей каханай

Трыццацьпятка мiргае мне,
Сядзiна ýжо б'ецца ý скронi.
Я ý пачуцьцяý салодкiх турме,
Абыдзённасцi жыцьця труне,
Мару пах чуць твах далоняý.

Ты - каханьне мае i лёс,
Шанец, дадзены мне выпадкова,
сярод студзеньскiх мiнскiх бяроз.
Дзьвух сыноý нам ужо бусел прынёс,
а я вуснаý тваiх прагну знову.

Ты...трымай мяне толькi за руку.
Я вярнусь, хоць з па за мяжы.
Хоць ý крывi прыпаýзу па бруку
на каханага сэрца грукат,
Абяцаю! пакуль буду жыý

Сталіца. Невялічкая кавярня...

Сталіца. Невялічкая кавярня.
Сяброўка побач. Вечнае: "Калі?"
I больш нічога.
Толькі дзесь далёка
Маё каханне ходзіць па зямлі.

Мне доўгае расстаньне з Вамі...

Мне доўгае расстаньне з Вамі
Чарней ад Вашых чорных кос.
Чаму ж нядобры час прынёс
Мне доўгае расстаньне з Вамі?
Я пабляднеў ад горкіх сьлёз
I трыялет пачаў славамі:
Мне доўгае расстаньне з Вамі
Чарней ад Вашых чорных кос.

Ты руку сваю забінтавала...

Ты руку сваю забінтавала,
маладая… як цябе і клікаць?
Маё сэрца рвецца на кавалкі
і сціскаецца тугой вялікай.

Вусны пацалую шчыра, моцна,
прытуліся… Хай гавораць людзі:
словы іх, як палыновы воцат,
звінавацяць і мяне у блудзе.

Ці ж я буду скардзіцца на крыўду:
у душы паэта – чорт зламае карак.
Плач душою, а часіны прыйдуць,
слёзы завіюцца у каралі…

Ты руку сваю забінтавала,
чым я раны сэрца забінтую?
Яно рвецца, рвецца на кавалкі
за сябе, цябе і за другую.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.