Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Заліць гарэлкаю свой боль,
У дзікіх танцах растварыцца,
Заснуць і адчуваць спакой,
Каб зноў прачнуцца і напіцца
Забіцца як мага далей,
У цішыні заплюшчыць вочы,
Пад коўдру лезці, - там цяплей,
І пражываць застатак ночы
Трымаць надзею ў душы,
Мо атрымаецца забыцца?
Але ты колькі не крычы,
Адзіны выхад зноў напіцца
І асэнсоўваць пытанне,
Мысліцеля прыняўшы роль:
Чаму такое светлае каханне,
Стварае такі страшны боль?
У адчаі
Лёсу кінуўшы свой выклік,
Незвычайнай
Прад табой ізноў узнікну.
Ты кідаеш
На мяне свае пагляды.
Ты схіляеш
Галаву і вельмі рады,
Што я тут,
І за ўсё табе не помшчу.
Мой прысуд –
Дабрату ў сабе вырошчваць.
Восень…цемра, хмары ночы.
Раннем дождж сячэ з пляча.
Грэюць сэрца твае вочы
Толькі побач іх няма.
За вакном не тое свята…
Вецер вые ды крычыць.
І так смачна пахне мята,
Зорка ярка зіхаціць.
Быццам сон успамін далёкі,
Праплывае ўвышыні…
Да цябе мільёны крокаў
Я прайду ў цішыні.
Восень скардзіцца няхай,
Лісця, гразь на шлях кідае.
Пройдзе час і будзе май…
У ясным небе сонца ззяе.
Восень, цемра, хмары ночы…
Да сустрэчы мільён крокаў.
Мне б убачыць твае вочы
Глыбінёй глыбей аблокаў.
Дзяўчаты знікаюць у каханні:
Іграюць ужо іншую ролю.
Удзячны табе дарагая,
Што ты застаешся са мною.
Дзяўчаты знікаюць у каханні:
Квітнеюць, і водар змяняюць,
І мэты, і сэнс намаганняў...
Дзяўчаты ў каханні знікаюць.
Дзяўчаты змяняюць жаданні.
Сяброў не заўжды узгадаюць,
А тых хто не знік ў каханні-
Нязніклыя хлопцы вітаюць…
Адчуў нірвану
Учора зноў а трэцяй.
Здолеў вярнуцца
Навошта тая вечнасць
Мне, без твайго подыху.
Здарэнне!
Здарэнне!
Здарэнне!
На вуліцы Эннай апоўначы
Адбылося сэрцатрасенне:
Чагось супадзенне,
Чагось разбурэнне
поўнасцю... –
Карэспандэнты прабегалі ранне,
Не замаўкала радыё.
А гэта ўсяго наступіла каханне
Сапраўднае...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
А за вясной акрыленай ня ўгнацца...
А за вясной акрыленай ня ўгнацца,
Як не злавіць струмені ручая...
Гляджу —
Між майскіх сонечных акацый
Мільгае постаць лёгкая твая.
Наіўна думаў —
Перайму хоць летам,
Спаткацца будзе час нам — дзень вялік.
А першы ліст павіс над белым сьветам
I, як твая касынка, дзесьці зьнік.
Ну, пачакай...
Яшчэ ў запасе восень.
Бо я ж цярплівы, ведаеш сама.
Ды ўсё ж сябе суцешыць не ўдалося —
Завеямі даўно гудзе зіма.
З табой расстацца на хвіліну
Я не магу, але павінна.
Баліць расстанне
Больш за ўсё!
Калі буслы ляцяць у вырай
Усцяж захапляюцца Радзімай,
Сум без цябе і
Не жыццё...
Хоць сонца цела сагравае,
Душы яно не закранае.
Не цешыць лета
Без цябе!
І напярэдадні расстання
Душа ў вялікім хваляванні -
Што збудавалі
Хай жыве!
Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.
Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.
Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...
Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...
Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..
Ты кахаў мяне, як ніхто,
Як ніхто не кахаў ніколі!
У кахання твайго ў палоне
Засталася навекі я.
Захліснулі мяне пачуцці -
І твая, і мая ў тым віна.
У кахання твайго ў палоне
Засталася навекі я.
Час ідзе несупынна, міжволі,
І над ім ў нас улады няма.
У кахання твайго ў палоне
Застаюся навекі. Адна.