Вершы пра каханне

Шлюб

Год за годам, дзень за днём,
— Ўсцяж — гадзіну за гадзінай,
Паміж песняй салаўінай
I агідных жабаў крэктам,
Выццем буры, ветра шэптам
I касы смяртэльнай свістам,
Ў бляску полымя агністым
Мы да шлюбу свайго йдзём...

Мусіць скора... Пэўне блізка,
— Чую я ўжо гэты час.
Поўны шчасця і пакрас —
Дзён парвецца нашых нізка,
Дзён, затрутых соллю згуб —
I няпомныя былога,
Ўчуўшы голас горніх труб,
Пойдзем, люба, мы да бога
Браць апошні, вечны шлюб.

Акраверш

Над зямлёю неба просінь.
Астываюць, меркнуць росы.
Ты паглядам мілым просіш:
«Ах, хутчэй, хутчэй бы восень!..»
Шчодры водар думных сосен…
Ах, хутчэй, хутчэй бы восень…

“Не кахаю”...

“Не кахаю”, –
Як стрэл, як кінжал.
Вачыма сказаў –
І мяне пахаваў.
І пакінуў адну
Між усіх маіх бед.
І накрыў забыццём
У душы сваёй след
Ад нявіннай маёй
Прастаты, нематы –
Я аглухла навек
Ад сваёй глухаты,
Як памерла.

Пачынае з новага радка...

Пачынае з новага радка
Кожны год вясна свае адлігі.
Сонцам напаўняецца рака
I гайдае воблакі і крыгі.
Ты мяне хоць крыху пагайдай,
Маладосць за воблакі аддай.
Толькі знаю, што не аддасі,
Дык нясі у мора іх, нясі.
Тут я з той, харошаю, сядзеў,
На такія ж воблакі глядзеў,
Ды сплылі яны даўно з вадой
I забралі мілую з сабой

Ружавеюць ядвабныя цені...

Ружавеюць ядвабныя цені,
Лёгкай стужкаю сцелецца дым...
Толькі сны ды ланцуг летуценняў –
Вось што будзе са мной назаўжды.

Як шалёная птушка свабоды,
Ты ляціш, за аблокі бялей,
Хоць крывавы адбітак заходу
На тваім застаецца крыле.

Так, нічога цяпер не паправіць:
Паляцела ты, знікла, сышла.
А ў нябёсах – на доўгую памяць
Незгасальны праменьчык святла...

Колькі…

І ўжо не пытанне: "Чаму?"
Вырываецца сёння з грудзей.
І гучыць усё радзей і цішэй:
"Быць з табой на зямлі не магу".

Вера ў сэрца ўлілася крывёй,
Што на небе для нас ёсць куток.
І кахання цячэ ручаёк
На Айчыну нясе нас з табой.

"Колькі часу спаткання чакаць?"-
Вось пытанне, што спаць не дае.
Колькі дзён і начэй без цябе?
Колькі мне гараваць, сумаваць ?

Свята

Яго абвяшчалі не фанфары —
Гучалі прызнання нашага чары.
Святло выпраменьвалі не гірлянды —
Свяціліся ярка нашы пагляды.
Не медзь выбівала гулкія маршы —
Кроў біла ў грудзі і скроні нашы.
Не ленты і флагі палымнелі –
Гарэлі нашы губы ў хмелі.
Не літары ўспыхвалі агніста —
Было жывое наша адзінства.
Спраўлялі лепшае свята зямное
Нас двое...

Сёння кахаю

Толькі тваіх пацалункаў чакаю,
Толькі твае пацалункі мне любыя.
Сілы з іх чэрпаю
Для існавання.

Мару пра нас, як адзінае цэлае.
Мару пра нас і цяпер, і ў вечнасці.
Сёння жыву я і
Сёння кахаю!

Валадара нашых сэрцаў малю я,
Валадара ўсяго свету ўпрашаю -
Прагну састарыцца
Побач з табою!

Рай

Райскае дрэва
вецер гайдаў...
Ты — мая Ева.
Я — твой Адам.

Хто нас спакусіў —
цяжка сказаць.
Зьмей нам ня схлусіў —
шчасьце кахаць.

Хай рака нясе...

Хай рака нясе
яшчэ многа крыг
І блішчаць свінцом
ноччу лужы,
Як ля вогнішча,
ля вачэй тваіх
Я пагрэюся
пасля сцюжы.

Я стаміўся так
без твайго цяпла
І замерз саўсім
без пяшчоты.
На календары
ўсё зіма была
І сцюдзёнымі
былі воды.

Адагрэюся
ля агню вачэй
Да кахання зноўку
вярнуся.
Хай міне вось так
міліён начэй –
Я нічога ўжо
не баюся.

(Акрамя растання…)

Я малюю

Я малюю цябе ў сваіх марах
Добрым, верным з надзеяй у душы,
Што не змогуць прыплысць тыя хмары
І анёлаў згубіць у глушы.
Я малюю цябе ў сваіх марах
Нежным, чуйным да сэрца майго,
Каб кахаў ты мяне безахвярна,
Прытуліўшы да цела свайго.
Я малюю цябе ў сваіх марах,
Малявала б і ноччу, і днём,
Але ведаю: усё гэта марна,-
Не бывае анёлаў з агнём!