Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
|
Лепшыя вершы пра каханне
Толькі тваіх пацалункаў чакаю,
Толькі твае пацалункі мне любыя.
Сілы з іх чэрпаю
Для існавання.
Мару пра нас, як адзінае цэлае.
Мару пра нас і цяпер, і ў вечнасці.
Сёння жыву я і
Сёння кахаю!
Валадара нашых сэрцаў малю я,
Валадара ўсяго свету ўпрашаю -
Прагну састарыцца
Побач з табою!
вакацыі
высокіх дамоў.
агламерацыі
аглядальнікаў тваіх сноў
згубяць сэнс
ізноў.
праглынай святло,
зьзяй перада мной.
некалі было
ў краіне мрой...
ноч.
апроч
сценаў, апроч
хмар
самы дарагі
тавар
сумных ма-
раў.
апроч дамоў, апроч вязніц,
апроч высокіх дрэваў ніц...
падаеш.
падхаплю твой палёт,
завітаем у мой намёт -
кахаеш.
кандэнсацыі
слёз на шчацэ.
нацыі
ўздоўж па рацэ.
твая рука
ў маёй руцэ.
Таўтаграма-с
Спасаўкай спелай у спальню спаду
Самалюбівага сфінкса.
Не спадабацца спрасоння суду
Соладка- страснаму – свінства.
Скіну сукенку і сфінксаў сурдут,
Спешчу суровае сэрца.
Стане салоўкам спакуслівы спрут,
Стрэне салідна суседства.
Спраўлю са сценак сапраўдны салон,
Савакупіўшыся ў свята,
І сфантазірую смелы садом –
Сціпласці светлую страту.
Сорам спрадвечны скасую ў спачын,
Смачным сюрпрызам спынюся.
Сараматні́цы смелы спацыр,
Сакраментальны у скрусе.
Я не буду табе каханай..
Болей здрады абодва не хочаць
я не буду і першай спатканай-
сустракаліся мы неаднойчы...
толькі сэрцам табе абяцаю
будзе доўга ўсмешка на твары
У сэрцы ноч, цёмны ранак, світае...
у сэрцы там,дзе спаўняюцца мары
сто шляхоў мы праходзім праз горач
долі, шчасця, кахання шукаем
а яно,гэта шчасце йшло побач...
У сэрцы ноч, цёмны ранак світае..
Касмічная ноч на экране:
у паветры лунае каханне.
Міс сусвет у вячэрнім убраннi
з містэр Iкс ідзе на спатканне.
У вачах узнікае цікавасць,
так прыемна, што людзі разам.
Не турбуе адносін складанасць,
усё выдатна вячэрнім часам.
Кожны рух уздымае пытаннi,
новы погляд на звыклыя рэчы.
Усё ж нягледзячы на хваляваннe,
я накінуў пінжак ёй на плечы.
Eн, яна i цяпло кахання,
не істотны нi месца ні час,
нашых думак адлюстраванне,
бачым мы ў кіно саміх нас.
Чаго саромецца, – ты у маім сенеце,
Як у аазісе закінутым, адна,
Надзейна ахаваная штодня
Ад цынікаў, якіх нямала ў свеце.
Ты мне здалёк, каханая, відна
На беразе нясходжанага лета.
Адзенне ўсё тваё – вяночак з кветак
На галаве, нібыта цішыня.
О ява маіх вечных летуценняў,
Не трэба лепшага табе адзення!
І я заўсёды буду берагчы
Тваю цнатлівасць светлую аддана.
Ты не саромейся мяне. Бо ты адна, лічы,
Ў маім санеце беражна схавана.
Пад пурпурны тонкі вэлюм ноч схавала твар.
Апельсінавая поўня спее спакваля,
І аб ёй скуголіць сумны і стары ліхтар.
Ап’янелая ад стомы ціха спіць зямля.
Спяць і птушкі, і расліны, і чароды хмар,
І дзяўчына, што разбіла сэрца караля.
Толькі чэзне ад бяссоння малады ўладар;
Хоча ўзняцца ён на крылах мроі-матыля,
Каб нанова акунуцца ў чарадзейны вар.
Пасвятлела ўраз, бы на каштанах
Свечкі запаліла зноў вясна:
То ў людскім патоку нечакана
Я паходку мілую пазнаў.
Азірніся, памахай рукою
Перад тым, як знікнуць назаўжды-
Праплыла, пазбавіўшы спакою,
Як у тыя даўнія гады.
І мяне вось гэтак жа, магчыма,
Нехта запрыкмеціць незнарок
І аблашчыць сумнымі вачыма
На адной з запыленых дарог...
Усе мы да апошняга дыхання-
Вечныя заложнікі кахання.
Я вас не ведала б, а вы
Неспадзявана так сустрэлі,
Дыханнем птушачку сагрэлі –
Майго бяссоння вартавы.
Я ўпершыню спасцігла ноч
І шлюбу страснае імгненне,
Нібы вар’яцкае стварэнне,
Вас не пускала з рук і з воч.
І так паціху адтавала,
Усё на памяць забірала,
Каб у халодны, мройны час,
У час нясцерпнае тугі,
Успомніўшы на міг пра вас,
Сагрэцца ў думках дарагіх.
Год за годам, дзень за днём,
— Ўсцяж — гадзіну за гадзінай,
Паміж песняй салаўінай
I агідных жабаў крэктам,
Выццем буры, ветра шэптам
I касы смяртэльнай свістам,
Ў бляску полымя агністым
Мы да шлюбу свайго йдзём...
Мусіць скора... Пэўне блізка,
— Чую я ўжо гэты час.
Поўны шчасця і пакрас —
Дзён парвецца нашых нізка,
Дзён, затрутых соллю згуб —
I няпомныя былога,
Ўчуўшы голас горніх труб,
Пойдзем, люба, мы да бога
Браць апошні, вечны шлюб.
У хованкі з фіранкамі гуляе
свавольнік-вецер. Белыя лісты
якойсьці кнігі, што чытала ты,
са смехам шапатлівым ён гартае.
I сыпле на старонкі цёплы снег
таполевых зазімкаў, што бялее
па ўсіх завулках, парках і алеях,
што падае ў далоні ціха мне.
А я ў вачах тваіх ізноў тану,
і ўжо не выплыць мне адтуль ніколі,
і дна ніколі мне не дасягнуць.
Ды ўжо інакшай і не трэба долі —
адно імгненне ў вечнасць працягнуць
і ўбачыць сонца скрозь буран таполяў.