Вершы пра каханне

З далёкага

Калi вясною закукуе
Зязюля ў лесе ранiцой,
Ты прыгадай вясну другую,
Сустрэчы нашыя з табой.

Згадай ўсё што сэрцу мiла,
Што сэрцу дорага было,
Забудзь, што ўсё адгаманiла,
Адкукавала, адышло.

Згадай усё што нам жадала
Зязюля ў гучным гушчары
Забудзь што ў хованкi гуляла
Жаданне з намi да зары.

Забудзь што рэху не вярнуцца
Нi да цябе, нi да мяне,
Забудзь!.. Хай сэрцы адгукнуцца
Адно другому па вясне.

Грэх

Вуснаў дзявочых гарачы давер...
Тут не ўладарыць каханне.
“Божа, прабач, не хацеў я, павер...”-
Звычная споведзь пад ранне.

Хтосьці прамовіць: “Хіба ж гэта грэх?
Плюнь і забудзь, прыжывеццца”.
Грэх не расколеш, быццам арэх.
Ён на душы застаецца.

Звычайны звычай...

Звычайны звычай –
Кантэкст кахання:
Сядзець за кавай,
Маўчаць да рання,
Глядзець у кубак,
Расказваць нешта,
Смяяцца з жартаў –
Дасціпных, зрэшты;
Задаць пытанне,
Не чуць адказу,
Не дакрануцца
Рукой ні разу.
Даводзіць штосьці,
Cпрачацца потым,
Адчуць прадонне
Халодным потам...
Святлее неба расчараваннем:
Ізноў сустрэча была маўчаннем.

Была спякота...

Была спякота
І адзінота -
Вокны адкрыла.

Была сустрэча,
Халодны вечар -
Расправіла крылы.

Была спакуса,
Радасць чакання,
Ўзлёт і падзенне.

Была надзея,
Расчараванне,
Боль і здзіўленне.

Было маўчанне.
Крыўда была.
Адзінота.

Вокны адчынены,
Дыхаць няма чым -
Спякота.

Колькi дзён без цябе я сумую...

Колькi дзён без цябе я сумую,
Колькi доўгiх самотных начэй.
Мабыць час я марную ўпустую,
Не пабачыўшы гэтых вачэй.

Iх пабачыць адна мая мэта,
Бо яны саграваюць мяне.
Як жаўнера сiвая кабета,
Што чакае яго нiбы ў cьне.

Маё сэрца яе зноў шукае,
Цябе ўбачыць iмкнецца хутчэй,
Мне сустрэчы з табой не хапае,
Каб каханьня вагонь стаў ярчэй.

А пасьля мы ўзьнiмемся ў неба,
Дакранемся з табою да зор.
Я нiколi цябе не пакiну..
Ты, жыцьця майго сьветлы анёл.

Ты чакай мяне, толькі чакай...

Ты чакай мяне, толькі чакай,
Як чакаюць вясну штогоду.
Як чакаюць у дождж пагоду,
Ты ў расстанні мяне чакай.

Я прыйду з маладой травой,
Светлым промнем п’янкога лета –
Твой жаданы, адзіны твой,
Хто каханнем тваім сагрэты.

Ты – мой лёс, паратунак мой,
Светлаказка маёй юдолі.
Дзякуй Богу, што ты са мной,
Што не будзеш з другім ніколі.

Нічога ўжо не ўдасца занава...

Нічога ўжо не ўдасца занава!
Перачакаць перачаканае,
Перакахаць перакаханае,
Перакалыхваць калыханае.

Ты падарыла гарачлівасць цела...

Але аддаць забыла сэрца,
Хоць на дзянёк, хоць на гадзіну —
Ты так хацела!
І б’ецца сэрца
Ў паняверцы
Сірацінай.

Несуцешна

Гумар ад слова "гума".
Расцягваю вусны ў усмешцы,
а ў розуме смутныя думы,
а на душы несуцешна.
Памерла маё каханне.
Я сам, дзякуй Богу, жывы,
ды толькі прызнанні, спатканні
не йдуць аніяк з галавы,
і позірк той, часам прыязны,
і тая гульня сэнсаў, словаў...
Заўчасна ўсё згасла, заўчасна.
Раптоўна, аж адняло мову.
Ды толькі калі мана, здрада
расстання не варта баяцца,
лепш быць аднаму, і праўда...
І шчыра ізноў усміхацца.

Цведрасць характару

Лупцавала ж горка доля,
Замест так, кажу -ні-ко-лі!
Мо змірыцца ,тое здолець.
Не, назло пішу- ні-ко-лі!
Лёс мо биу хаи,можа,болей,
Не было б таго- ні-ко–лі!
Ужо ж цярпела колькі болю.
Усім на зло крычу -ні-ко-лі!
Хай смяецца наваколле,
Не паддамся ім ні-ко-лі!
Я ж ваяр, гартую волю,
З перамогай, ці -ні-ко-лі!
Хаи па ранах сыплюць соллю,
Не самлею,а ні-ко-лі!
Каламута мо,таропка?
Ні за што ,ні-ко-лі,кропка!
Таму сумная прычына,
Я упартая жанчына!!!

Лепей ня будзе...

Лепей ня будзе.
Ды і навошта?
Кружыць твой позірк мне галаву...
Дзесьці блукае апошняя пошта,
Покуль блукае — яшчэ пажыву.