Вершы пра каханне

Каб твая ружа расцвiла

Ў майго кіта амаль фантан
А заўтра болей будзе
Як з райскім садам выйдзе зман,
То вылью ўсё на грудзі!

Каб твая ружа расцвіла
Аддам усе ёй сілы!
Каб ты адно шаптаць магла
"Каханы, родны, мілы!"

Каб помніў і каб ведаў свет,
Як болей нас не будзе,
Калісці ў Тучы жыў паэт,
Што цалаваўся ў грудзі!

Навальніца

Дзяцінства, восень, вечар, навальніца.
Я безь цябе, але я не адна;
Сакрэты раскрываюць мне жыцьця,
Фон Гётэ, гром, залева й бліскавіца.

Чытае Лотта ўслых мне твой адказ,
Няўзнакі час наіўнасьці міне,
Я ціха плачу, гнеўны вецер дзьме,
Баліць мне сэрца сёньня першы раз,

І юны Вертэр мне распавядае,
Што восень міласэрная даволі;
Нашмат цяжэй вясною паміраць.

Яго, я бачу, Лотта не кахае,
Як не кахацьмеш ты мяне ніколі.
Зіма настане – мушу я трываць.

Ці гэта сон? Ці лёс жартуе?...

Ці гэта сон? Ці лёс жартуе?
…Яна ступіла на парог.
Як закаханасць ёй пасуе
І позірк светлы без трывог!

І думаць наватне захочаш,
Дзявочай згублены красой,
Што прыйдзе пасля грэшнай ночы
Самотны ранак са слязой.

Растане сон блакітнай птушкай.
Праменняў лёгкія сляды
Спадуць на цёплую падушку,
А фея знікне назаўжды.

Мне патрэбны твае вочы

Мне патрэбны твае вочы,
каб глядзець ў іх да ночы.
Мне патрэбны твае вушы,
каб сказаць, што я не хлушу.
Мне патрэбны твае вусны,
каб аддацца іх спакусам.
Мне патрэбна тваё сэрца,
як прыгожа яно бьецца?!
Дык аддай жа сваю душу,
бо трываць я больш не змушу!

Дзякуй за гэты вечар...

Дзякуй за вечар той,
Вечар дзіўнай сустэчы,
Дзе знайшоў цябе погляд мой.
Там, пад зоркамі летуценна,
Па ўскрайку горада і зямлі
Невыразныя нашы цені
Пасярэдзіне лёсу йшлі.
Заблудзіліся, заблыталі —
І не могуць прыйсці назад.
Мы дарогу да шчасця пыталі
І брылі па жыцці наўгад.
Не паспеў я сказаць каханай
Таямнічага слова душы.
Зноў спаткаліся нечакана,
Губы кажуць, душа — маўчыць:
“Дзякуй за погляд мілы,
Дзякуй за шчыры смех.
Ведаеш, за хвіліну
Дзякуюць целы век”.

На ўскрайку самым, на краёчку...

На ўскрайку самым, на краёчку
Таго ўсяго, чым даражу,
Я даначую гэту ночку,
Тваю падушку даляжу.

Мы родныя крывёй і духам,
Мы — духу і крыві зліццё...
А страсць падушку рве з-пад вуха,
Пераварочвае жыццё.

МАТЫЛЁК

Х.В.

У снежні мяцельна-сцюдзёным
І раптам жывы матылёк –
Насуперак розным законам
Ён выжыць у холадзе змог.

Лятаў нада мной і садзіўся
На коўдру, на плечы, ў далонь,
І гэтак жа знік, як з’явіўся,
Шукала яго – і з табой

Сустрэлася так нечакана…
Было мне, канешне, няўцям:
Сапраўдны і самы жаданы
Быў дзень наканованы нам.

Няўжо матылёк той не проста
Ка мне заляцеў у пакой?
Сваім Чалавекам – не госцем –
Сумненні мае супакой.

Вясковае вяселле (З маленства)

Звініце, звонкія званкі
I разлівайся, смех!
Ва ўрачысты дзень такі
Не весяліцца – грэх.

Як каралеўна, маладая,
Хоць ты малюй на абразы,
I снег іскрыста вылятае
З-пад капытоў пад палазы.

Гараць на сонцы ярка стужкі,
Як струны, коні ўздоўж платоў.
Пад разудалыя частушкі
Злятае іней з правадоў.

Над чыстай лютаўскаю беллю,
Над беллю гурбаў і раўнін,
Ляціць вясёлае вяселле,
Злівае лёсы два ў адзін.

Я цябе кахаю

Паглядзі на неба... Я твая зорка...
Чырвоная ружа, твая дзяўчынка.
Ціха для сaбе малітву паўтараю.
Ты – мой герой... Мой пяшчотны прынц...
Ты – ўсе вартыя што я маю.
Мой дарагі, я цябе кахаю...

Пра грэх

Не ведаю, ці было ўсё так,
Як трэба было зрабіць.
Ці можна было адчуць той смак,
А потым салодка сніць...

Бессэнсоўна сябе вінаваціць,
Мы проста звычайныя людзі,
Тым больш, цябе баюся страціць,
І нейкі смутак сэрца круціць.

Мы ўсе пад Богам ходзім.
Адзіны мае права Ён караць.
І чысцінёй кахання, спадзяюся, сплоцім
За гэты грэх, бо не змаглі счакаць...

Косы вярба мые ў рэчцы над вадою...

Косы вярба мые ў рэчцы над вадою,
Маё сэрца ные, мілы, за табою.

Я з табою, любы, гора не страшылася,
Без цябе слязамі горкімі умылася.

На вярбе салоўка весела спявае,
А зязюля шэрая жалабна кувае.

Ой, зязюля шэрая, перастань куваці,
Хопіць майму сэрцайку жалю надаваці.

Ты, салоўка-пташачка, хораша спяваеш,
Але ж майму сэрцайку жалю прыбаўляеш.

Не вярнуць кахання мне майго былога,
Бо зямля ўжо пухам для майго мілога.