Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Не збярог ад бяды і болю,
На душы адзін неспакой.
Ну і даў жа Божачка долю,
Не жадаю нікому такой.
Не ў тваім я палоне, любы,
Не твая нявольніца я.
Не хачу,але шэпчаць губы;
"Не твая,не твая,не твая..."
Ты бачыў яе
Вы проста прайшлі побач
І разыйшліся
Запіс крэйдай: “Кахаю”
Слёзы лёгка змываюць.
Тая вёсачка за лесам
Ледзь знаёмай мне была.
Папрасіў вады.
Бабуся
Малака мне наліла.
Зкуль я, чый я – запытала
І ўздыхнула:
– Вось бяда:
Ўжо зусім нямоглай стала,
А кароўку грэх прадаць.
Сенаваць не едуць дзеці.
Ды на край зямлі зусім
Іх занёс аднойчы вецер,
Што дабрацца цяжка ім.
А адзін – памёр. Вось гора.
Той бы, пэўна, памагаў…
Падкаціў камяк пад горла, –
Малаком я ледзь прагнаў.
Жыццё, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоўную краіну:
Краіну казак і жыцця...
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!
Мне распазнаць яшчэ не позна...
Мне распазнаць яшчэ не позна,
Дзе кіслы квас, а дзе віно.
Паміж усіх, што стрэў я, розных
Цябе прыкмеціў я даўно.
Каханнем клясціся не буду,
Адно скажу я без прынук:
— О, каб я быў такі, як Буда,
Цябе б абняў дзесяткам рук!
Зірнуў, як між валос, між хмар калматых, цёмных...
Зірнуў, як між валос, між хмар калматых, цёмных
Чырвоны маладзік
I ўраз згадаў мне рад уздыхаў прыглушоных,
I мук любоўных крык,
I цела гібкага шалёнасць, ізвіванне,
I п’яны душны пах...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ў грудзях сціскаецца гарачае дыханне,
Кроў хваляй б’е ў нагах.
На папялішчы кахання
Знікнуць былыя мары.
Толькі гучыць у сэрцы
Сумны напеў гітары.
Плачуць бясслёзна вочы,
Твар – як загіпсаваны.
І паступова ўпадае
Розум у стан нірваны.
Рэшткі забітых пачуццяў
Блытаюцца ў павуціне.
Хуткая смерць кахання –
Быццам на гільяціне.
Гэта няцяжка прадбачыць.
Так яно ўсё і будзе.
Каханне знікае ў пакутах...
Навошта ж яно вам, людзі?..
Ня ведаючы
Разбурала мне сэрца
Днём і ўначы
І зараз працягваеш.
А мне ўжо не баліць.
Цёмна-цёмнае - сьветлым не стане...
Цёмна-цёмнае - сьветлым не стане,
Не заверне вытока раўчук
І калі яно будзе каханьне -
Яно Вашу асьветліць душу.
Толькі ведайце: тое не зельле,
Што сарокай аб ім стракаціць:
Яно, сьвечкаю ціхаю вельмі,
На жыцьцё ўсё Вам будзе сьвяціць.
-25.04.16.
Хоць вочы выкалі.
Аспрэчваю тэму:
Кахаць адвыклі мы?
Бяссонніцу лаўлю за хвост —
Не ловіцца.
Ад цяжкіх думак ложак, нібы мост,
Ломіцца.
Рань. Золак
Размалёўвае нябёсы, нібы алоўкам.
Як на гарачай плойцы
Нервовыя валокны —
Войкаю…
Ціш… толькі
Выхліпвае сярэдзіна:
За долькай долька
І да болек душа
З’едзена.