Вершы пра каханне

Асенняе каханне

Што восень прынесла мне гэта?
Прыгоды, стасункі, змаганні
І восень мне лепей за лета,
Калі існуе ў ёй каханне...

Як цепліцца ў сэрцы надзея,
Што буду сагрэты зімою.
Пра гэта, толькі пра гэта:
Малю, каб была ты маёю...

Мілы, мілы мой, каханы, дарагі

Мілы, мілы мой, каханы, дарагі!
Сэрца жар майго самотнага прымі...
І са мною ўсе пачуцці падзялі,
Мілы, мілы мой, каханы, дарагі.

Пацалункаў нашых водар не забудзь.
Як шкада, што час назад не павярнуць!
Рук тваіх цяпло я зноў хачу адчуць...
Пацалункаў нашых водар не забудзь.

Радзіма

Радзіма мая дагарае,
Да попелу, пылу і дна.
І зноўку нам спавядае,
Аб казках сатканых з ільна.

Радзіма мая памірае,
Ад грыпы, няпраўды і зла.
Апошні акорд адграе,
А потым, ну проста бла, бла …

Радзіма мая дарагая …
Я ведаю толькі адно:
Сэрца жалем палае,
Шчасце калісьці было…..

Давай ніяк ня будзем зваць...

Давай ніяк ня будзем зваць
Таго, што зараз паміж намі,
Пра тое цяжка мне казаць,
Як вежу зруйнаваць вятрамі.

Жыві, як хочаш, лад твой вольны,
Спазнай каханьня у жыцьці.
Хай тым ня буду я. Я здольны
З тваёй сьцяжыны адысьці.

Але калі раптоўна стане цяжка,
Ты памятай, што сэрца ў сьвеце ёсьць,
Гатовае пакутаў выпіць пляшку,
Ёсьць лекар, што выцягне з глыткі косьць

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

РУБАІ

Квітнеў бы луг і вечны сад,
Калі б вясельны нас абрад
Злучыў пярсцёнкамі даўно.
О, каб не наш з табой разлад.

Але ж... як гэта ёй сказаць?

Але ж… як гэта ёй сказаць?

Я з дабрадзеямі не знаюсь,
Сяброўства зь імі не вяду,
Каго ж, штомоц, шчыра кахаю,
Тыя ў каханьне не ідуць.

Я таямніцу адну ўгледзеў,
Яна, як гнуткая лаза,
Якой дождж шэпча, у’ецца вецер,
Але ж… як гэта ёй сказаць?

Наш сьвет - вялікая гасьцёўня,
Прытулак наш у нядоўгі час,
Ноч салавей таму галосіць,
Але ж, як гэта ёй сказаць?

Як сьвята мілае праходзіць,
Пялёсткі кветаў як ляцяць,
Сказаць бы ёй - не маю моцы,
Але ж… як гэта ёй сказаць?
-14.05.16.

Звычайны звычай...

Звычайны звычай –
Кантэкст кахання:
Сядзець за кавай,
Маўчаць да рання,
Глядзець у кубак,
Расказваць нешта,
Смяяцца з жартаў –
Дасціпных, зрэшты;
Задаць пытанне,
Не чуць адказу,
Не дакрануцца
Рукой ні разу.
Даводзіць штосьці,
Cпрачацца потым,
Адчуць прадонне
Халодным потам...
Святлее неба расчараваннем:
Ізноў сустрэча была маўчаннем.

ЯК ПЕРАД БОГАМ

Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку,
У промнікі лагоды ля вачэй.
Схаваюся ў табе, нібы ў падстрэшку,
І мне адразу зробіцца лягчэй.

Магчыма, на зямлі не кожны грэшны,
У чым мы сумняваемся з табой.
Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку, –
Як перад Богам з вечнаю мальбой.

Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку,
У промні каля сонечных вачэй,
Хай буду на зямлі я самай грэшнай,
З табой грашыць і жыць – куды лягчэй.

Пройдзе да лета тваё каханне

"Пройдзе да лета тваё каханне," -
Так неаднойчы казаў і верыў.
Ты памыліўся ў сваіх чаканнях.
Шкада, што не меў даверу.

Ведала пэўна, бесперашкодна
Стане чароўным любое лета.
Ты на сустрэчы заўсёды згодны -
Удзячна табе за гэта.

Восень да сэрца прыйшла тужліва,
Думак прынесла з сабой нямала:
Некалі восень з табой злучыла
І некалі раз'яднала.

Помніш, Янька...

* * *

Помніш, Янька, жартаўніца,
Як хадзілі па суніцы?
Мне дзяцінства наша сніцца, -
Ярка ўспыхвае зарніцай.

А забыць хіба маглі мы
Як хадзілі па маліну?
У юнацтве аніколькі
Нам з табой быў лес не колкі!..

Плач пачуўшы жураўліны,
Мы журыцца ці павінны?
Мо, Янінка, зараз разам
Сходзім хоць па журавіны?!.

Мне дзяцінства наша сніцца –
Ў лесе кроплі зараніцы.
Помніш, Янька, чараўніца,
Як хадзілі па суніцы?