Вершы пра каханне

Дык як?

Прайшло даволі часу ад сустрэчы,
На выгляд Ваш забыўся я даўно.
Хоць спадзяюся: будзе яшчэ вечар,
Калі зайграе ў келішку віно.

Мы будзем мовіць пра былое,
Успомнім там старых сяброў.
І будзе сьвята мне малое.
А потым з'едзіце дамоў.

Чакае там каханы, любы,
А можа нават люлечка вісіць.
А я яшчэ ня зьведаў шлюбу,
І зьлева нешта ціхенька баліць...

Нявыказаная балада

Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.

Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.

Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...

Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...

Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..

Рэчанька вузкая, вадзіца мутная

Рэчанька вузкая, вадзіца мутная,
Да чаго ж ты, дзяўчыначка, сягоння смутная?
— Да як жа мне жыці, вясёлаю быці?
Каго люблю, каго люблю, не магу забыці.
Прыляцела апава, села на прывале.
Вот няма, не відаць, каго я кахала.
Сівы селязенька стаў вутцы на ножку,
Вот няма, не відаць мілога на ложку.
Соўнышка заходзіць, мілы не прыходзіць,
Вот я знаю, панімаю, за другою ходзіць.

Аднойчы я

Аднойчы я
Аднойчы ты
Вярнемся туды
Адкуль ішлі
І праз вятры
І праз дажджы
Мы зразумеем
Усі шляхі..
Аднойчы я
Аднойчы я
Я зразумею як жыла
Што берагла-
не зберагла
Аднойчы я
Аднойчы ты
Аднойчы ў сны
Вернеш мяне
І з той зімы
Дзе побач
Роднымі былі
Аднойчы мы...

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Рубіны

Між золата лясных бяроз
Гараць прасветлена рубіны,
Якія нават і ў мароз
He патухаюць у рабіны.
Дзе наш шалаш? Турыны рог
Кахання, вечны, незабыўны?
Рабін рубіны я збярог...
У сэрцы ты маім адбіла
Таўро —
Са злосці, сваркі і амбіцыі...
Аднойчы, быццам мошак рой,
Ільдзінак колкія драбіны
Снягоў прашыюць серабро,
Дзе заблішчаць мае рубіны —
Таўро.

Сустрэнься...

Сустрэнься са мною ў заснежаны поўдзень,
Прыйдзі да мяне ў самую поўню.
Не бойся нічога,не стрэнеш нікога.
Цябе толькі возьме ў абдымкі дарога.

Не кайся прад вечнасцю ў шчырасці думак,
Бо словы-пустое,ці ў гэтым задума?
Да цябе мае сэрца на крылах ірвецца,
Няхай жа твае на прызыў адгукнецца.

Лес. Паўстанак. Ад нямога плачу...

Лес. Паўстанак. Ад нямога плачу —
Як каметы, слёзы на шчацэ,
I дрыжыць разгублена гарлачык
У тваёй задумлівай руцэ.

Успамін

Калі халодна стане мне зусім
У сэрцы, дзе хаваецца каханьне,
Спасьцігне мяне зноў чарговы ўспамін
І справатуе пачуцьцёвае паўстаньне.
Тады адчую я хваробны боль,
Але схілю каленцы перад лёсам,
Дакорліва дайграю сваю ролю...
І адшукаю месца ў нябёсах...

Хоць страляюць па каханні халастымі...

На душу з іх кожны паляваў —
Вось і зыркаеш вачніцамі пустымі,
Не знаходзіш больш таго, што цалаваў.
Праз нядолю пакульгаеш пілігрымам,
Ноша цяжкае прыцісне да зямлі,
Азірнешся — а вакол цябе пустыня,
Нат не верыцца: шчаслівымі ж былі.
Хоць страляеш па каханню халастымі —
Так балюча, прама ў сэрца — рыкашэт!
І павольна кроў гарачае астыне,
І вар’яцтвам завіруецца сусвет.

Непашчасціла

Глядзецца ў люстэрка
І не бачыць сябе-
Нестрымана больна.

Прыгадала той момант,
Як спаткала цябе –
Штось кальнула ў душы.

Нам зайздросцілі ўсе,
Як анёлам у небе –
Непашчасціла нам.

Дык забудзем усё,
Бо так жыць нам не трэба –
Не зрабілі мы так.