Падаруй мне ўсмешку Джаконды.
Паміж намі імгла пралягла.
І рукой памашы наўздагон ты,
Што ўсе дараваць мне змагла.
Не з табой вечаровыя зоры
Сустракаць давядзецца мне зноў.
Цябе бачыць у вясельным уборы-
Верх нязбыўных жаданняў і сноў.
З трапяткой і шчымлівай надзеяй
Я блукаю па сцежках у жыцці.
Усе шукаю кахання лілею,
Але цяжка яе мне знайсці.
Адчуваю сябе я тапельцам.
Асалоду нясе,асалоду
Гэты вечар спаткання з табой.
Тонкі водар ліповага меду,
Бы мелодыі той незямной.
Цэлы б свет у абдымкі змясціўся,
Бо п'янею зусім без віна.
Хлапчук-месяц і той пагадзіўся,
Што ў мяне ты такая адна.
Зачарована,быццам па нотах,
Сэрцы песню спяваюць сваю.
Пэўна,мараць яны пра ўзлеты,
Каб хутчэй старт аддаць караблю.
Не патрэбны ім словы прызнання.
Сустрэнься са мною ў заснежаны поўдзень,
Прыйдзі да мяне ў самую поўню.
Не бойся нічога,не стрэнеш нікога.
Цябе толькі возьме ў абдымкі дарога.
Не кайся прад вечнасцю ў шчырасці думак,
Бо словы-пустое,ці ў гэтым задума?
Да цябе мае сэрца на крылах ірвецца,
Няхай жа твае на прызыў адгукнецца.
Даруй мне за ўчарашні дзень
Адной хвілінай поўнага маўчання.
Даруй за той непрадказальны цень,
Што лег пад ногі нашаму каханню.
Даруй ты мне за подых навальніц,
За верасовы тлум,за шэпт гаючай ночы,
За твой пагляд,што п'е ваду крыніц.
Даруй жа мне,што я за ім пакрочыў.
Стаіш на парозе,а я ўсе не веру.
Няўжо ты,каханне,пастукала ў дзверы?
Няўжо ты прыйшло да мяне нечакана?
Хлушу,бо цябе ўсе жыцце я чакала.
А мо,заблукала ў тумане і золку,
Шукаючы ў небе сястру сваю зорку,
Красуню-Венеру,багіню спаткання?
Ці гэта не так?Што ж маўчыш ты,каханне?
Руку працягнула яно ў прывітанні-
"Прыйшло да цябе,-адказала каханне.
"Да сэрца твайго шлях у мяне быў няпросты,
Я вечнасць прызаву ў сведкі
Свайму каханню.
Няхай жа збудуцца ўрэдку
Мае жаданні.
Ды многага і не прашу-
Мне дайце крылы.
Мой Бог,даруй,даруй,грашу-
Цябе б заўжды любіла.
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь