Вершы пра каханне

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Чаканы міг спакою...

Чаканы міг спакою.
I — паварот ключа.
Світае у пакоі
Ад смуглага пляча.

Трывожнага дыхання
Трывожны сухавей,
Трывожныя ў тумане
Пагляды ласкавей...

Прачнулася світанне –
Пакінулі пакой
Пачэснымі сватамі
I цішыня й спакой.

Прыцішаныя крокі.
I — паварот ключа.
Нырае ў сон таропка
Маладзічок пляча...

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

Мужчына. Жанчына. Чаканне...

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.

Маёй чараўніцы

Мірнай справы чараўніца
І крыніца дабрыні,
Лекаў дай тваіх напіцца,
Ад хвароб абарані.
Веру я табе і Богу
І каханне берагу-
Цераз церні ў рай дарогу
Ад зямлі знайсьці магу.

Мне твая патрэбна ласка
І пяшчота- я прашу:
Лекар мой, жанчына-казка,
Адагрэй маю душу,
Варушы ў ёй успаміны
І будзі яе ад сну-
Цяжка, але ты павінна
Аднавіць у ёй вясну.

Ты руку сваю забінтавала...

Ты руку сваю забінтавала,
маладая… як цябе і клікаць?
Маё сэрца рвецца на кавалкі
і сціскаецца тугой вялікай.

Вусны пацалую шчыра, моцна,
прытуліся… Хай гавораць людзі:
словы іх, як палыновы воцат,
звінавацяць і мяне у блудзе.

Ці ж я буду скардзіцца на крыўду:
у душы паэта – чорт зламае карак.
Плач душою, а часіны прыйдуць,
слёзы завіюцца у каралі…

Ты руку сваю забінтавала,
чым я раны сэрца забінтую?
Яно рвецца, рвецца на кавалкі
за сябе, цябе і за другую.

Босая зорка

Зорка босая йшла па зямлі.
Я хацеў ёй купіць чаравічкі.
Толькі як згаварыцца,
Калі
У яе незямныя прывычкі.

Зорка босая йшла па расе,
I сляды яе не астывалі.
I вятры слугавалі красе.
Халады ад яе адставалі.

Зорка босая йшла нацянькі,
Бо спазніцца баялася дужа.
Дзе ступала, цвілі васількі,
Дзе стаяла, ўсміхалася ружа.

Зорка босая йшла ў тумане
Кладкай зыбкай над хітрай вадою,
Зорка босая йшла да мяне,
Каб аднойчы назвацца табою.

Веру, спадзяюся і кахаю

Прытуліся да мяне хутчэй,
Я тамлюся без тваёй увагі.
Моманта ў жыцці няма ярчэй.
Непатрэбна лічыць перавагі…

Непатрэбна! Ёсць адзін вердыкт -
Толькі мой цяпер ты без астатку.
Прад вачыма вобраз твой ўзнік
Вечарам, і днём, і нават зранку.

Нехапае побач родных рук,
Цеплыні ад палкіх дакрананняў,
Дзе дыханне, дзе сардэчны рух,
Стук ад неўсвядомленых прызнанняў?

Зноў мяне чаканнем наказаў!
Так і быць, я згодна, я чакаю.
Веру, што мяне ты ўзгадаў.
Веру, спадзяюся і кахаю!

Любага слядочкі цалаваць...

Любага слядочкі цалаваць
Так жадана, як і немагчыма.
Аб прыемным добра сумаваць,
Для сустрэч знаходзячы прычыны.

Аль-бомнае

Лістападзіць настрой
Драбязінка любая.
Мне цябе не хапае,
Як каню мурагу.
Не тужу, не ўсыхаю,
Не іржу, не ўздыхаю,
Не здыхаю,
Не ведаю сам,
Ці кахаю.
Ведаю —
Без цябе не магу!

Ты падарыла гарачлівасць цела...

Але аддаць забыла сэрца,
Хоць на дзянёк, хоць на гадзіну —
Ты так хацела!
І б’ецца сэрца
Ў паняверцы
Сірацінай.