Вершы пра каханне

Ты цяпер немагчыма далёка...

Ты цяпер немагчыма далёка.
Вырву з градаў палын і асот.
Але воран – калючае вока –
Прабівае душу навылёт.

Захінуся шалёнаю сьцюжай,
Завяжу вузялочкам кутас.
Чорны воран над белаю ружай:
О, які фантастычны кантраст!

Я сачу, як пялёсткі зьлятаюць,
Як заходзіцца вецер сьляпы,
Рызыкоўна праз боль праступаюць
Кіпці ворана, ружы шыпы.

Адкажы, да чаго б гэта, дружа,
Кружыць, сну разарваўшы кілім,
Чорны воран над белаю ружай,
Як над выстылым сэрцам маім.

Мне распазнаць яшчэ не позна...

Мне распазнаць яшчэ не позна,
Дзе кіслы квас, а дзе віно.
Паміж усіх, што стрэў я, розных
Цябе прыкмеціў я даўно.

Каханнем клясціся не буду,
Адно скажу я без прынук:
— О, каб я быў такі, як Буда,
Цябе б абняў дзесяткам рук!

Мы ніколі не станем радней...

Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.

Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.

I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Нявыказаная балада

Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.

Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.

Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...

Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...

Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..

Дыялог

Магчымасць, жанчына і дзеці...
— Ага... Але ж ведаеш, я толькі госць
У хуткаімклівым свеце.
— Ну, што ж за бяда, паглядзі навакол:
Усе мы гасцюем наездам.
— Усе — ды не ўсе: адзін гол як сакол,
У футрах другі, хоць і бездар.
— Не гэта асноўнае — дбай аб душы,
Вось дзе наш клопат галоўны.
— Даўно ужо я дбаю, ты толькі скажы:
Ці многа прыдбае галодны?
— Чаго ж табе трэба пад небам жыцця,
Сумуеш якое халеры?
— Патрэбна не мала, спачатку хаця б —
Кахання, Надзеі і Веры.

НА СЕНАКОСЕ

Кладзецца сена пахкае,
Расой пераліваецца…
Вясёлых грабель шарканне
Да захаду ад раніцы.

Шумлівы дзень вясёлкавы
Прамчыцца лёгкай знічкаю.
Ад позірку вясковага
Мы знікнем за крынічкаю.

Мелодыяй крыштальнаю –
Абдымкі страсным росчыркам.
Згарым зарой світальнаю
У салаўіным пошчаку.

А сэрца так і тахкае,
І хутка ўсход займаецца –
П’яніць нас сена пахкае
Ад раніцы да раніцы.

Успаміны аб далёкім леце

Б’ецца у раце адлюстраванне
Нахіленай з берага вярбы.
Першае у маім жыцці спадканне.
Я трасуся каласок нібы.

Ты ж мяне сталей. Табе трынаццаць.
Ведаешь і як кахаць, як жыць.
Ты ужо умееш цалавацца.
Абяцала сёння навучыць

І нясу у памяці праз годы,
І хаваю у сэрцы назаўжды
Вуснаў смак тваіх: суніцы, мёду,
Сонца і калодзежнай вады.

Я выцісну цябе з сябе...

Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
Не разбудзіўшы напаміны,
Ссівеўшы на глухой сяўбе,
Стрываю ўсе абразы, кпіны.
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
У харашбе,
У варажбе
Усю святую
Да хвіліны
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
Чаму мне злосці не стае,
Каб рэзаць там,
Дзе ўкус змяіны,
Каго вініць?
Усе правіны –
Яны мае, мае, мае!

Твой голас

Ты гаворыш мне,
А я не чую слоў.
Твой голас
У спалоханае сэрца
Сонечным цяплом
Ласкава льецца –
І ў маю ён пранікае кроў.
І я маўчу…
І нікну прад табой.
Маё ўстрывожанае сэрца
З табой гаворыць
І ў знямозе б’ецца.
Толькі ты яго ці чуеш,
Любы мой?

Прыгожыя рукі

У час сустрэчы і разлукі,
Калі ўдваіх ідзеш на шлях,
Навошта ты хаваеш рукі
У драпінах і ў мазалях?

Заўжды шурпатыя ад тынку,
Парэпаныя ад вады,
Яны не маюць адпачынку
У спёку, ў дождж і ў халады.

Ад цэглы і ад арматуры
Яны ласкавей і дужэй...
За рукі ў модным манікюры
Такія рукі прыгажэй.

Яны ўтрымаюць у палоне
Душу і сэрца юнака,
I ўжо не выкаўзне з далоні
Яго шурпатая рука.