Вершы пра каханне

Мужчына. Жанчына. Чаканне...

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Я хачу паварушыць тваім хвастом...

Я хачу паварушыць тваім хвастом,
я мару падыхаць тваімі жабрамі
і, каб шырэй наглядзецца тваім хараством,
з вачэй сваіх сцерці водарасці швабраю.

Па вадзе ад цябе расплываюцца кругі
з-за цяністага куста эладэі.
Ты лямпавыя промні збіраеш у стагі.
Навучы мяне так. Я не ўмею.

Мы сядзім і чакаем, што ж будзе далей,
не хаваючы закаханыя твары.
Я хачу да цябе дакрануцца, але
мы жывем у розных акварыумах.

Пачынае з новага радка...

Пачынае з новага радка
Кожны год вясна свае адлігі.
Сонцам напаўняецца рака
I гайдае воблакі і крыгі.

Ты мяне хоць крыху пагайдай,
Маладосць за воблакі аддай.
Толькі знаю, што не аддасі,
Дык нясі у мора іх, нясі.

Тут я з той, харошаю, сядзеў,
На такія ж воблакі глядзеў,
Ды сплылі яны даўно з вадой
I забралі мілую з сабой.

Эпітафія каханню

На востры кант барвовых дахаў,
Паміж прутоў антэн, на лёд
Упала сонца — збітым птахам...
За ветрам, у сіні краявід,
Між велічы бетонных гмахаў,
Праз браму ночы вечар знік...
На чорным небе звар'яцелым
Накрэслю крэйдай месяц белы.

Санет кахання

Чаго саромецца, – ты у маім сенеце,
Як у аазісе закінутым, адна,
Надзейна ахаваная штодня
Ад цынікаў, якіх нямала ў свеце.

Ты мне здалёк, каханая, відна
На беразе нясходжанага лета.
Адзенне ўсё тваё – вяночак з кветак
На галаве, нібыта цішыня.

О ява маіх вечных летуценняў,
Не трэба лепшага табе адзення!

І я заўсёды буду берагчы
Тваю цнатлівасць светлую аддана.
Ты не саромейся мяне. Бо ты адна, лічы,
Ў маім санеце беражна схавана.

Сталіца. Невялічкая кавярня...

Сталіца. Невялічкая кавярня.
Сяброўка побач. Вечнае: "Калі?"
I больш нічога.
Толькі дзесь далёка
Маё каханне ходзіць па зямлі.

Нас цяпер аніхто не разлучыць...

Нас цяпер аніхто не разлучыць –
Я надзею ў свой верш пасялю,
Каб пасля пры сустрэчы агучыць
Ціхім словам прызнання: “Люблю!”

Нас цяпер аніхто не раздзеліць, –
Гэтай думкай сябе весялю,
Каб пасля словы шчырыя спеліць,
Каб на вуснах трымцела: “Люблю!”

А сказаць, як пры першай сустрэчы,
Захінуўшы цябе ў паліто
І нясмела абняўшы за плечы:
“Нас ужо не разлучыць ніхто”.

Абняла і прамовіла ціха...

Абняла і прамовіла ціха:
— Можа, мы не пабачымся больш.
Ну, куды ты, пабудзь яшчэ крыху.
I хіснулася лесвіца ўбок.
I прыступкі згубіліся ў ночы.
Без цябе
столькі часу
як змог?
Дацягнуўся да выхаду моўчкі
I дарогу разгледзеў ля ног.

I дарога ўпіралася ў дом
He пачаткам сваім, а канцом.

He прасі прабачэння дарэмна...

He прасі прабачэння дарэмна:
Ўсё дала, што магла ты мне даць.
Ты мне болей ужо не патрэбна,
Ды не хочацца адпускаць.

Я знайду цябе ў парку халодным;
— Можа, прыйдзеш яшчэ да мяне?
Вецер з вуснаў сарве тыя словы
I з размаху мне ў твар шпурляне.

Азірніся...

Азірніся,
спыніся,
пакліч,
запытайся аб шчасці і бедах,
ты адчула душы маёй кліч,
за табою пакрочыў я следам.
Я пакрочыў насустрач агню –
хай душа да цяпла проыхінецца.
Я парушыў тваю цішыню,
разарваўшы на частачкі сэрца.
Шлях твой светлы азорвае Зніч.
Прычаруй закаханым паглядам,
дай мне кроплю салодкага яду,
азірніся,
спыніся,
пакліч...