Вершы пра каханне

Засынае ноч. За акном вятры
заплятаюць акно заінелым.
Месяц белым віном апаіў яры ,
асыпае ўсё белым...
белым...
У пакойчыку ты са мной адна.
Цемра снежная грукае ў дзверы.
Я кажу, што ўжо хутка надыдзе вясна.
Я кажу, ну а ты не верыш...
Не чакай мяне, бо я снегу - брат.
Я народжаны ў студзеньскім сне.
Як вайны невядомай забыты салдат
я травою ўзыду па вясне.

Цябе я не бачыў такою шчаслівай,
спявала ты мне пра марскія залівы,
і голас гучаў неяк так асабліва :
то камерна ціха,то гучна гулліва...

Усмешкаю вусны гарачыя ззялі,
і ў песні тваёй мы з табой прачыталі
І мяккасць травы, і бязлітаснасць сталі,
і як шапацелі салёныя хвалі...

...Цяпер гэта песня нагадвае час,
калі б турбаваць не пасмеў ніхто нас,
калі да плячэй тваіх белых