Вершы пра каханне

...Ён казау мне: "Там, дзе хвалi,
Там, дзе ветразь-карабель,
Ёсць цудоуныя каралi,
Ззяе казачная бель..."

I ад гэтага трызнення,
Квету воч i лёту слоу,
Я сама - дзiця натхнення
I сама - другiх асноу!..

Можа, ёсць табе такое,
Каб геройстваваць навек,
Але ж iншаю рукою
Супакойваеш ты здзек;

Хай i буду я журыцца
За празмерны мой давер,
Але шчасце ё - скарыцца,
Адлажыць - назад - каунер;

Пад вечар, восенню няяснай,
У пустэльных дзева была краях
I бедны плод любовi згаслай
Трымала з дрогам у руках.
Было скрозь цiха - лес ды горы,
Усё спала ночы цьмяным сном;
Яна ж кiдала у дакоры
Свой позiрк боязна кругом.

I на бязвiнным тым тварэннi,
Уздыхнулы, запынiуся мiг...
"Ты спiш, дзiця, маё мучэнне,
Не спасцiгаеш бед маiх,
Адкрыеш вочы i ратункам
Да цыцкi не прымкнеш маёй.

1.
Лятае прывiдны арол.
Арэшнiк веццем шапацiць.
Карчмар габлюе нейкi кол.
Скрыпач высокае трымцiць.
А там, ля вупражы i зброi,
Сярод карыта для вады,
Дзяучыны палымнеюць строi:
Матыль i птушка, два сляды...

2.
Гаркавы подых познiх трау.
Плынь журавiнау, пёк страхi.
Агнiстасць кветкi жнiвень скрау.
А толькi пыл - глухi, сухi!..
У вёдрах плёскаецца неба.
Авечкi - рахманыя - сядзяць.

Калiсьцi прызбы векавыя
Развее вецер малады,
Гэтак агнi берагавыя
Прыносяць сполахi вады...
Зацесна хвалям бессмяротным.
У крузе цiхiм берагоу.
I нават шляхам - адваротным -
Iм не кранацца да лугоу.
Але каваль зiмы, аднойчы,
Зноу пераробiць з кропель лёд
I змусiць нас стаяць уночы
I цалавацца: навылёт!..