Вершы пра каханне

Мы разам

Усё мне аб табе прыпамінае:
Шматлікія дэталі, сум і смех,
Прыроды з’явы, мне не замінае
Адлегласць, бо і ты глядзіш на снег.

З іскрыстым снегам ціха размаўляем,
Ідзем па ім, ён сыплецца на нас.
І ў глыбіні душы мы ўспамінаем
Вясёлы шпацыр у зімні снежны час.

Таксама разам мы глядзім на зоркі,
Ахвотна адкрываем сэрца ім.
І хлеб жыцця для нас ужо не горкі,
І смутак аддаляецца зусім.

Кіно

Касмічная ноч на экране:
у паветры лунае каханне.
Міс сусвет у вячэрнім убраннi
з містэр Iкс ідзе на спатканне.

У вачах узнікае цікавасць,
так прыемна, што людзі разам.
Не турбуе адносін складанасць,
усё выдатна вячэрнім часам.

Кожны рух уздымае пытаннi,
новы погляд на звыклыя рэчы.
Усё ж нягледзячы на хваляваннe,
я накінуў пінжак ёй на плечы.

Eн, яна i цяпло кахання,
не істотны нi месца ні час,
нашых думак адлюстраванне,
бачым мы ў кіно саміх нас.

Што ёсьць каханне?

Што ёсьць каханне?
То сэрца, якое
Ператвараецца ў птушку.
Гне, разрывае
Жалезны абруч
Грудной клеткі -
І вылятае на волю.
Каб зліцца ў адзінае цэлае
З такой жа -
Нябеснаю птушкаю -
І адляцець ім
У сёмае неба.

Твае цёмна-зялёныя вочы

Твае цёмна-зялёныя вочы,
Як магнітам мяне прыцягнулі.
Твае цёмна-зялёныя вочы
Цеплынёй маё сэрца кранулі.

Твае цёмна-зялёныя вочы
Глыбінёю душу паланілі.
Твае цёмна-зялёныя вочы,
Як агнём маю душу спалілі.

Твае вочы я бачу ўсюды
І цалую ў думках дзявочых.
Для мяне твае вочы, як цуды,
І для іх я зраблю, што захочаш!

Аб. 3206

я калышу тваю душу
ты спаць не хочаш да св1тання
маучу — 1 спадзяюся, яню
я у гэту ноч закалышу
я не магу — 1 не прашу
1 проста шлю табе в1танн1
тваю замерзлую душу
я памятаю дыхам — яня

Хлусня ўсё гэта – час не лечыць!..

Хлусня ўсё гэта – час не лечыць!
Бо, як забыцца ні хачу,
Дасюль, сшалеўшы, ў пустэчу
Імя ўсё тое ж я шапчу.

Яно і ежа мне, і пітва,
І ўсё, што лепшага было, –
Маё жыццё, мая малітва,
Мае дыханне і святло.

Яно – назолай ў маім сэрцы,
Балюча цісне, і свярбіць,
І не дае ні жыць, ні ўмерці,
Ані як-небудзь разлюбіць.

Спрадвечны бой душы і цела…
“Ўжо досыць, кінь!”, – кажу сабе…
Але ж, каханне – звар’яцела ,
Ўсяроўна цягне… Да цябе…

Расстанне

Т. С.

Ну вось і ўсё.
Расстанне.
З цвярозасцю у сны.
І мы вярнуць не ў стане
Ілюзіі вясны.

Мы проста адсвіталі,
Узрост не падманіў:
Запознымі сватамі
П’янелі нашы дні…

Над галавой ачахлай
Павіс самоты сум,
Але ўжо боль з адчаем
Я ў восень не нясу.

Яшчэ не раз растане
Душа ў вірах вачэй…
А толькі ад расстання
Няўжо табе лягчэй?

Жаночая гордасць

Ёсць звон ручая, ёсць свежасць рос,
ёсць веліч вяршыні горнай.
I ёсць яшчэ адно з дзівос,
гэта — жаночая гордасць.

Яна — не прыхамаць, не капрыз,
не д'ябальская забава.
Глянуць адчужана зверху ўніз —
святое жаночае права.

Ёсць нешта ў ёй ад гор і зор.
Ды ўсё-ткі зямны яшчэ болей
позірк яе, яе дакор —
аснова зямной любові.

Ёсць ветра бег, ёсць каханне наспех,
смех, грубы ў сваёй прыроднасці...
Самы вялікі мужчынскі наш грэх —
грэх супраць ясаночай гордасці.

Учора шчасце толькі глянула нясмела...

Учора шчасце толькі глянула нясмела, –
I развеяліся хмары змрочных дум.
Сэрца чулае і млела, і балела,
Радасць душу мне шчаміла, быццам сум.

Усё жыццё цяпер, як лёгкая завея.
Кнігу разгарнуў – а не магу чытаць.
Як зрабілася, што пакахаў цябе я, –
Хіба знаю я? Ды і нашто мне знаць?

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Не плачу

Не плачу, бы вярба над ручаінай.
Што плач, як вінаватая сама?
Я цешу успамінамі часіны.
Усё было. Ўсяго ужо няма...

І толькі сны былое нагадаюць –
Туга напоўніць сэрца давідна,
І я каханага свайго чакаю
У шэрым змроку стылага вакна.

Прылягу зноў і трапятліва ўстану,
Бо спадзяюся на раптоўнае “авось”.
Мне спадзяванні трохі гояць раны,
Ды сэрца скрушна заціхае штось...