Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Ружавеюць ядвабныя цені,
Лёгкай стужкаю сцелецца дым...
Толькі сны ды ланцуг летуценняў –
Вось што будзе са мной назаўжды.
Як шалёная птушка свабоды,
Ты ляціш, за аблокі бялей,
Хоць крывавы адбітак заходу
На тваім застаецца крыле.
Так, нічога цяпер не паправіць:
Паляцела ты, знікла, сышла.
А ў нябёсах – на доўгую памяць
Незгасальны праменьчык святла...
Тыдзень кахання
І год адзіноты...
Спазненне, растанне,
Сумлення згрызоты.
Кавалачак шчасця
У кабак з атрутай
Укінуць і піць,
Застагнаць ад пакуты...
І стане так лёгка,
І стане звычайна,
І сэрца не будзе
Так біцца адчайна.
Спакойна і роўна,
Павольна і ціха,
Жыццё пацячэ
Без дабра і без ліха.
Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.
Так! Я твой габелен
Ад усіх перамен
Беражы ты мяне нібы вока
Знай і мой прыйдзе час
Будуць ведаць пра нас
Людзі ўсе: і сябры, і здалёка!
Тады казка мая,
Што табе баяў я,
Ажыве ўся і зробіца дзеяй.
Новых многа сяброў
Віншаванняў і слоў
Раптам з'явіцца з гэтай падзеяй.
Але дзе б ні было,
Горад хай ці сяло
Мне пяюць діфірамбы ад рана,
Помніць буду цябе
Ў шчасці я і ў журбе
Бо ты ёсць і ты будзеш каханай!
Сказалі ўслед жанчыне: “Вось яна!”
Ды не рашыліся дагнаць.
А ў час сваёй жыццёвай восені
У цвёрдым пошуку – спазнаць!
І зашаптаць, нарэшце: “Мілая”,
Цалуючы натхнёна твар,
Яна б адчула сябе з крыламі,
Заваражыўшыся без чар.
Была б і добрая, і чулая,
Сама – і казка, і вясна…
Але тады – ці праўда? чула я,
Калі жанчына – не адна.
Amori et dalori.*
Каханне — пакута.
Душою распнутай
між Пеклам і Раем лунаць...
Каханне — атрута.
Святы і аблудлы
я выберу смерць, каб кахаць.
Каханне — як рудня,
дзе ў свята і ў будні
нам працай сябе катаваць.
Каханне — ёсць мудрасць,
якую Бог людзям
адкрыў, каб грахі дараваць.
* Кахай і пакутуй...
Ручаёчак у лесе вірліва
Між каменняў улукаткі ходзіць
І звініць сам сабе гаварліва,
Быццам ім вадзянік карагодзіць.
Як юнак апантаны, спяшае
На спатканне да ціхае рэчкі
І такія ёй песні спявае,
Што ажно счырванелі парэчкі!
Лукавіна рачулкі… Гаёўнік…
Стромкі бераг у хвоях смалістых…
Даляцеў закаханы вандроўнік,
Затуліўся у хвалях празрыстых…
1997
Дзень мядовы, сонечны, iскpысты
Лье салодкi водаp на зямлю.
У вачах блакiтна-пpамянiстых
Тоiцца святое: я люблю!
Мiла мне вачэй тваiх пpызнанне,
Адганяю думкi у жуpбе,
Што чакае сёння нас pасстанне,
I мне стане стpашна без цябе.
Будзе гоpка, пуста, адзiнока,
Не хапаць паветpа i цяпла...
Сокал ты мой ясны, сiнявокi,
Без цябе я – птушка без кpыла.
Кос тваіх вясновыя струменні,
Рук тваіх ласкавае цяпло...
Да мяне ішло ўсяго імгненне,
Да мяне стагоддзямі плыло
Пачуцця святога азарэнне,
Чалавецтва светлае вясло.
Грані часу ў сонцы раставалі,
Раставала сонца ў вачах.
Шчасце мы пілі — не выпівалі,
Захліснуўшы рукі на плячах.
I апошнім сполахам сумлення
Адплыло і згасла небыццё,
З пачуцця святога азарэннем
Пазнавалі сутнасць і жыццё.
Рук тваіх ласкавае цяпло,
Чалавецтва светлае вясло...
Кожны вечар бачу столькі
Розных позіркаў, вачэй.
Ды адны хвалююць толькі,
Толькі б іх сустрэць хутчэй!
Я за смехам і гаворкай,
Сярод жартаў, слоў сваіх
Адчуваю з сумам горкім
Задуменны позірк іх.
І калі ні азірнуся —
Бачу ў тых вачах тугу.
І глядзець у іх баюся,
І не глянуць не магу.
Што зрабіла ім, не знаю…
Чым пакрыўдзіла я іх?..
За сябе ў пару кахаю,
А пакуты — за дваіх.
Забалела ды мая галованька,
Забалела галава.
Гэй! Гэй! Гэй! Забалела галава.
А што ж будзе, калі з той галованькі,
Можа, я памру, памру?
Гэй! Гэй! Гэй! Можа, я памру, памру?
Ой, пайдзіце, ка мне прывядзіце
Ды каго жа я люблю.
Гэй! Гэй! Гэй! Ды каго жа я люблю.
Прывядзіце ка мне Кацярыначку,
Ці не жыў жа буду я?
Гэй! Гэй! Гэй! Ці не жыў жа буду я?