Вершы пра каханне

Побач

Неба зноў дажджом спадае,
Кроплямі табе спявае
Шчыра блаславенне.

Апускаецца на плечы
Пажаданнямі і шэпча
Цёплынёй струменя.

Аддае ўсё, не марудзіць,
Не трымае і не будзе
За цябе трымацца.

Неба самадастаткова.
Ты яго умыйся словам,
Каб наноў стварацца.

Тваім марам больш дасць моцы.
Калі шчыра, то бясконцы
Ад малітвы слодыч.

Неба побач ёсць заўсёды,
Неназойліва, бязмоўна…
Я заўсёды побач.

Я для цябе апрану карункі...

Я для цябе апрану карункі,
Запалю свечку.
Буду тваім падарункам,
Ў гэты халодны вечар.

Валасы спадуць на плечы,
Цемра забярэ хвіліны,
Ў гэты халодны вечар-
Ня будзе гарбаты з малінай.

Будзе палаць да раніцы,
Каханне змучаных цел-
Ты знікнеш раней, чым сонца зьявіцца-
Сцяг сэрца майго забялеў.

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

Човен

Прымрояцца ўначы радкі –
Няма душы тады спакою.
Засну ад рыфмаў украдкі
І сню такія раптам мроі!

Па сіняе плыву рацэ –
Люляе позірк гладзь рачная.
Світанак рдзіцца на шчацэ,
А човен хвалі абдымаюць.

Змаўкаю аж да нематы
Ад красак лугавых павеву,
І ўсцяж прырэчныя кусты
Чаруюць салаўіным спевам.

Нязбыўнай хвіляй прамільгне
Той сон шчымліва- незвычайны
У сырадойным тумане,
Ахутаны павечнай тайнай.

22.10. 2008 -- 28.10.2009

Лес. Паўстанак. Ад нямога плачу...

Лес. Паўстанак. Ад нямога плачу —
Як каметы, слёзы на шчацэ,
I дрыжыць разгублена гарлачык
У тваёй задумлівай руцэ.

Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах...

Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах,
Між чужых, незнаёмых людзей,
Буду я табе сэрца трывожыць
Успамінамі кожны дзень.

I калі пацалунак нечы
Раптам губы твае апячэ,
Ты успомніш:
а той, ранейшы,
Цалаваў усё ж гарачэй.

I быць можа, на тых раздарожжах
Зразумець ты паспееш яшчэ:
Ад мяне уцячы ты можаш,
Ад кахання ж — ніяк не ўцячэш.

Пра месца ў жыцці, як дзеці...

Пра месца ў жыцці, як дзеці,
гадаем, думаем, снім.
Месца маё ў свеце —
месца ў сэрцы тваім.

Жанчына і старасць

Я стану зоўсім непрыкметнай,
Калі ў палон захопіць восень,
Калі маршчынкамі адмеціць,
Яны мяне састараць зоўсім.

Я абкручуся цёмным шалем,
Каб непрыгожаю не бачыў
І не прынізіў мяне жалем,
І не заўважыў, што я плачу.

Зраблюся проста невідзімкай,
У тваім сэрцы растваруся.
Яно не зробіцца ільдзінкай-
Па венах я тваіх пальюся.

У час зімовай лютай сцюжы,
Калі па мне ты засумуеш,
Я заквітнею белай ружай-
Мяне ад старасці ўратуеш.

***

Смутак-як рукой...
Ты-хвіліна зорная.
Ты-мой непакой,
Ты-мае снатворнае.

Ты-сэрцабіцце
У грудзях напеўнае.
Ты-як забыцце
Самае прыемнае.

Ты-як лепшы міг
Шэрай недарэчнасці.
Ты-мой ускалых
На секундах вечнасці.

Як пабачу тыя бровы...

Як пабачу тыя бровы,
Проста подбегам бягу...
Сам сабе пішу вымову,
Не глядзець жа — не магу.

Як успомню — аж да рання
Не заснуць маім вачам,
Сам сабе даю спагнанне,
Толькі радачкі не дам.

Знаю я — дарэмна мару,
Бо прыйшла мая зіма.
Сам сабе кладу я кару,
А ратунку ўсё няма!

Наш першы снег

Тваё здзіўленне не забуду,
Калі нас першы снег сустрэў...
І радасна ўсміхацца буду,
Бо ты мяне ў той час сагрэў.

Снег першы - чысты і прывабны,
І нечаканы, як заўжды,
І кожны год такі няскладны,
Але ж чакаем яго мы!

І наша шчырае каханне
Прыпамінае першы снег...
Але ён не растае ў час світання
І пратрывае з веку ў век.