Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Я кахання вучань. Гэта лёс.
Бачыць Бог, мне ёсць чаму вучыцца.
Чысціню ў сэрцы я прынёс
Да яго нявЫчэрпнай крыніцы.
Піў з яе. У кожнага глытка
Ёсць свая гісторыя і дата ...
Мабыць, не хапіла малака –
П'ю цяпер з ўтрапёнасцю салдата.
Каб адчуць ўсім сэрцам прыгажосць,
Чысціню адносін старадаўніх,
Я прыйшоў на сцэну. Я - не госць,
У мяне ёсць вопытны настаўнік –
Я кахання вучань. Гэта лёс...
I г.д.
27.09.2012
Ты ніколі не будзеш маім.
Я тваею не буду ніколі.
Мы разбілісь у пыл.
Мы згарэлі ў дым.
Мы напіліся досыць гарэлкі і болю.
Нам няможна ісці ў адзін бок.
Больш не знойдзем мы тую дарогу.
Мы спяшаліся жыць.
Мы спяшаліся піць,
Разбіваючы шкло аб сухую падлогу.
Намі бавіўся лёс як хацеў,
Даючы нам уяўную волю.
Не паспелі дапець,
Не паспелі ўзляцець...
Мы не ўбачымся болей бадай што ніколі
Як лёгка свечку шчасця пагасіць!
Яе паўсюль чакае небяспека.
Адкуль жа дапамогі папрасіць?
Хто ахвяруе слова ёй " апека" ?
Прагненне свечкі - сэрца запаліць,
Злучыць свой аганёк з ягоным рытмам.
Жаданага каханнем наталіць
І навучыць яго сваім малітвам.
Згараць да тла - пакліканне душы
Маленькай свечкі, чулай і гаротнай...
Няхай яе каханы не маўчыць!
У яго далонях ёй не быць самотнай.
Я бачыў сум ваш і жалобу,
Ды сэрцу шкода не было.
Вачэй былі магутней чары
І хараство святлей на твары.
Тугу прымаю, як аздобу,
Мадонны ўбраўшую чало.
Я бачыў сум ваш і жалобу,
Ды сэрцу шкода не было.
Я смяртэльна баюся,
Што страчу цябе.
Неадрыўна малюся
Ў самотнай журбе.
Я не верую ў Бога,
А веры даю
У святую дарогу,
У вернасць тваю.
Аддаляешся раптам –
Аж сэрца замрэ.
Мне паверыць у страту –
Як з сонцам згарэць.
Буду ветрам пяшчотным
Цябе саграваць,
І ранейшай ахвоты
Мяне цалаваць
Не губляй хуткім часам,
Я шчыра малю.
Заставацца сам-насам –
Як легчы ў зямлю.
Я смяртэльна баюся:
Як, страціўшы, жыць?
І ў расстанні малюся –
Цябе заслужыць.
Лепей ня будзе.
Ды і навошта?
Кружыць твой позірк мне галаву...
Дзесьці блукае апошняя пошта,
Покуль блукае — яшчэ пажыву.
Для чакання ў мяне ёсць
Многа летаў і многа зім,
Ты мой самы чаканы госць,
Ты ніколі не станеш чужым.
Для вітання ў мяне ёсць
Многа добрых і светлых сноў,
Ты мой самы любімы госць,
Ты заўсёды мая любоў.
Для сустрэч у мяне ёсць
Непаўторная стома начэй,
Ты мой самы жаданы госць,
Ты жаданне — няма ярчэй.
Для чакання нязменна ёсць
Многа летаў і добрых сноў,
I не бойся спазніцца, госць,
Там, наперадзе, шмат вякоў.
Падзялілі шлюбныя фоткі.
Разабралі з паліцаў кнігі.
І два лёсы жыцця паводка
развяла, як увесну крыгі.
Мо змялела кахання рэчка,
мо заціхлі пачуццяў хвалі?
Ціхамірна, без сцэн і спрэчак
мы сям’ю напалам ламалі.
Раздзялілі пароўну крыўды
і збіраемся далей жыць…
Толькі сынавы смех, скажы мне,
Як мы будзем на двух дзяліць?
Твой пацалунак адчуваю на сваіх губах.
Салодасная смерць! Вазьмі мяне ў абдымкі!
Я замярзаю ў восеньскіх сьнягах,
І сьлёзы ператвараюцца ў ільдзінкі.
На жаль, вандроўка шчасьця не ўдалась.
Чарговы раз я падмануўся ў спадзяваннях.
Сустрэча прывяла мяне да развітання
З каханай, што ў сэрдцы засталась.
Ну што ж. Пакрочым мы далей.
Хаваючы падалей пачуцьці, спадзяваньні...
Я ўжо спакойны, як кроплі восеньскіх дажджэй,
І веру ў вашае паўнюткае разачараваньне.
Як птушка, радасць маладосці
Ўжо адлятае ў чарадзе.
Што ж, да душы самотнай у госці
Іду насуперак нудзе.
Ёсць у мяне адно жаданне:
Душы самотнай расказаць,
Як гэта – прачынацца раннем,
І засынаць пад зарапад.
Пашчасціць можа з ёй калісьці
На восеньскі ступіць сувой
І патануць у медным лісці,
Засыпаўшыся з галавой.
Мне падарункаў лепш не трэба
Ад той душы, што сніцца ў снах,
Чым у вачах кавалак неба,
Вясёлка-стужка ў валасах.
чалавеку не добра ў жыцці аднаму
Чалавеку не добра ў жыцці аднаму,
Сэрца,кветка нібы не раскрытая,
Нехапае ні сілы,ні шчасця яму,
Сэрца-кветка дабром не палітая.
Добрай глебы-кахання не мае яно,
Словам ласкі, як сокам не поўніцца,
Ды жыве нераскрытаю кветкай, адно
І чакае і верыць і моліцца.