Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся...
Аднойчы ўбачу я цябе - ты з'явiшся.
I будзе гэта ў цiхi час змяркання,
Калi ў нясцерпнай слодычы чакання
Уся зямля замрэ пад зорнай завiссю.
У полi дзесь, а можа, на аселiцы -
Ты мiльганеш i згаснеш, нiбы знiчка,
Ды я разгледжу ўсё ж тваё аблiчча...
Хто знае, што ў душы маёй паселiцца?..
Адно толькі слова —
аснова жыцця.
Адны толькі гукі —
як рукі ў адчаі.
Адно толькі слова —
працяг адкрыцця.
Адно толькі слова —
«кахаю»!
Каханку мой! Твае рукі належаць
будучыні,
І я належу цяпер тваім рукам.
Я адчуваю твае ласкі і адраджаюся
У цябе. Ты – маё жыцьцё.
Твае рукі – мой першы дотык са
сьмерцью.
...Адно крыло - любоў,
другое - смерць.
На іх прыходзім з неба
ў гэты свет.
На іх ляцім да Вечнасці
праз Існасць,
Раскідваючы пёркі
"так" ці "не"...
Гэта прыкмета з прыкмет,
калі ўсё адзіна сведчыць:
табе належыць свет,
табе даравана вечнасць...
АДЛЕГЛАСЦЬ
Побач –
навароджаная рака
праклюнулася з-пад ледніка,
некуды ўніз пабегла.
І побач –
абветраная твая рука,
так блізка – няголеная твая шчака!
…Абманлівая ў гарах адлегласць…
Аддаваў цябе лесу, і бору,
I далёкім палям, і лугам.
He было ні жальбы, ні дакору,
Так, здавалася, думаў я сам.
He на іншую сыдзеш планету,
Захачу — даганю, будзе след.
Схамянуўся — ні сцежкі, ні следу,
Толькі луг, толькі лес, толькі свет.
Я гляджу праз гадоў павалоку:
He гукнуць, не дагнаць, не дайсці.
...Усміхаешся блізка здалёку,
Як зялёная зорка ў лісці.
Думкi апаноўвае скразняк,
Крыўда падразае каранi,
Вочы твае бачыць няма як,
Быць з табою – Божа, баранi!
Слова не скажу табе ў адказ,
Верша, далiбог, не напiшу,
Лёталi скрозь ноч мы толькi раз –
Зараз уратоўваю душу.
Ад кахання адрачыся як? -
"Хопiць, накахаўся, выбачай!"
А на сэрцы палыновы смак,
Слова невымоунага адчай.
09.07.2015
Адбіваюся ў табе – ў крывым люстэрку...
Адбіваюся ў табе – ў крывым люстэрку
Я глядзелася б, напэўна, больш прыгожай,
Так бярозку ў пень абрынуць можна,
Выклікаць і сум і паняверку.
Каб крынічка мне не расказала,
Каб вятрыска не шаптаў мне ноччу,
Што мне неба падарыла вочы,
Што бярозка стан падаравала,
Я б паверыла ў табе адлюстраванню,
Бо люстэрка з крывізной не маю.
Але больш крынічцы давяраю,
І вятрыску, што прарочыць нам спатканне.
Задыхаючыся ад пяшчоты,
Ловячы тваіх пальцаў дотык,
Памятаючы нашы вусны ўпотай -
Задыхаюся ад пяшчоты!
Задыхаючыся ад пяшчоты,
Губляючы паступова адчуванне свабоды,
Кахаючы цябе прыхавана й
Адмыслова -
Задыхаюся ад пяшчоты!
Задыхаючыся ад пяшчоты,
Шукаючы патрэбныя нам словы,
Набрынялыя да асновы -
Мы захлынаемся ад пяшчоты!
Ад любві да нянавісці – крок…
Як зрабілі – так і адышлі
Ў адзіноцтва – ад Бога урок,
Каб адзін аднаго бераглі...
А калі ўжо знясілілі жыць
Ў пустэчы, ў якую сыйшлі,
Не сумуйце – ўсё лёгка змяніць -
Ад нянавісці крок да любві…