А ты сэрца мне
Тым параніла,
Што другога ты
Панаравіла.
Мо за тое люб,
З ночы, з раніцы,
Што ягоны чуб
Кучаравіцца?
А мо свацейкі
Вінаватыя,
Што так лацвенька
Вас сасваталі?
Што ж, не выпала:
Сонца выпіла
Медзвяну расу,
Засушыла цвет.
Ты іначыла —
Не заплачу я,
Што ж, бывай, красуй,
Хоць на цэлы свет!
Будзеш губы мець —
Не на згубу мне,
Малады пагляд —
Ты пайшла,
ты чамусьці пайшла,
і я
стаў калодзежам без вады,
стаў вясновым кустом без лісця,
але болей за ўсё
стаў падобны на клетку,
якую пакінула птушка...
Чую, у садзе чужым пяе,
бачу між дрэў залачоную клетку.
Вунь і яно, успамінаў лісцё,
На дрэвах, на тумбах, на дугах трамваяў.
Скажыце ж цяпер, а ці многа дасцё
За квецень апалую маяў?
Ды толькі і ў вас гэтаксама было,
Паводле адвечнае звычкі:
Бяссонныя ночы, кахання сіло,
Перон і вясновы палон электрычкі.
Абсыпалася
каляіна вясны,
Прыбіта трава прыдарожная пылам.
Ц
О як я вернасці баюся,
О як я вернасці жадаю!
Плачу даніну дзіўнай скрусе,
Калі табе кажу: «Кахаю!»
Плачу даніну дзіўнай здрадзе,
Што між пялёсткамі лілеі,
Прыдатная чужой уладзе,
Быць пэўнай пэўны час умее.
І ты, лілея, ты, лілея!..
Спякотны дзень трымціць бясконца.
Тады ўжо я паразумнею,
Калі цябе сасмажыць сонца!..
А мо чакаў я гэтага званка,
Мо непазбежнасць нада мной лунала,
Калі твая шчаслівая рука
Шэсць гэтых лічбаў недзе набірала.
Ало, ало! Успомніцца пасля:
«Мой дарагі!
Ручча саснiў я джарало.
Высока сонейка стаяла,
I слонкi быстрае крыло
У зыркiх промнях трапятала.
I шэпт арэшын i травы
У сне мне чуўся iмем-словам.
Гладышкi голас гарлавы
У ручая быў тымчасова.
I гэты гук выразна мне
Душу сцiнаў салодкiм болем.
Я думаў – многа год мiне
I гук не скончыцца нiколi.
I пахла сонцам i вадой.
Бясконца так, навечна будзе!
Паветра парны сырадой