Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Гэта прыкмета з прыкмет,
калі ўсё адзіна сведчыць:
табе належыць свет,
табе даравана вечнасць...
Адно толькі слова —
аснова жыцця.
Адны толькі гукі —
як рукі ў адчаі.
Адно толькі слова —
працяг адкрыцця.
Адно толькі слова —
«кахаю»!
I ўсе былі табой і не табой...
I ўсе былі табой і не табой.
Адна ты разумела адмыслова,
Што цяжка паўтарыцца слова ў слова
I нельга цень свой засланіць сабой.
Я чуў твой голас цёмнаю парой,
Я сустракаў твой позірк выпадкова.
I ў кожнай не табе абавязкова
Шукаў не абяцаны мне спакой.
Мне б толькі ў поўні выпытаць сакрэты.
Мне б ведаць, што мой сон не існаваў,
Не верыць, што чакаеш не мяне ты,
Пакуль марудна ліставей гартаю.
Цябе, што сам сабе наканаваў,
Ужо, напэўна, так і не спаткаю.
ТЫ МАЯ КУПАЛІНКА...
Ты мая Купалінка,
А я твой Купаліш.
Мы касцёр кахання
Год каторы палім.
Што жадаць нам болей?
Нашы сны збыліся:
Нашы лёс і доля,
Як вянкі спляліся,
На жыццёвай плыні,
Як вянкі, сплыліся.
І купальскай песняй –
Сэрцы заліліся.
А дажджоў нямала
Нам дагэтуль – золкіх.
Быццам з неба ўпала
Кветка шчасця
зоркай!
Мы адзін другога
У вачах купаем...
Я твая Купалінка,
А ты мой Купаліш.
Я выдумаў цябе, ці ёсць
Ты сапраўды на гэтым свеце,
Як ёсць адчай, як ёсць мілосць,
Як ёсць спякота ў кожным леце.
Калі не выдумаў, тады
Чаму цябе няма са мною
Ля абначэлай чарады,
Пад аблачынай праліўною?
Ля абначэлай чарады
Маіх гадоў, што засталіся
Шукаць забытыя сляды
На доле і ў нябеснай высі.
Пад аблачынай праліўной
Маёй гаркоты і маркоты,
Па той адной, па той адной,
Якую ведаеш даўно ты.
Табой назвалася яна —
Чыя мана, чыя віна...
Ты і я: пралеска ў снах бурану,
Дрэўца вішні ў ярасным агні,
Кропля на спіне Левіафана,
Радуга на крылах навальніц.
Пад дзевятым валам ветразь ніцы,
Верас, што агнём абняў пярун,
Павуцінка ў пекле навальніцы, —
Адкажы на вуха ўладару,
Як мне здужаць ураган і вецер,
Вечны мой, зацяты, страшны бой?
Як мне, моцнаму, пражыць на свеце
Без цябе, танюткай і слабой?
Што такое КАХАННЕ?
Гэта значыць - жыццё,
Гэта радасць спатканняў,
Аб усім забыццё,
Гэта - містыка, чары
І касмічны палёт,
Гэта - сонца скрозь хмары,
Пацалункавы мёд.
А, бывае, КАХАННЕ
У абліччы другім.
Я не маю жадання
Пазнаёміцца з ім...
Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.
Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.
I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.
На заінелым трамвайным акне...
На заінелым трамвайным акне
хтось напісаў:
“Я кахаю”.
Усе пазіраюць на свет
праз гэтыя словы.
Як хочацца, хочацца
Пад вухам мяккі шэпт –
“Я цябе люблю!” пачуць
Па шыі палкімі губамі
“А ты мяне?” адчуць!
Прытуліцца да персі
Тварам пад сэрца уткнуцца
Нагадаць шляхі, што разам пранеслі
І зноў з Табой апынуцца…
На востры кант барвовых дахаў,
Паміж прутоў антэн, на лёд
Упала сонца — збітым птахам...
За ветрам, у сіні краявід,
Між велічы бетонных гмахаў,
Праз браму ночы вечар знік...
На чорным небе звар'яцелым
Накрэслю крэйдай месяц белы.