Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Усе нашы звадкі-спрэчкі
сплывуць, як з вадой снягі.
Не ў полымі цямяным свечкі,
каханне – ў святле веаргінь.
Каханне – пакуль мы разам.
Каханне – дакуль жывём.
Не дзеля высокай фразы,
каб сын меў бацькоўскі дом.
Ты звадкі, прашу, і спрэчкі
забудзь, а ў душы пакінь –
не цьмяны пялёстак свечкі,
а светлы букет веаргінь.
Лупцавала ж горка доля,
Замест так, кажу -ні-ко-лі!
Мо змірыцца ,тое здолець.
Не, назло пішу- ні-ко-лі!
Лёс мо биу хаи,можа,болей,
Не было б таго- ні-ко–лі!
Ужо ж цярпела колькі болю.
Усім на зло крычу -ні-ко-лі!
Хай смяецца наваколле,
Не паддамся ім ні-ко-лі!
Я ж ваяр, гартую волю,
З перамогай, ці -ні-ко-лі!
Хаи па ранах сыплюць соллю,
Не самлею,а ні-ко-лі!
Каламута мо,таропка?
Ні за што ,ні-ко-лі,кропка!
Таму сумная прычына,
Я упартая жанчына!!!
Прымрояцца ўначы радкі –
Няма душы тады спакою.
Засну ад рыфмаў украдкі
І сню такія раптам мроі!
Па сіняе плыву рацэ –
Люляе позірк гладзь рачная.
Світанак рдзіцца на шчацэ,
А човен хвалі абдымаюць.
Змаўкаю аж да нематы
Ад красак лугавых павеву,
І ўсцяж прырэчныя кусты
Чаруюць салаўіным спевам.
Нязбыўнай хвіляй прамільгне
Той сон шчымліва- незвычайны
У сырадойным тумане,
Ахутаны павечнай тайнай.
22.10. 2008 -- 28.10.2009
Паміж намі засталась адлегласць
Замест слоў і пачуццяў моцных.
Адзін дзень для мяне як вечнасць:
Нбы нітка у старых кроснах.
Паміж намі застаўся подых
Навальніцы твайго кахання.
Я цябе разглядала ў зорах,
Каб хутчэй мне забыць пра растанне.
Ты казаў што ты быў шчаслівы.
Але вось паміж намі прорва.
Лёс бывае такі хлуслівы,
Што знікае надзея на словы.
Паміж намі цяпер надзея,
Што ўсе магло атрымацца.
Толькі вось не хапіла дзеяў
Для таго, каб разам застацца.
05.07.2017
І вось ты ўспомніў пра мяне...
І вось ты ўспомніў пра мяне –
І сонца шмат ў маім акне.
Ляцяць закаханыя праз луг, раку і ўгору, -
насустрач лёсу свайму, скрозь сфэры і прастора.
Праз далягляд, праз час, святло і мары, -
кахае ён, нягледзячы на скрухі альбо хмары.
I не адпусціць ён яе, і ты трымайся дужа, -
вось Божая задум, сям'і нам у прыклад можа!
Ты чакай мяне, толькі чакай...
Ты чакай мяне, толькі чакай,
Як чакаюць вясну штогоду.
Як чакаюць у дождж пагоду,
Ты ў расстанні мяне чакай.
Я прыйду з маладой травой,
Светлым промнем п’янкога лета –
Твой жаданы, адзіны твой,
Хто каханнем тваім сагрэты.
Ты – мой лёс, паратунак мой,
Светлаказка маёй юдолі.
Дзякуй Богу, што ты са мной,
Што не будзеш з другім ніколі.
Ты цяпер немагчыма далёка.
Вырву з градаў палын і асот.
Але воран – калючае вока –
Прабівае душу навылёт.
Захінуся шалёнаю сьцюжай,
Завяжу вузялочкам кутас.
Чорны воран над белаю ружай:
О, які фантастычны кантраст!
Я сачу, як пялёсткі зьлятаюць,
Як заходзіцца вецер сьляпы,
Рызыкоўна праз боль праступаюць
Кіпці ворана, ружы шыпы.
Адкажы, да чаго б гэта, дружа,
Кружыць, сну разарваўшы кілім,
Чорны воран над белаю ружай,
Як над выстылым сэрцам маім.
Мчыцца наша рака паўнаводная...
Мчыцца наша рака паўнаводная.
Мы з табой берагі - непадобныя.
Б'е каханне крынічкаю чыстаю.
Дуб схіляецца кронай вячыстаю.
Масты-рукі над рэчкай ўздымаюцца,
І паглядамі сэрцы яднаюцца.
Ты - круты беражок, я - палогі.
Разыходзяцца наша дарогі.
І бяда ўжо бяжыць, набягае,
Спакваля беражок падмывае.
І бурлівей вада - мора чуецца...
А дзе радасць мая? А ці збудзецца?!
Ты не плач, не крычы, бела чаіца!
Ўсё бывае ў жыцці. Ўсё канчаецца...
У стынь-ваду
апошняга спаткання
закіну чорны
брук
начэй,
перакладу
мелодыю кахання
на мову вуснаў,
рук,
вачэй.
Як і заўжды,
змаўчу і зразумею
цябе адну
ў каторы
раз,
твае сляды
я ружамі засею,
каб не знайшлі
дакоры
нас…